Diederikus

Dit draadje heb ik gestart om te peilen wat jullie er van vinden. Er wordt duidelijk volwassener tegenaan gekeken dan ik verwacht had. Dat is mooi. Ook in de logjes wordt niet echt geklaagd, er wordt alleen een paar keer melding van gemaakt. Er is klaarblijkelijk geen probleem. Terugkijkend is de term "overlast" in de titel dus te tendentieus gekozen. Inmiddels heb ik zo'n 100 keer mijn rondjes gelopen, schat ik, en zelf heb ik maar twee keer iemand gezien. De caches liggen allebei in een erg rustig bos, waar ik soms wekenlang niemand tegenkom.

Altijd gedacht dat Methusalem aan de weg naar Kralingen woonde.

Van het weekend toevallig ook nog in het Knarbos geweest?

Dat doet hij. Daar zal ik persoonlijk op toe zien.

Dan geniet jij er dus twee keer van.

Er worden wel bekeuringen uitgedeeld. Klopt. Het heeft verder ook niet zoveel om het lijf. Meest mannen. Maar vandaag was er ook sprake van een vrouw. Persoonlijk heb ik de meeste problemen met de naaktslakken in de cachebehuizing.

Ik krijg de indruk dat er nog een hele cultuur omheen zit. Je hebt basic runners die helemaal in hun blootje lopen (authentiek, zeg maar) en naakte hardlopers die schoenen en een stopwatch bij zich hebben. Ik vermoed dat dat de statistiekliefhebbers zijn. Je moet toch wel tegendraads zijn om alleen in een paar schoenen over een blote voetenpad te gaan rennen.

Bij mijn beide caches is er overlast door naaktlopers. Bij Wijze Lessen is er zomers een illegaal naaktstrandje waar met warm weer regelmatig iemand ligt, en bij Oogjes dicht lopen het hele jaar door hardlopers/-sters in alleen een paar schoenen. Het moeten geharde of masochistische lieden zijn, want vandaag was het maar 4 graden, en zomers staan er anderhalve meter hoge brandnetels. Geen idee wat ik eraan kan doen. Ik heb het kindvriendelijk symbooltje maar weggehaald.

Een andere optie zou zijn de maximaal toegestane afstand tussen de boguscoördinaten van een mystery en de daadwerkelijke coördinaten van de cache te verlagen van 3 km naar 161 meter. Dan is het niet meer afhankelijk van een co die al af niet bereid is een nieuw attribuut te gebruiken. Met geoleaks heb ik geen ervaring. Wel heb ik ervaren dat het spel gevoelsmatig devalueert als je direct naar het eindcoördinaat loopt. Als ik dan ook nog eens de cache niet kan vinden dan ben ik minder bereid om goed te zoeken. Het vinden van de cache is minder waard geworden. Psychologisch gezien is dat wel interessant.

Mijn voornaam is ook niet Archibald. Het zijn slechts wat literaire vrijheden die bedoeld zijn om een punt te verduidelijken.

Wel, het kan zomaar gebeuren dat je ongemerkt en onbedoeld privacygevoelige informatie weggeeft. Zo kunnen we hier lezen dat de Kikkers 25 februari en 28 februari waarschijnlijk uithuizig zijn. De exif-informatie van hun foto's vertelt dat ze wel eens een camera gebruiken van 4000,- euro, maar die nemen ze niet altijd mee. Gelukkig weet niemand wie de Kikkers in werkelijkheid zijn en waar ze wonen. Ik ken niet veel Archibalds in Lelystad die aan geocaching doen. Ik moet opletten dat ik de telefoon niet opneem met "Met Diederikus!".

Je maakt een grapje, neem ik aan.

Het siert je dat je om je heen alleen maar positieve mensen ziet die het beste met je voor hebben. Ik zou sowieso die van 10 km prefereren boven die van 1 km.

Dat is een beetje de omgekeerde wereld. Bij een nickname gaat het niet om die persoon, maar om diegenen die ongevraagd met hun grote neus in allerlei dingen zitten te snuffelen die ze niets aangaan. Een nickname maakt dat iets lastiger.

De twee eerste punten onderschrijf ik. Voordat de cache uiteindelijk ligt zal ik de route ongetwijfeld vele tientallen keren gelopen hebben. Het leggen is daarvoor een mooi excuus. Met de overige twee punten raak je wel een gevoelige snaar. Doordat ik pas na mijn midlifecrisis tochten in de natuur ben gaan maken, steekt mijn natuurkennis maar magertjes af bij de meesten hier. Het idee om iets natuureducatiefs neer te leggen is voor mij daarom op dit moment nog veel te hoog gegrepen. Maar je betoog is gehoord en in de toekomst kunnen zaken veranderen, dus wie weet. . . Mijn wp's leiden ongetwijfeld af van de natuurbeleving. Dat hoop ik in ieder geval. Grappig, gisteren heb ik nog een trail gelopen over de Elspeter heide alwaar ik tegen mijn medecachers betoogde dat het jammer was dat de caches over aapjes gingen, omdat het terrein zich zo goed leende voor een natuureducatieve cache. Dit omdat er zoveel (overigens grotendeels onleesbare) bordjes in het terrein stonden die de natuur ter plaatse accentueerden. Het is in ieder geval mijn streven de cacher tussen de waypoints zoveel mogelijk met rust te laten. Ik reken erop dat de vele buizerds, reeën, vossen en konikpaarden onderweg hun steentje wel zullen bijdragen om zelfs de meest ontwortelde stadsmens een ervaring van natuurbeleving te bezorgen. Aan de route zal het niet liggen.

Ik heb net even gegoogeld op bzv en geile geert. Ik maak eruit op dat er 4 mijoen mensen zijn die zich verkneukelen om een zukkeI die graag in de belangstelling staat. Ik heb al eental maal caches gelopen waarbij leedvermaak een belangrijke ingrediënt is. Dat is niet mijn ding. Ik zal boer Geert dus niet gaan pesten bij waypoint 4 opdat anderen zich daar kostelijk mee kunnen vermaken. Ik zei het al, de taak van muze is ondankbaar. Zou ik dan toch de lat hoog leggen?

De laatste perikelen van Wilders zijn mij onbekend. Ik zal er eens op googelen. Weet je zeker dat zoiets het juiste volk aantrekt?

Ja.

Inmiddels ben ik alweer met mijn derde cache bezig. Er ligt al een aardig draaiboek klaar waarover ik zeer tevreden ben. De lat ligt natuurlijk op de hoogte van mijn eerste twee caches, daar wil ik toch wel graag overheen. Oogjes dicht staat inmiddels landelijk in de top 100 volgens de lijst met Wilsonscores. Niet onaardig op 31.000 caches. Over die lat is al veel gedoe geweest. Van diverse kanten krijg ik te horen dat ik de lat wel erg hoog leg, te hoog voor het merendeel der cacheleggers. Mij lijkt dat complete onzin. Ik beschouw mijzelf absoluut niet als een perfectionist. Ik ben veeleer een opportunistische pragmaticus. Ik houd slechts drie simpele regels aan waaraan een waypoint moet voldoen: Ik moet iets dergelijks nog nooit in het veld of op internet gezien hebben. Ik wil mezelf niet herhalen. Mijn vrouw en ik moeten er hardop om lachen. Tja, en als dat dan al genoeg is om in de top 100 te komen, dan kan ik alleen maar constateren dat het kennelijk erg droevig gesteld is met een groot deel van het Nederlandse cachebestand. Ik kan mij simpelweg niet voorstellen dat een zichzelf respecterende cachelegger voor minder de deur uit gaat. Ik had gehoopt dat ik met mijn arrogante prietpraat mijn medecacheleggers zou kunnen inspireren tot het leggen van nog veel betere caches dan de mijne, om mij mijn onbeschaamde blaaskakerij eens goed in te peperen. De verondersteld te hoge lat blijkt echter voornamelijk te worden aangegrepen om de handdoek al in de ring te gooien voordat de strijd begonnen is. Maar goed, daarover is inmiddels wel genoeg gezegd. De cache gaat meer dan tien fysieke waypoints bevatten. Doordat ik een draaiboek heb geschreven, zit er nu al veel meer lijn in het verhaal van de cache dan in mijn vorige multi's. Een tweetal waypoints voldoet reeds aan de drie criteria die ik hierboven geschetst heb. Er zijn echter ook nog een flink aantal waypoints die wel veel potentie hebben, maar die nog verder uitgewerkt moeten worden. Ik weet al wel wat ik wil maken, maar nog niet hoe. Bij Wijze Lessen heb ik ooit de helft van de waypoints geschrapt. Bij Oogjes dicht heb ik er slechts één geschrapt. Toch heb ik ook daar niet de volle potentie van ieder waypoint benut. De reden hiervoor is dat ik gebruik heb willen maken van het op dat moment aanwezige momentum om de multi's in het veld te krijgen binnen een redelijke tijd. Er zijn concessies gedaan aan de uitwerking van sommige waypoints en aan de romantiek van het geheel omwille van de tijd. Vandaar dat het zulke onzin is te denken dat ik de lat zo hoog leg. Nu er echter twee multi's liggen waar ik behoorlijk tevreden over ben, is de druk van de ketel en kan ik rustig de tijd nemen voor mijn derde opus. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Het eerste waypoint heeft al wel een duidelijk onderwerp, maar hoe gaat dat in vredesnaam leiden tot een volgend coördinaat? Vorige week vrijdag om 18:00 begonnen met de zoektocht naar inspiratie. Geocachevideo's bekijken op internet, zoeken op trefwoorden, brainstormen met mijn vrouw, Odlaniger inschakelen. Als muze fungeren is een zeer ondankbare taak. 98% van hetgeen aangedragen wordt gaat rücksichtslos de prullenbak in. Slechts 2% leidt tot een aantekening in mijn notitieboekje dat het wellicht geschikt is voor later gebruik. Ooit. Na zes uur zoeken is om 24:00 het netto resultaat: één zaadje van een idee dat mogelijk bruikbaar is. Zaterdagavond besteed ik er nog eens vier uur aan om het idee uit te werken. Nu heb ik een concreet idee voor waypoint 1. Het voldoet echter nog niet aan mijn derde criterium: het werkt niet op de lachspieren. Een keurig en perfect waypoint, daar niet van, maar het is gewoon niet leuk genoeg. Terug naar de tekentafel dus, op zoek naar nieuwe inspiratie. Kan ik er nog ergens een twist aan geven? Inspiratie komt soms op commando, maar lang niet altijd. Er is geen causaal verband tussen de inspanningen die je verricht en de inspiratie die eruit voortkomt. Toch gebeurt er zonder die inspanningen niets. Gelukkig zijn er maar weinig Tv-programma's die het kijken waard zijn.

Dat klopt, ja. Zij die het niet gebruiken, zoals ik, merken niets van die handigheid.

Mooi!

Het is slechts een kwestie van tijd.

De inhoud bevindt zich tussen de regels en is onafhankelijk van de loglengte.

Daarop schrijf ik ook altijd korte logs. 95% wordt niet opgeschreven. Less is more.

Kom, kom, niet zo bescheiden. Ik schrijf gewoon op wat ik meemaak op weg naar de cache. Ook als dat zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt. Wat iemand anders er van vindt moet hij zelf weten.