Diederikus

Nu je het zo zegt, 11 van de 14 waypoints die in mijn multi's aanwezig zijn voldoen aan bovenstaande beschrijving. Wel moet er in een aantal gevallen even een kwartje vallen, hoe lang dat duurt is natuurlijk per team verschillend.

Bedoel je (kruis)peilingen, gevarencirkels, stripkaarten, andere coördinatenstelsels en dergelijke?

Ik denk dat mijn bijdragen ook alleen maar aan het ontstaan van een chaos zullen bijdragen, dus ik zal mijn mond ook houden. Al was het maar omdat mijn grootvader niet in de mijnen van Salomo gewerkt heeft. Als hij op zijn duim sloeg dan trilden de ruiten van een krachtig "griet van Haarlemmerliede!!!", een krachtterm die vroeger gebruikelijk was onder vrome mensen in de Haarlemmermeer. De g van griet zwaar aanzetten en de r flink laten rollen. Het vergt enige oefening.

Analyse van de kleine raadselen des levens is mijn hobby. Dat beperkt zich niet tot mijn medecachers. De één verzamelt zand, de ander verzamelt puntjes en weer iemand anders verzamelt sierkurken. Ik verzamel inzicht in de kleine raadselen des levens. Zo'n raadsel kan de aanwezigheid van ongemerkte betonnen paaltjes langs kruisingen midden op de Veluwe, de locatie van het dansen van chiromidae dan wel de verblijfplaats van de tweede maan van de aarde betreffen. Vaak zitten er vele decaden tussen de formulering van het raadsel en het vinden van een ondubbelzinnig en onweerlegbaar antwoord, soms wordt het antwoord sneller gevonden. Met de antwoorden die ik tot nu toe gevonden heb kan ik inmiddels een paar aardige boekwerken vullen. Schaken is één van mijn andere hobby's, en analyse speelt daarbij een belangrijke rol. Aan de basis van analyse ligt het stellen van vragen. De analyse van deze antwoorden heeft mij doen inzien dat ik een geweldige blinde vlek heb. Partijen verlies je doordat je tegenstander gebruik maakt van jouw blinde vlek. Gelukkig heeft hij ook een blinde vlek, anders zou je nooit kunnen winnen. Schakers doen het met een bord voor hun kop. En dit bord beperkt niet alleen het zicht op schaken, maar op vrijwel alles wat zich voordoet. Waaronder geocaching. Dus telkens als ik een onbegrijpelijk antwoord krijg, dan weet ik, hé, er zit weer iets verborgen achter dat bord voor mijn kop. Alleen door dóór te vragen kan ik erachter komen wat zich daar bevindt. Om jullie wat meer inzicht te geven in het raadsel dat mij op dit moment bezighoudt, zal ik de discussie weergeven zoals ik die op dit moment op volledig subjectieve wijze ervaar. Ik zal de discussie weergeven als een gesprek tussen Di (Diederikus) en Da (Die ander). Di: het zou leuk zijn als er leukere waypoints zouden komen. Da: dat is zo, als het maar niet ten koste gaat van de niet leuke waypoints. Di: huh? maar niet leuke waypoints zijn toch niet leuk? Da: wij vinden niet leuke waypoints wel leuk. Di: ??maar 98% van de waypoints is toch al niet leuk? Waarom ben je bang dat als er meer leuke waypoints komen dat dit ten koste gaat van de niet leuke waypoints? Da: als je een niet leuk waypoint dat wij leuk vinden leuker maakt dan zijn we bang dat we het leukere waypoint niet meer leuk zullen vinden. Di: eigenlijk had ik willen praten over hoe we een waypoint leuker zouden kunnen maken, maar daar zullen jullie nu wel geen zin meer in hebben? Da: nee, inderdaad. Een dergelijke subjectieve interpretatie van een discussie is natuurlijk een betrouwbare aanwijzing dat er zich weer van alles waar ik geen weet van heb bevindt achter dat houten bord voor mijn kop. En dus blijf ik nog even doorvragen. Uit nieuwsgierigheid naar de kleine raadselen des levens. Natuurlijk begrijp ik ten volle dat jullie af en toe gek worden van al dat gevraag van mijn kant. Maar dat zij jullie natuurlijk met alle liefde vergeven.

Als ik de reacties vergelijk met wat ik denk over te brengen, dan zijn die reacties voor mij nog steeds onverklaarbaar lauw. Klaarblijkelijk praten we nog steeds volstrekt langs elkaar heen. Ik heb geen idee waar ik de plank missla.

Wat zijn layers?

Om het draadje over het mooiste log niet te vervuilen met off topic zaken heb ik maar even een nieuw draadje gestart. Citaat van TT naar aanleiding van mijn logs bij Het hout nooit op: Je wens om geocachingzaken in het heden te toetsen aan de bedoelingen van de grondlegger is opmerkelijk. Ik ben er vrij zeker van dat ik daar zelfs nooit serieus over heb nagedacht omdat ik het als volkomen irrelevant beschouw. Getalletjes zijn geduldig. Je kunt er alle kanten mee op. Als ik een dagje in de natuur ben, dan sta ik er niet bij stil of ik loop of zit, en of ik zoek, rondkijk, puzzel of koffiedrink. De natuur verdwijnt niet als wij op de grond zitten. Wie zich vermaakt is zich niet bewust van het verlopen van de tijd. Desalniettemin wil ik best de cijfertjes wel analyseren. Van de 6,5 uur die wij bezig geweest zijn terwijl we niet aan het wandelen waren zijn we ongeveer 1,5 uur bezig geweest met het provisorisch herstellen van de stormschade aan twee van de waypoints. De co vertoefde elders tijdens het paasweekend, en we wilden voorkomen dat hij de multi offline zou moeten halen voor onderhoud. Dat is gelukt. Daarnaast hebben we 3x20 minuten = 1 uur koffie gedronken. Door een typefout hebben we een klein uur op de verkeerde plaats gezocht. Dit betekent dat we dus ongeveer 4 uur bezig zijn geweest bij 11 waypoints en de cache. Dus gemiddeld 20 minuten per waypoint/cache. Allemaal fraai gemaakte originele punten. Valt dan wel weer mee toch? Stapeltellen en brugplanken tellen kost ook tijd. Desalniettemin zie ik wel iets in de bewering van TT dat een nader onderzoek behoeft. Ik heb mij er namelijk mateloos over verbaasd dat zodra ik voorstelde aan leggers in het algemeen om wat fantasievollere waypoints te gebruiken, dat dit zo lauw werd ontvangen. Zowel hier als elders. Uit de tegenwerpingen maak ik op dat wandelen en natuurbeleving enerzijds, en een fantasievol waypoint anderzijds, worden gezien alsof zij elkaar wederzijds uitsluiten. In mijn ogen is dat volstrekt niet het geval. Of in ieder geval zou het zo niet moeten zijn. En de enige reden die ik kan bedenken dat iemand anders denkt over de wenselijkheid van creatieve waypoints, is dat we beiden een volstrekt andere associatie hebben als we denken aan hoe een fantasievol waypoint er uit ziet. Het lijkt er op dat de meeste cachers een creatief waypoint beschouwen als moeilijk, tijdrovend en wandeling- en natuurbelevingverstorend. En die associatie is ergens ook wel begrijpelijk. Als je een cache beschouwd als “Het hout nooit op”, dan klopt dat ook nog wel. En zo zijn er vele topcaches die ook hoog scoren in de favorietenranglijsten. Vandaar ook dat ik zeg dat er iets in hoge mate abnormaal is in de geocachewereld. Het is abnormaal dat deze caches behoren tot de bovenste 0,5% van de caches. Ze zouden in een ideale geocachewereld tot de middelmaat moeten behoren. In een ideale wereld zouden er grotere aantallen betere caches zijn. Ze zouden tot de middelmaat moeten behoren om de eenvoudige reden dat ze inderdaad de wandeling en de natuurbeleving in hoge mate verstoren. De waypoints zijn weliswaar fantasievol, verzorgd en creatief, maar ze missen toch een essentieel punt. In mijn beleving zijn ze nog steeds verre te prefereren boven al die fantasieloze stapeltel multi's met een vogelhuisje op het eind. Maar dat is een kwestie van smaak. Ik kan accepteren dat er cachers zijn die zwaarder tillen aan de verstoring van wandeling en natuurbeleving dan ik. Als ik het echter over creatieve waypoints heb, dan bedoel ik iets heel anders. Voor mij spreekt het vanzelf dat deze waypoints minimaal moeten voldoen aan de eis wandeling en natuurbeleving niet te verstoren. Als ze dat niet doen en ze weten inderdaad een glim- of schaterlach te genereren dan pas beschouw ik een waypoint als geslaagd. En daar is dan inderdaad wel wat creativiteit voor benodigd. Ik denk echter dat het grote probleem niet ligt bij een gebrek aan creativiteit van leggers, maar aan de gewoonte elkaars werk zonder enig onderscheid te imiteren. Zelf ben ik bij mijn eerste multi ook in die valkuil getrapt. Maar dat zal mij geen tweede keer overkomen. Met een veldpuzzel sla je nu eenmaal makkelijk de plank mis. Het hout nooit op is, zeker in het licht van de niet ideale realiteit, een absolute aanrader, overigens.

Dat zal de reden zijn inderdaad.

Heb je voor placespotting een speciale site nodig (waar kennelijk wordt geadverteerd) of kun je dat ook zonder die site? En is dan alleen het gebruik van die site verboden of is dan iedere vorm van placespotting verboden, ook al gebruik je die site niet? Interessant. Ik zie nooit reclame bij groundspeak. Kennelijk zie ik alleen wat ik wil zien. Een euvel dat mij wel vaker opbreekt als ik bijvoorbeeld een waypoint of een cache zoek.

Dat klopt wel. Als geocachejournalist leef ik natuurlijk helemaal op als er iets mis gaat. Dan valt er tenminste iets te schrijven. Vandaar dat mijn logjes altijd korter zijn als we met de Krakende Knarren op pad zijn. Dan loopt er zoveel brainpower mee dat alles altijd soepel verloopt. Daar valt weinig over te schrijven. Maar een dyslectische medecacher die de cijfertjes dicteert, daar heb je wat aan. Logtechnisch gezien.

Als faalverdoezelende bagatelliserende domoor fantaseer ik dat je overdrijft.

In een ideale wereld zou ik het met Barny eens zijn. In een ideale wereld zou iedere co het vanzelfsprekend vinden zoveel inspanning te leveren om zijn gasten te vermaken, en dan zou deze cache ergens in de middenmoot terecht komen in de lijsten van waardering. Want er zouden mensen opstaan met nog veel grotere creatieve vermogens, en die zouden nog mooiere caches leggen. Vanuit die ideale situatie zou het logisch zijn eens met elkaar van gedachten te wisselen over de geschiktheid van bepaalde puzzels als veldpuzzels en over moeilijk vindbare waypoints. Maar de situatie in geocacheland is in werkelijkheid in hoge mate abnormaal. De cache in kwestie behoort tot de bovenste 0,5% van de ranglijsten van waardering. Waar hij zich bevindt tussen rariteiten als voortuincaches en bonussen van trails. Waaruit je moet concluderen dat het 95% van de leggers ontbreekt aan inspiratie om er eens wat meer van te maken. In deze realiteit zal ik een cachelegger die zoveel tijd en energie steekt in zijn caches als de legger van Het hout nooit op, alleen maar zo hard mogelijk aanmoedigen door te gaan. Als alle co's maar een kwart van zijn inspanningen leverde, dan was geocacheland al een el dorado. Over veldpuzzels is naar mijn idee het laatste nog niet gezegd. Na mijn twee draken van veldpuzzels heb ik wel een Wijze Les geleerd. Maar een discussie daarover hoort niet in dit draadje thuis. Waypoint 10 is een intrigerende rariteit. De legger had voorshands helemaal niet verwacht dat het waypoint zulke problemen zou opleveren, maar door een evolutionair weeffoutje kijkt iedereen over iets heen dat duidelijk zichtbaar is. Zoals een leeuw een zebra niet kan zien in een terrein met schaduwen van boomstammen. Ik kan me heel goed voorstellen dat de co, nadat hij van zijn initiële verbazing bekomen was, dit waypoint ongewijzigd in stand laat. Ik zou dat ook doen. Ter plaatse kan een kudde zwijnen met hondsdolheid nog geen schade aanrichten. Wel zou ik een work around toevoegen zodat iemand altijd een hint kan vinden/verdienen in het veld, zodat iemand altijd verder kan komen zonder een hulplijn te bellen. Misschien zal ik daar de co een e-mailtje over sturen. Kijken of hij daarvoor open staat.

Nou, oké dan. Deel 1, deel 2 Helaas nog geen foto's kunnen toevoegen wegens falende techniek.

De tulpentrail, de trails van The Dutch Phantoms, de Advent-trail.

Met dikke vingers wordt je automatisch verlengd voordat je er erg in hebt.

Vandaag gelijk maar aan het oefenen geslagen.

Normaal gesproken doe ik één, maximaal twee caches op een dag. Deze worden zorgvuldig uitgezocht. Daardoor is de kans al heel erg klein dat ik tegen een verwaarloosde cache aanloop. Bovendien reageren de leggers altijd gelijk als ik in het log iets meld. De noodzaak is er dus eigenlijk nooit. Hoewel, nu ik er over nadenk, Barny, had ik bij 2kilo een NM moeten schrijven? Er was tenslotte geen logboek aanwezig?

Hoewel anderen mij graag anders afschilderen, vermoedelijk vanwege mijn grote mond, zie ik mijzelf toch nadrukkelijk als een beginnend geocacher met nog maar weinig ervaring. Daarom zal ik nooit een NA-log schrijven. Ik ben er niet van overtuigd dat ik daarvoor voldoende kennis van zaken heb. Voor al die regels en richtlijnen mis ik een gen, ik vergeet ze altijd of ik haal ze door elkaar. Daarnaast is mijn gevoel voor etiquette hoogst onbetrouwbaar. Indien een co uit de normale logs niet kan opmaken dat er onderhoud nodig is, dan is er sowieso al iets meer aan de hand. Bij de geringste suggestie van onderhoud of dat er iets niet klopt bij mijn eigen caches, dan stap ik gelijk in de auto en ga controleren. Ik zou het vervelend vinden als men anders zou vastlopen. Als een co met die signalen niets doet, dan zie ik dat als een bewuste keuze. Die keuze laat ik hem graag. Het is tenslotte zijn cache. Neem bijvoorbeeld mijn avontuur van vandaag. Een aantal mensen heeft een bepaald waypoint niet kunnen vinden. Ik kan hiervoor toch geen NM log schrijven? Alleen de legger kan bepalen of het wp in kwestie er nog is.

Ik ben een absolute voorstander van zoveel mogelijk caches op waardeloze plaatsen. Hoe meer hoe beter, dus niet archiveren die dingen! Formaat maakt niet uit! Die caches houden heel veel mensen bezig, waardoor het een stuk rustiger is in het bos. Dit soort caches geen recht van bestaan gunnen is het gevolg van kinnisinne die zijn wortels geheel tussen de oren heeft en in niet in de realiteit. De wrijving ontstaat pas als beide soorten caches aanspraak maken op dezelfde mooie locatie. Automatische archivering lijkt me dan wel erg cru. Bij mijn eigen caches ben ik er ook wel tegenaan gelopen, maar ik heb gewoon contact gezocht met de veelleggers hier in de buurt en samen zijn we er uitgekomen. Het bos waar ik mijn nieuwe cache wil neerleggen lijkt met 17 te vermijden cirkels met een radius van 161 meter wel overvol. Maar dankzij cloudcaching in combinatie met wat scoutingtechnieken kom ik er wel tussendoor. Kortom, overleg en creativiteit lijken me de eerste keus daar waar concurrentie reëel is. Met het advies eens goed te kijken hoe reëel die "concurrentie" nu echt is.

Dat is het natuurlijk ook. Eigenlijk vind ik het voorstel van geforceerde archivering op basis van willekeurige criteria een vrij onbeschofte gedachte tegenover de inspanningen van de legger.

Binnen de toegestane marges vind ik dikker touw prettiger klimmen. Aangezien het gewicht van het touw geen rol speelt bij boomklimmen is er geen reden om aan de dunne kant van de marge te gaan zitten.

Hangt er vanaf waar je de grens trekt. Als die grens boven de 10% ligt zal het aantal caches afnemen.

Die tendens zie je al steeds meer. Trails die maximaal een jaar liggen en dan vervangen worden door een nieuwe trail op ongeveer dezelfde route, zodat je daar jaar op jaar je punten kunt binnenharken.

Ik herken het probleem, de waypoints die ik gebruik zijn ook vaak wel groot en opvallend. Erg moeilijk te verbergen als het bos kaal is in de winter. Zoiets groots kun je alleen verbergen in het volle zicht als het thuishoort in de omgeving of anders in een dicht dennenbos.

Zo wordt een dynamisch touw vanzelf statisch.