Diederikus

Niets, ik adviseer alleen oplettendheid bij het bezoek aan je grootmoeder.

Neen, dat zijn mensen. Wolven zijn vleeseters.

Voortaan maar altijd een prikstok mee, dan.

Eén vierkante kilometer bos afzoeken lijkt me meer werk dan de cache gewoon lopen.

Ik heb deze tekst nu vier keer gelezen, en ik zou je willen aanraden geen puzzels op te nemen in je mysteries. Dat heb jij niet nodig.

Als dat na ruim gevonden 8000 caches nog nooit is voorgekomen dan kunnen alle cacheleggers van de Alblasserwaard en aanliggende slikken en zompen wel wat aanmoediging gebruiken, vind je ook niet? Toch is het voor mij een belangrijk kwaliteitscriterium. Als wij er al niet om kunnen lachen, dan kunnen de cachers in het veld het zeker niet. Wat thuis reuzeleuk is, komt in het veld toch wat minder over, is een wijze les. Als men bezig is een waypoint op te lossen dan is men serieus aan het denken. Daarvoor wordt een ander deel van de hersenen gebruikt dan welk gebruikt wordt om te lachen. In de logjes wordt verslag gedaan van alle gradaties. Van uitbundig lachen tot het meer zakelijk binnenharken van het puntje. Wat natuurlijk voor ons belangrijk is, is dat we veel voorpret hebben. Dat motiveert, en het houdt je aan de gang.

De afgelopen weken heb ik met Odlaniger als klankbord alle 15 waypoints (fysiek en virtueel) verder uitgewerkt. Gemiddeld waren daar één tot twee avonden per waypoint voor nodig. Het meeste werk is het vinden van inspiratie. Odlaniger is daar zeer behulpzaam bij geweest, hoewel ik meestal tot iets totaal anders ben gekomen dan hij voorstelde. Zo werkt inspiratie nu eenmaal. Vandaag heb ik een presentatie gehouden voor mijn vrouw, en zeer regelmatig moest zij bulderen van het lachen. Dat betekent dat het nu allemaal dus wel goed zit. Samen hebben we het één na laatste waypoint uitgewerkt, waar alle verhaallijnen bij elkaar komen. Naar ons gevoel klopt nu alles. De volgende stappen zijn nu: ondervangen van wat problemen die ik heb ondervonden met de cloudcachetechniek. E.e.a. lijkt me niet onoverkomelijk. verzamelen van het materiaal om de fysieke waypoints te gaan maken. het programmeren van de dialogen. Daarna moet er nog een heleboel gebeuren, maar dit zijn de eerste stappen.

Zo'n toer is het toch niet om je homecoördinaten privé te houden? Volgens gc.com woon ik op een rotonde.

KNNV ipv KVVN. Dat bedoelde ik inderdaad.

Ook dat is geen gek idee. Ga ik uitzoeken.

Ik ga er altijd vanuit dat de natuur voor zichzelf spreekt. Mijn kennis van flora en fauna leent zich niet voor educatieve exploitatie. Ondanks het feit dat ik wat determinatiecursussen heb gevolgd bij de KVVN. Van de geologische ondergrond weet ik wel het nodige af, maar mijn ervaring tijdens verjaardagsfeestjes geeft geen indicatie dat andere mensen erg geïnteresseerd zijn in holoceen dekzand.

Dat is een goed idee!

Van het weekend zijn ioHpeiH en ik begonnen met het Hoogtepunt. (Zie mijn logjes deel 1 en deel 2). Op zoek naar de nuance na wat boude uitspraken over puzzels mijnerzijds, zal ik maar zeggen. Je hebt puzzels en puzzels, en door alles over één kam te scheren gooi je het kind weg met het badwater. Eerst maar eens in kaart brengen wat mij tegenstaat in sommige puzzels. Sommige mensen houden van pesten. Als je ze tegenkomt dan zeggen ze "raad eens wie ik vandaag tegenkwam?", in plaats van dat ze vertellen wie ze vandaag tegengekomen zijn. Wetend dat je nooit zou kunnen raden wie ze vandaag tegenkwamen. Op TV zie je het ook: "wie gaat er door naar de volgende ronde?", en in plaats van dat ze vertellen wie er door gaat naar de volgende ronde starten ze een reclameblok van 6 minuten. Aangezien ik natuurlijk niet de kachel met mij laat aanmaken staat de TV altijd uit als de volgende ronde begint. Ik ben tenslotte geen gekke Henkie. Pesters maken puzzels die geen ander doel lijken te dienen dan je het leven moeilijk te maken. Daar heb ik geen anderen voor nodig. Ik ben tenslotte al dertig jaar getrouwd. Je hebt thuispuzzels en veldpuzzels. Daar zie ik een groot verschil in. Tegen bepaalde puzzels heb ik in het veld geen enkel bezwaar, terwijl ik ze als thuispuzzel nooit zou oplossen. Dat heeft te maken met het feit dat ik geocachen associeer met buiten in de natuur. Daar past puzzelen achter de computer niet bij. De meeste thuispuzzels hebben geen enkele relatie met de cache. Dat is herkenbaar aan het feit dat je een thuispuzzel kunt oplossen, vervolgens kun je de oplossing een paar jaar "op de plank" laten liggen, en uiteindelijk kun je de cache alsnog gewoon lopen als ware het een traditional. De puzzel voegt dan niets toe aan de cache maar hangt er als een soort ontstoken appendix bij. Een ander criterium is dat sommige puzzels je als het ware vastgrijpen. Voor je er erg in hebt ben je een hele tijd verder en heb je de oplossing. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat wel eens beklemmend vind. Een uitgebalanceerd mens deelt natuurlijk zijn tijd evenwichtig in door iedere dag drie kwartier te puzzelen. Maar als ik gegrepen wordt door een puzzel dan ga ik desnoods de hele nacht door tot ik hem opgelost heb. Dat is niet prettig en niet verstandig. Maar als een thuispuzzel mij niet vastgrijpt, dan doe ik hem dus niet. Waarom zou ik thuis gaan zitten puzzelen als ik in het bos kan lopen? Er is nog een ander belangrijk punt. Er zijn puzzels die je kunt oplossen door systematisch nadenken in combinatie met trial and error, en er zijn puzzels waarvoor je bepaalde sleutelinformatie nodig hebt. Zonder de sleutel is het onmogelijk de puzzel op te lossen. Deze laatste categorie beschouw ik als volkomen ongeschikt voor een geocache. Als je er thuis niet uitkomt, ala, dan kun je nog een kop koffie nemen en iets anders gaan doen. Maar in het veld beschouw ik een dergelijke puzzel als een doodzonde. Zonder de sleutelinformatie kun je feitelijk gewoon onverrichterzake naar huis. Het Hoogtepunt bevat in feite een aantal uit de hand gelopen veldpuzzels. Je komt niet verder in het veld zonder de puzzels op te lossen. Het feit dat het verstandig is vooraf thuis een oplosstrategie te bedenken maakt dit nog geen thuispuzzel. Het echte werk vindt plaats in het veld, en de puzzels hebben een duidelijke relatie met de cache, cq het terrein. Wonderlijk dat maar zo weinig mensen deze multi opgelost hebben in 12 jaar. Maar dat is weer een ander verhaal. Als ik mijn overdenksels nu zou moeten samenvatten dan zou ik het als volgt beschrijven: zodra ik geoleaks, CCC of een hulplijntje nodig heb dan is de puzzel niet geschikt voor een geocache.

Inmiddels heb ik met de hulp van Odlaniger ook een goed plan gemaakt voor alle overige 9 fysieke waypoints waar nog geen afgerond idee voor was. Ik ben erg tevreden met het resultaat. Er zitten geen zwakke schakels meer in, naar mijn gevoel. Hiermee moet ik WL en OD toch ruim kunnen overtreffen, zou ik zeggen. Er komen een zestal echte topstukken in, als de fysieke uitvoering tenminste een beetje wil lukken. Er zit echter nog één een zwak stuk in de route. Doordat er zoveel fysieke punten van andere caches in het bos liggen, moet ik een stuk van circa drie kilometer zien te overbruggen met behulp van louter virtuele waypoints. Hoe krijg ik dat boeiend?

Bij het wp dat jullie niet konden vinden heb je de meeste kans.

In de winter zitten er in mijn kleding alleen al 22 zakken (mijzelf niet meegerekend). Met 68 zakken kan ik helemaal nooit meer wat terugvinden.

Volgens mij slaat game fixing op een wedstrijd. Geocaching is toch geen wedstrijd? Het enige dat schade lijdt is het ego van de cachelegger. Enfin, ik zie het eerste proefproces vol belangstelling tegemoet.

Ik begrijp dat je nog in het stadium van overwegen zit. Ik zou zeggen, probeer eens een paar mysteries te loggen waarvan je viavia de coördinaten hebt verkregen. Het zou je wel eens minder kunnen bevallen dan je verwacht.

Ik zie geen probleem en voor ethische vraagstukken mis ik een gen. Ik stel vragen en ik moedig cacheleggers aan. Of zij daar iets mee doen moeten ze helemaal zelf weten.

Klopt helemaal. Inmiddels heb ik 211 caches gevonden en daarmee begint de bodem van mijn vijver al aardig in zicht te komen. Het afgelopen jaar zijn er 7 caches online gekomen in mijn vijver die naar mijn smaak de moeite waard zijn. Mijn cachehonger is zo groot dat ik vaker dan één keer per twee maanden een cache wil vinden. Het is een echte verslaving. En verslaafden kennen, zoals je weet, weinig scrupules om aan hun dope te komen. Zoals gezegd: We verschillen onderling in de mate waarin we van puzzels houden, in de afstand die we willen rijden en in wat we een acceptabele cache vinden. Maar het principe is hetzelfde. En dat heeft niets met puntjes te maken. Nu je me hebt ontmaskerd als cacheverslaafde heb ik toch een tegenvraag. Marktwerking kent twee kanten. Jouw visie op de kant van de consument laat niets aan onduidelijkheid te verklaren over. Maar wat vind je van het tweede deel van mijn betoog waarin ik de producent van caches aanspoor om wat meer rekening te houden met de wensen van de bezoeker? En meer in het algemeen een vraag aan de mysterieleggers hier, vinden jullie het erg leuk je eigen soort puzzels op te lossen?

Je heksenjacht op puntjesjagers bezorgt je kokervisie en een punthoofd. Zowel TT, Barry als ik geven een andere reden aan om een irritante puzzel toch te willen loggen. Dat is op het moment dat er een bepaalde reisafstand afgelegd moet worden naar een acceptable cache. We verschillen onderling in de mate waarin we van puzzels houden, in de afstand die we willen rijden en in wat we een acceptabele cache vinden. Maar het principe is hetzelfde. En dat heeft niets met puntjes te maken. Zolang er nog voldoende acceptabele caches in de buurt zijn dan volg ik braaf je advies: negeren, die irritante puzzel. Maar zodra ik uit de acceptabele caches loop, dan ga ik toch eens kijken of ik niet creatief kan omgaan met alternatieven. Dat is waar het hier over gaat. In feite is het gewoon een kwestie van marktwerking. Als een puzzel niet leuk genoeg is dan gaan mensen kortere wegen zoeken. Dan kun je je als legger wel in je wiek geschoten voelen, maar als het mij zou overkomen als legger dan zou ik mij de oren van het hoofd schamen. Een puzzel moet zijn oplossing verdienen. Net zoals een waypoint in het bos zijn bezoek moet verdienen. En dat is precies de reden waarom ik geen puzzelcaches maak. Want ik kan geen puzzels bedenken die ik zelf leuk zou vinden om op te lossen.

Dat is beslist waar. Een enkele keer kom je een puzzel tegen die je als het ware "vastgrijpt". Voor je er erg in hebt ben je een paar uur verder en heb je alles opgelost. Maar in puzzelland heerst dezelfde creatieve armoede als bij de waypoints van veel multi's. Waarbij de laatste nog als pré hebben dat ze in een bos liggen, dan wil je dat nog door de vingers zien. Maar bij een puzzel achter de computer ben ik niet zo vergevingsgezind. Dat grote ego dat sommigen menen te zien bij sommige puzzelmakers dat zie ik niet zo. Ik zie eerder een gebrek aan inspiratie en een neiging tot imitatie. Soms gelardeerd met een vleugje leedvermaak.

Als je dat te duur vindt dan kun je ook een babbeltje met Barny gaan maken. Wel voldoende cola meenemen.

Nee hoor, als je, zoals ik, alleen maar buiten de bebouwde kom cachet, dan komt er een moment dat je steeds verder moet reizen voor een cache. Dan ga je naar alternatieven zoeken en de lat verlagen. Dan kom je vanzelf uit op het punt dat je dit soort dingen gaat uitproberen. "illegaal", "nep" en dergelijke zijn grote woorden die niet passen bij de wijze waarop ik buiten speel. Dan neem je naar mijn idee de verkeerde zaken veel te serieus.

Een nogal krasse uitspraak. Waarom zou je niet melden hoe je aan de coördinaten komt? Zie mijn logje hier De loglengte verraadt hoeveel avontuur ik heb beleefd door mijn handelwijze, dus het is niet voor regelmatige herhaling vatbaar. Maar het gevoel fout te zitten heb ik niet zien langskomen (heb ik sowieso niet zo vaak last van).