Etiquette Vraag

[brouwertjes]

Eens even zitten denken. Misschien doe ik de jagers op edele delen in het metaalgebied wel te kort door de bocht.

Ik zal eens proberen goud te veroveren om te ervaren of ik daar opgewonden van word. Goud halen in Apeldoorn is niet gemakkelijk, want er is een aantal cachers die er hun hobby van hebben gemaakt. Wanneer ik hun logjes lees, dan kruipen zij waarschijnlijk in cachetenue in bed om er bij een "pling" direct weer uit te springen, hun vriendin halverwege een ander spel achterlatend.

Maar goed, ik heb een kans. Dan moet ik mij ook abonneren op meldingen van nieuwe caches. En als er dan een op 50 meter van mijn huis verschijnt in de voortuin van iemands achtertuin, dan maak ik een kans. Ik word al enthousiast bij de gedachte.

 

He Od, er zijn vanmorgen echt een hele batterij nieuwe caches bij Apeldoorn eo gepubliceerd hoor. Nou zijn de locale goudjagers je heel goed gezind hoor want zelfs na 10 uur on-line zijn ze nog steeds niet gelogd. Kom op joh doe eens gek. Gooi je wilde haren eens los en ga er eens voor. :-)

[antarctica]

Od gaat vast geen dingen doen die hij niet leuk vindt.

Antarctica

[Odlaniger]

STR.

Post volgt.

[brouwertjes]

(je moet alleen niet de smileys vergeten hoor)

[Odlaniger]

Dagelijks kijk ik of er in nieuwe caches zijn in de omgeving. Dikwijls in overvloed, maar zelden is er een bij die mij enthousiast maakt.
Zo ook vandaag, een nieuwe serie en jawel, met een bonus-cache!
Waadpak en boot zijn aan te bevelen, T5. Mysteries waarbij niet wordt gezegd hoe er gepuzzeld moet worden. Vandaar dat er bij enkele nu nog steeds goud kan worden gescoord. En geloof mij, dat is vrij uitzonderlijk in Apeldoorn.
En het zijn voornamelijk micro's.

Ik heb gekozen voor mijn dagelijkse fietstocht van ongeveer 15 km waar ik dan ongeveer twee uur over doe, aangezien ik regelmatig van mijn fiets stap om o.a. vogels te observeren. Vandaag vier ooievaars gezien die de wacht hielden bij een bonte verzameling koeien. En ik weet dat ik langs micro's kom, maar ik heb geen enkele aandrang om ze op te rapen. Iedere gek heeft zijn gebrek, ook ik. En gekken en dwazen schrijven hun namen op deuren en glazen. En natte papiertjes.

Iedereen beslist zelf wat hij leuk vindt, waar hij zijn vrije tijd aan besteedt. En dan heb ik het niet over zaken die door de wet zijn verboden.

Dat brengt mij weer bij mijn gedachten over cachegedrag. Ik zie een aantal varianten, waarvan ik er enkele zal noemen.

- Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant en geocachen leuk vindt, maar behendig alle kokertjes weet te ontwijken. Met dat ontwijken maak hij wel veel extra kilometers.

 

- Een vrouwelijke cacher (cacherin/cachster/cacheresse?) uit Apeldoorn die dikwijls logt met de opmerking: dit vlekje op de kaart moest nog even worden weggewerkt. Dat komt mij nogal dwangneurotisch over. Geeft niet, ik heb ook mijn dwangneuroses. Tijdens het lopen van een Multi controleer ik 10 keer of Diederikus niets achter heeft gelaten op een koffiedrinkpaats.

 

- De puntenverzamelaar. Yes, mij 5.000 ste! Niets mis mee.

 

- De FTF-cacher. Ik ken dat gevoel. Wanneer er weer een nieuwe Mac Donalds wordt geopend, dan raak ik in extase wanneer ik de eerste D5/T1 Big Mac mag verorberen.

 

Samenvattend:

(geo)cachers verdeel ik in twee categoriën, mensen die er een competitie van maken en mensen die daar geen last van hebben. Zoals iemand zei: de slowcachers.

Edit: smileys zijn overbodig bij woorden.

27 augustus 2014 bewerkt door Odlaniger

[Casteel]

U benne geniaal in uw verwoording, Od!

[ioHpeiH]

Verdorie OD, ik wil zo graag ergens bij horen. Maar ik pas niet in 1 van jouw hokjes. Ik maak er geen competitie van, maar ik ben ook niet slow. Ik ga maar ergens rechts van het midden verblijven dan...

[MarcoDomi]

IoHpeiH pas ik daar nog bij? Of zijn er ook wisselhokjes?

[Team Tabak]

Een enkele keer komt bij mij de stiekeme vraag boven of @Od geocachen eigenlijk wel leuk vindt... Als je maar drie keer per jaar iets voorbij ziet komen, wat je de moeite waard acht om er heen te lopen of te fietsen.... Maar dan denk ik weer.... Ach nee, hij vindt het best wel leuk al is het maar omdat hij via geocaching zijn geest fris houdt om te kunnen vaststellen welke onderdelen van het spelletje hij verfoeit. En dat is toch al gauw 90 %. Misschien moet je eens op de divan bij Diederikus gaan liggen... Hij krijgt vast wel naar boven wat jou zo intrigeert als het om geocachen gaat.... Maar wél doorgaan met schrijven hoor.... Want dat is een onderdeel van het cachen, dat je wel aardig beheerst en overduidelijk ook leuk vindt om te doen.... -

28 augustus 2014 bewerkt door Team Tabak

[Diederikus]

Een enkele keer komt bij mij de stiekeme vraag boven of @Od geocachen eigenlijk wel leuk vindt... Als je maar drie keer per jaar iets voorbij ziet komen, wat je de moeite waard acht om er heen te lopen of te fietsen.... Maar dan denk ik weer.... Ach nee, hij vindt het best wel leuk al is het maar omdat hij via geocaching zijn geest fris houdt om te kunnen vaststellen welke onderdelen van het spelletje hij verfoeit. En dat is toch al gauw 90 %.

Het leven en geocaching worden een stuk eenvoudiger als je niet continu het slachtoffer bent van je eigen voorkeuren en afkeuren. Als je gewoon kon genieten van een shantykoor en niet hoort dat het vals is. Als je kon genieten van zo'n kleffe zeemleren lap bij McDonalds. En als je het heerlijk zou vinden je te storten in alle geneugten die het hedendaagse cachen zo (omvang)rijk maken. Als een dooie mus maar niet zo hardnekkig op een dooie mus bleef lijken. Maar voor- en afkeuren wellen op vanuit je diepste innerlijk. Atavistische krachten die buiten de controle van de ratio vallen. Psychische roerselen die het lichaam reeds hebben afgewend van het object van waarneming voordat je je er van bewust bent dat er iets gaande is. Brouwertjes zei het al: ammoboxers zijn eigenlijk te beklagen. En zo is het ook. De voor- en afkeuren maken dat je steeds verder moet reizen om nog iets van je gading te vinden. Als ik in mijn vrije tijd me tussen de huizen begeef, dan bekruipt mij het gevoel dat ik raar bezig ben. Dat ik hier eigenlijk niet zou moeten zijn. Dat ik mijn tijd verspil. Het is niet dat ik het niet probeer. Soms denk ik ala, een stadspark is ook een soort natuur, laat ik het proberen. Maar als ik dan een verdachte boom aan een serieus onderzoek onderwerp, dan merk ik dat de wandelende bejaarden reeds angstig om zich heen beginnen te kijken.

Nou zit het hier in Flevoland met de bebouwde kommen ook niet mee. De enige wijk die het aanzien waard is, is de filmwijk in Almere. In Hoorn of Deventer zou ik nog wel een kokertje willen vinden. Omdat het steden zijn met karakter, historie en mooie natuurstenen gevels. Maar om nu naar Deventer af te reizen voor een kokertje?

 

De discussie is hier op het forum op een rare manier scheef getrokken. Het gaat natuurlijk helemaal niet om ammoboxen of kokertjes. Het gaat om de beleving. Wat zoek je in het geocachen? En dan gaat het niet om die dingen die je ook wel vindt als je zonder geocachen naar buiten gaat. Een mooie boswandeling kun je zo ook wel maken. Daar heb je geen geocaching voor nodig. Ik zoek een verhaal met romantiek, avontuur, humor en een vleugje uitdaging. En een schat aan het eind. En ja, dat maakt helaas dat 95% van de caches op voorhand afvalt. Slachtoffer van de eigen kritische houding en goede smaak. Ik kan niet anders. Zelfs als ik het zou willen. Nog een mazzel dat ik plotseling boomklimmen leuk blijk te vinden. Al heeft dat niets met geocaching te maken.

 

Het enige wat je kunt doen is aanmoedigen en hopen dat meer co's wel een bezoekenswaardige cache gaan leggen. En die overige 95% die stoort mij niet. Die bevindt zich toch op een plaats waar ik in mijn vrije tijd niet komen wil. En de cachers die daar wel naar zoeken bieden een fascinerende onderzoeksmogelijkheid. Hoewel de bevreemding soms wel de overhand heeft.

28 augustus 2014 bewerkt door Diederikus

[Team Aragorn]

Wat filosofisch Diederikus. Daar wil ik wel een tegengeluid bij laten horen.

 

Voor mij wordt het leven pas eenvoudig wanneer ik zoveel mogelijk dingen doe waar ik van geniet. Iedere avond terugkijken op een voorbije dag, en kunnen zeggen: ja - daar, daar, en daar ben ik vandaag blij mee (ik schrijf die drie dingen zelfs elke avond op, dat zorgt na een paar maanden voor een leuke collectie!).

 

Dus geen kokertjes zoeken in de bebouwde kom, lekker wandelen of fietsen in de natuur. Geocaching hoeft niet iedere dag, zelfs niet iedere week. En om het gevoel te houden dat ik er toch dagelijks mee bezig ben, schrijf en lees ik hier op het forum. Da's vaak interessant en bovendien is de laatste tijd de toonzetting van het gemiddelde bericht wat gezelliger.

 

En natuurlijk, je probeert toch anderen een indruk te geven van de leuke kanten van de langere caches. Hopelijk worden ze daardoor meer gedaan en wordt het ook voor plaatsers interessanter om ze te leggen. Voor mij ligt de meerwaarde van het cachen echt in de natuurbeleving. Alle extra's uit verleden, heden en toekomst zoals thuispuzzels, chirps, QR-codes en ook cloudcaching zijn aan mij niet besteed. Natur pur, zoals ze in Zwitserland zeggen.

 

Tot nu toe kan ik gelukkig in de omgeving nog steeds caches kiezen die me de moeite waard lijken. Dankzij een cachepauze van enkele jaren liggen er genoeg natuurwandelingen - met en zonder puzzels/verhalen op een bezoek te wachten. Ja, een boswandeling zonder cache is prima te maken maar op een of andere manier blijf je dan toch in standaard rondjes hangen. Een cache is net het zetje extra.

[Team Tabak]

Diederikus, Ik begrijp je verhaal maar ik herken me er niet zo in. Ik begrijp dat iedereen anders is en respecteer dat als geen ander maar ik verbind er geen diepzinnige psychologische gedachten aan. Als wij een onlangs uitgekomen rondje doen rondom het kerkhof in Dordrecht dan ga ik me niet verdiepen in de psyche van hen, die hier wellicht al langer dan 25 jaar liggen. Wel stel ik vast dat delen van de omgeving zeer de moeite waard zijn om even doorheen te lopen. En de bejaarden in het park zullen zich hooguit afvragen hoe het komt dat een aankomend soortgenoot zich zo kan verdiepen in een gaatje in een boom op 2 meter hoogte. Het stoort me niet. Zo heb ik me eens in Engeland met open mond staan te vergapen aan een groepje mensen die met elkaar een boom omhelsden, daarbij zoemgeluiden uitstotend, aanzwellend en weer afnemend. Zij waren een moment in een wereld, die mij vreemd is maar voor hun blijkbaar erg spannend en inspirerend. Ma Tabak en ik hebben het uiteraard ook geprobeerd, maar er gebeurde niets, dat het opschrijven waard was. Helaas.... Wellicht was de boom niet geschikt of zoemden wij niet goed.... Dat neemt niet weg dat we ons een tijdje kostelijk vermaakt hebben en het tafereel zelfs op foto hebben vastgelegd. Psychisch zitten we allemaal verschillend in elkaar en zolang we elkaar niet lastig vallen met onze gedachtenspinsels en deze dwingend opleggen als zijnde het ware, is er niets aan de hand.

Wij zijn overigens destijds in Deventer serieus met cachen begonnen. Onze dochter woonde daar toen. Na een verblijf van een week kenden wij wij de stad dankzij het geocachersgilde en de door hen geplaatste caches beter dan menig burger van die stad. Nano's, fotodoosjes, platte wiebertjesdoosjes, we plukten ze bij ieder historisch gebouw vandaan en lazen met veel belangstelling de listings. De VVV had het niet beter kunnen doen. We denken er nog met veel plezier aan terug.

Natuurlijk komt het voor, dat we op plekken terecht komen, waarbij we denken.... Wat doen we hier in vredesnaam, maar die gedachte duurt slechts kort en frustreert ons niet. Een volgende cache geeft wel weer de voldoening, die we via geocaching zoeken en veelal ook vinden. En die onthouden we.... Als schaker zal je ook wel eens een partij spelen, waar je het verder niet over wil hebben met je vrouw.... Toch?

 

Maar het mooie is, dat we - alhoewel we duidelijk heel anders in elkaar zitten - toch op regelmatige basis plezier kunnen ontlenen aan deze leuke hobby en dat is mooi.

 

Ik denk dat de meeste cachers niet zo heel moeilijk in elkaar zitten en daardoor veel van wat ze voorgeschoteld krijgen leuk vinden. Niet alles, dat hoeft niet, maar wel veel. Domi draagt dat hier veelvuldig uit en dan denk ik.... Zo is het meid... Ga en geniet van wandeling, fietstocht of gewoon een koker bij de kerk. Maar doe dat laatste niet bij een kerk, waarbij het dievengilde in de voorgaande nacht al het koper van de muur gerukt heeft.... Als ze je daarover niet inlichten en dat deden ze verdikkie niet, dan zoek je je ongelukkig, maar je gaat de nano niet vinden.... Het is ons echt waar overkomen..... En ook dat was weer een ervaring die we niet hadden gehad als we thuis hadden zitten wachten omdat er steeds minder mensen eens een fijne multi met een ammobox aan het eind van de tocht in de buurt neerleggen....

28 augustus 2014 bewerkt door Team Tabak

[Odlaniger]

IoHpeiH en Domi, je mag jezelf in een vrij te kiezen hokje plaatsen, bijvoorbeeld het hok der enthousiaste geocachers.
De verdeling die ik heb gemaakt is echter voor mijzelf van belang. Ik voel mij er goed bij van geocachen geen competitie te maken.

Tabak, of ik geocachen wel leuk vind? Ja hoor, maar zoals Aragorn zegt: “Geocaching hoeft niet iedere dag, zelfs niet iedere week.”
Ik heb mijn loglijst van 2014 even bekeken, 17 caches dus gemiddeld één per 14 dagen.

Died, bijna volledig met je eens. Ik voel me echter geen slachtoffer van mijn eigen voorkeuren en afkeuren. Ik volg mijn voorkeuren en wat betreft geocachen hoef ik daar nog steeds niet ver voor te reizen.

En Tabak, ook ik beleef plezier aan deze hobby. En of ik moeilijk in elkaar zit? Valt volgens mij wel mee. Om Aragorn nog maar een keer te citeren: "Voor mij wordt het leven pas eenvoudig wanneer ik zoveel mogelijk dingen doe waar ik van geniet."

[Diederikus]

Psychisch zitten we allemaal verschillend in elkaar en zolang we elkaar niet lastig vallen met onze gedachtenspinsels en deze dwingend opleggen als zijnde het ware, is er niets aan de hand.

 

Als schaker zal je ook wel eens een partij spelen, waar je het verder niet over wil hebben met je vrouw.... Toch?

Met name de partijen die ik van haar verlies hebben de neiging een post mortem analyse door vergeetachtigheid mis te lopen.

 

Op een forum waar de tweespalt tot cultuur verheven is, zal ik, met mijn agnostische benadering van het geocachen, vaak door misverstanden ten onrechte bij deze of gene groep ingedeeld worden. Ik neem waar en stel mijn oordeel uit. En als aan het einde der tijden zal blijken dat ik bij de verkeerde groep wordt ingedeeld vanwege mijn geocachingspraktijken, dan zal ik mijn klederen verscheuren en ach en wee roepen, en mij beroepen op het feit dat het met onwillige atavistische zieleroerselen nu eenmaal kwaad kersen eten is.

[Team Tabak]

Per definitie bestaat een discussie of een uitwisseling van ideeën over deze hobby uit een verschil van inzicht over hoe we het spel willen beoefenen. Zouden we gelijkgestemd denken, dan is er ook geen discussie en zou dit forum slechts kunnen bestaan door verwijzingen naar de beste GPSr en zelfs daar zouden we het dan met z'n allen over eens zijn, hetgeen de Fa. Garmin welgevallig zou zijn. Het indelen bij groepen juicht niemand toe, behalve Barny, want in zijn ogen heb je #zukkels en hemzelf. Persoonlijk vind ik deze onderverdeling te grof.... Als er toch verwezen moet worden naar groepen, dan graag iets ruimer....

 

Ik heb even moeten zoeken naar de exacte betekenis van het woord atavistisch, omdat dit een term is, die wij tijdens de dagelijkse afwas wanneer de écht belangrijke zaken in het leven besproken worden niet of slechts zelden gebruiken. De laatste keer was in 1963, toen we streden over het begrip "koud" en hoe onze voorvaderen dit beleefd zouden hebben. Ik was snel klaar want ik ken mijn voorvaderen niet of nauwelijks en via de normale overlevering is er weinig tot mij doorgedrongen. Ik moet het dus zonder de zieleroerselen van mijn voorgeslacht doen en eerlijk gezegd past mij dit wel.... Geen verantwoording afleggen aan hen, die ons ontvielen. Voor diegenen die het ook niet wisten. Het woord betekent: "het wederom te voorschijn komen van een eigenschap of kenmerk van een verre voorvader, welke al sinds generaties niet meer voorkwam". Dat is niet niks....

 

Nog ingewikkelder wordt het als we geocaching ook nog eens agnostisch gaan benaderen. Een agnost weet niet of God bestaat (kort gezegd). Hij vindt, dat God niet waarneembaar is en daarom kan hij er niet in geloven. Eerlijk gezegd heeft God ook nog nooit bij mij aangebeld om zich voor te stellen, maar hij hing 60 jaar geleden wel boven het bed van mijn ouders in de vorm van een sympathiek uitziende man met kindertjes op de schoot. Toen kon dat nog, tegenwoordig word je onmiddellijk uit de maatschappij verwijderd, als je je zo laat afbeelden.... Geocachen moet in jouw visie dus op de agnostische manier benaderd worden. Je ontkent dat het bestaat, omdat het allemaal niet goed waarneembaar is....

 

Je maakt het jezelf wel moeilijk. Je gaat niet voor de gemakkelijke variant, door gewoon alles uit te proberen. Je ontkent de aanwezigheid van de koker achter de lantaarnpaal, omdat deze niet onmiddellijk waarneembaar is door het bepiste laagje zand, dat er overheen gesproeid is door een oude kater, die probleemloos over jouw levensfilosofieën heen walst. Om een ammobox kun je niet zo goed heen. Deze is wel degelijk goed waarneembaar, zelfs zonder bril en als onze gezamenlijke -in de vorm van een Vlinder- langs dwarrelende goeroe ons voorhoudt, dat dit de ware cache is, mits gevuld met bruikbare ruilspullen en een A5 logboek dan slikken we dat voor zoete koek, want je moet je in dit leven toch ergens aan vasthouden.... De VVD en PvdA komen hier heden ten dage immers niet meer voor in aanmerking....

 

De conclusie moet zijn, dat wij het beiden moeilijk hebben binnen de geocacherswereld. Jij, omdat je agnostisch en atavistisch door het leven gaat en ik, omdat ik zonder die begrippen op dit ondermaanse verblijf.... Maar om daar nu mijn spijkerbroek en overhemd voor te verscheuren...??? Dat vind ik nou echt zonde! Dus uiteindelijk ben ik ook wat en daar ben ik blij om..... Een krentenweger.... !!! :-)