Hoe ben jij bij deze site gekomen

[kipchen]

Lid sinds april 2005.

Al surfend op een zondagochtend kwam ik de site per toeval tegen.

Nou ja en nu hang ik nog steeds.....

Het heeft mij , maar ook de kids tot nu toe nooit meer los gelaten.

Wij vorderen nu gestaag richting de honderd.

Nog twee te gaan.

[De Wolvjes]

In Zuid Afrika! In het najaar van 2003 werd Cisco Networkers EMEA in Johannisburg georganiseerd. Bij een uitstapje met een groepje universitaire collega's had een stel een Garmin Geko 201 bij zich. Voor wandelen en trekking werd er gezegd. Een paar dagen later waren ze opeens verdwenen tijdens de lunch. Bij het diner bleek dat ze een geocache gezocht hadden op een heuvel in Johannisburg. Het hele verhaal kwam daar ter sprake. Na thuiskomst het Internet afgezocht en een GPS gekocht. De rest van het verhaal is natuurlijk bekend

18 februari 2007 bewerkt door De Wolvjes

[de hangijzers]

In oktober 2004 met een collega op cursus geweest in Duitsland. Onderweg moesten we nog een paar extra stops maken om een cache te vinden. Beetje vreemd maar het sprak mij wel aan.

Enkele maanden later een pda gekocht en hiermee onze eerste caches gevonden. Wij waren direct verslaafd...

[fastronald]

Via Gandalf over het fenomeen geocaching gehoord en via de site met een nieuw gekochte Magallan sport track color aan de gang! In mei 2005 begonnen en nog steeds gek van deze hobby .

P.s. wat moet ik nu bij de Poll invullen? Voor 2005 of na 2005 lid:..............?????

[ds-polleke]

Heeeel lang geleden ies over op de radio gehoord (toen er nog maar een handvol in NL waren te vinden) maar geen geld om spullen te kopen..

 

de fotograaf op onze bruiloft (en oude bekende) had me er al eens op aangesproken.. via het werk een pda gekregen en daar zat gps op dus daarmee aan de slag..

 

later explorist 210 gekocht omdat deze hobby wel heel erg verslavend bleek te zijn...

[zitawalk]

Begin vorig jaar hebben wij een GPS gekocht voor het wandelen, omdat we regelmatig de auto kwijt waren en soms ook eerder bij de auto terug waren dan de bedoeling was.

Een vriendin van ons had een keer met een werkuitje een cache gelopen en vertelde ons daar over.

Toen maar eens gaan zoeken op het internet en een eerste cache (Imbosch bij Arnhem) uitgeprobeerd en gevonden......ja en dan begint de verslaving.

Zijn nu een weekendje weg en hebben vandaag twee caches gedaan, morgen nog een......overmorgen ook nog een dag.....

[bapamaci]

Verleden jaar op de camping met een vriend dwars door de bossen in Epe aan het fietsen geweest.

Weg van de paden en een hoop zwijnen en vossen gezien.Ook de camping makkelijk terug gevonden dankzij zijn mio.Dat vond ik prachtig.Hij vertelde dat er nog veel meer te doen was met een gps.

Thuis gekomen meteen gaan surfen en daar kwam ik de geo site tegen.

Ik heb meteen een acount aan gemaakt en ben begonnen met het forum flink door te lezen.

Daar werd ik al veel wijzer van.Toen voor 35 euro een tweede hands marqant gekocht.

Het ging geweldig en de verslaving was daar.

Nu met mijn map60cx verder.

[Skjal]

Half november 2006 las ik in "ComputerIdee" een artikel over GPS-ontvangers.

Daarin werd ook geschreven over het begrip "geocachen".

Vanaf die tijd ben ik eerst alles wat los en vast zat over gc gaan lezen.

Uiteindelijk kwam ik ook op de gc site. Daar ook eerst weer alles gelezen, aangemeld, forum doorgespit (soms tot mijn hardgrondige ergenis als er denigrerend wordt gesproken over newbies en als mensen totaal respectloos menen te moeten reageren op van alles en nog wat) en uiteindelijk overtuigd geraakt dat dit echt iets voor ons zou zijn, omdat we ook elk jaar in Oostenrijk vele kilometers in de bergen afleggen.

Als je dan één keer aardig verdwaald bent, zie je ook al heel snel het nut van zo'n dingetje om de weg terug te vinden.

Eind november GPS gekocht en op 1 december de eerste cache gevonden.

Sinsdien ben ik hopeloos onvindbaar voor eenieder die mijn vrije tijd wil benutten voor allerlei andere dingen en staat de teller op 35.

Een geweldige hobby, al zou het alleen maar zijn om de plaatsen waar we nu gaan wandelen terwijl we er anders van z'n leven nooit zouden komen.

[Twin Peaks]

In onze kinderloze periode, waren Joke en ik fanatieke rugzaktrekkers.

Regelmatig maakten we wekenlange bergwandeltochten.

Tussen de Hondsrug en de Himalaya hebben we al vele berggebieden doorkruist, met alleen maar datgene mee wat er in de rugzak paste.

 

Verbazingwekkend hoe je, na een aantal van deze tochten, steeds weer zaken schrappend en andere weer aanvullend, leert hoe weinig je maar nodig hebt om wekenlang op pad te kunnen. Vaak ook dagenlang van de bewoonde wereld verwijderd, en soms ook levend van wat de natuur te bieden heeft. (wat veel meer is dan je denkt, als je maar niet te kieskeurig bent.)

 

Goed kunnen oriënteren met kaart en kompas is daarbij natuurlijk onontbeerlijk.

Dat kon evenwel niet verhinderen dat we tijdens een tocht over 5 Munro's in Schotland in dichte mist (geen orientatiepunten) hopeloos verdwaalden en ver na middernacht pas ergens onze tent konden opzetten.

 

Ook tijdens een trektocht door de Oostenrijkse alpen, werden we eens overvallen door een sneeuwbui die ons elk gevoel voor richting deed verliezen.

Nadat we de bui hadden uitgezeten, bleek orientatie heel lastig: alles was wit en door de grauwe kleur van de lucht, waren oppervlakte en hoogteverschillen haast niet waarneembaar. Na een moeizame tocht hebben we de nacht buiten doorgebracht in onze bivakzakken ergens onder een afdakje bij een verlaten Almhut.

 

Toen groeide al het besef dat een GPS misschien weleens handig kon zijn, maar die waren destijds (1995 ofzo) nog onbetaalbaar.

Met de komst van de kinderen werd de noodzaak aanvankelijk ook wat minder.

De trektochten werden kampeervakanties en we maakten slechts korte tochtjes vanaf ons kamp.

Dit duurde een paar jaar, tot het moment dat de kinderen groot genoeg waren en we weer (nu fietsend) aan het trekken sloegen.

Nadat we ook tijdens deze tochten de nodige onnodige kilometers hadden gemaakt moest het er toch eens van komen. Verdwalen in je eentje of met z'n tweeen kan best leuk zijn als je tijd genoeg hebt, maar verdwalen met kinderen, is doorgaans minder handig.

 

Ik had (heb) een collega die ook fanatiek outdoor en survival freak (CamoCrew, momenteel niet zo actief) is en op zijn aanraden werd een GPS (Magellan Meridian Platinum) aangeschaft in september 2004.

 

"Als je nou wilt oefenen met dat ding", zei hij, "moet je eens op Geocaching.nl kijken", "Klik op de kaart van Nederland op een puntje bij jou in de buurt, print een route uit en kijk maar of je dat kunt vinden".

Ergens in november 2004 kwam het er dan van.

Een van de dichtstbijzijnde was (toen) "Akkerdijkse Plassen", van Pa en Ma Beer.

Dat werd net niet onze eerste, want op de plaats waar wij onze auto parkeerden bleek de micro "Verlaat" nog dichterbij te liggen.

Dat duurde nog even voor we die hadden omdat we toen nog geen flauw benul hadden waar we eigenlijk naar zochten. Maar die eerste twee vondsten zijn ons wel altijd bijgebleven.

 

Afijn, de rest van ons verhaal is te lezen in onze inmiddels 736 logs, waar een aantal bemerkenswaardige avonturen tussenzitten die we dankzij deze geweldige hobby hebben mogen meemaken, want verdwalen doen we ondertussen dus niet meer, maar avonturen beleven, doen we nog genoeg!.

19 februari 2007 bewerkt door Twin Peaks

[Pruttelpotje]

Begin 2006, waren wij met de KBO ( Bond voor ouderen), onder begeleiding van een boswachter een wandeling aan het maken in een voor ons naburig natuur gebied.

Op een gegeven moment vertelde deze boswachter ons over geocaching en vertelde dat we nagenoeg boven op een "schat" stonden. De reactie was ja ja dat zal wel!

Nadat we de z.g.n. schat hadden bekeken was onze intresse gewekt en kochten we enkele weken later onze GPS.

Hierna is het een bekend verhaal, ook wij, mijn vrouw en ik, zijn verslaafd

[maca_en_niels]

Wij hadden al jaren een GPS maar gebruikten die eigenlijk alleen voor statistiekjes (op weg naar) vakantie. En soms om de auto/camping terug te vinden.

We hadden al wel eens eerder gehoord van Geocaching maar ons nooit aangemeld of een cache gelopen.

In februari 2006 las Maca in de krant een artikel over Wilxlii en geocaching dat heeft toch de interesse gewekt.

Eerst een kijkje op de site en toen bleek er een webcamcache (slaaf van kantor) te zijn op het station waar ik dagelijks sta te wachten. Daarna was de verslaving snel gebeurd.

[apiedi@k]

Tijdens een camper-event van medecamperaars gehoord over geocaching.

Intresse was snel gewekt omdat ik hoe dan oo elke dag minstens 1 a 1,5 uur wandel.

Nu combineer ik mijn wandellust met het zoeken naar ceocaches.

 

 

Bedankt Arjenne, dat je mij over deze leuke hobby hebt ingelicht.

[Team 16]

Voor ons geld ook dat we in 2005 actief met geocachen begonnen zijn. (we hebben na 2005 gekozen)

 

Wij gingen veel wandelen in de natuur, maar in de buurt waren de mogelijkheden wat beperkt. We hebben overwogen om een gps aan te schaffen om routes op andere plaatsen te lopen of fietsen. Met oriënteren wat de mogelijkheden waren ontkom je niet aan de term geocaching op internet en onze interesse was gewekt.

 

Helaas konden we toen door werkloosheid geen gps aanschaffen, maar in 2005 toen was het zover!!! De verslaving sloeg ook zodanig toe dat we binnen een paar maanden zelf een tweede gps aangeschafd hebben, zodat we er ieder 1 hebben.

[Ruud4d]

Wat opvalt in deze enquette is dat er erg weinig mensen in contact gekomen zijn met geocaching door middel van de media. De meesten zijn via anderen hieraan begonnen of door het zoeken naar gps gerelateerde informatie op internet.

Moeten we ons dus eens niet wat minder zorgen gaan maken over krantenartikelen en items op tv?

[The Scorpios]

Na een ernstig ongeluk was het belangrijk om te wandelen, maar de omgeving hadden we wel gezien dachten we. We wilden iets spannender en ooit had ik eens iets gelezen over geocaching en gps. Een dagje lezen en surfen bracht me op het forum en 'brutaal' vroeg ik of iemand ons eens mee wilde nemen. Binnen 2 dagen (Koninginnedag 2005) waren we op stap met Kapitein Haak en hij waarschuwde ons voor het cachevirus. Het was al te laat.

 

Snel een Geko201 gekocht en een paar gezocht. Nog net voor onze vakantie naar Spanje en tja daar raakten we dus helemaal verslaafd. We kwamen op plekjes waar andere toeristen zo langs rijden en we vonden de schat regelmatig. Nu gaan we niet meer de deur uit zonder gps en ons humeur zakt als het een weekend niet lukte om tenminste één cache effe op te pikken.

 

Inmiddels hebben we zelf 3 caches liggen waarvan er 2 genomineerd zijn met een Geo 'd Or en daar zijn wij kinderlijk blij en trots op. Er liggen nog 2 caches in de voorbereiding maar door ziektes van boswachters lukt het nog niet erg snel met de toestemming. Beetje frustrerend maar daar lopen we tijdens het cachen ook wel eens tegenop. Altijd net aan de verkeerde kant van het water of de spoorweg, discussies over welk pad, rekenfoutjes die je een tijd met je meesleept, beoordelingsverschillen.

 

We hebben onze dochter een beetje kunnen besmetten maar die zijn niet zo fanatiek als wij. Onze Geko hebben ze geerfd en nu een Etrex Vista die prima bevalt en waar we nog lang niet alle mogelijkheden van weten. En waarvan de kaart ons uitstekend bevalt.

 

Het leuke van cachen is voor ons niet de schat vinden maar het besef dat iemand de moeite heeft genomen om de wereld en ons te informeren over die bewuste plek. Zelfs vlak bij huis komen we op plekken waar we nooit of jaren niet geweest zijn. En soms kom je geocachers tegen en die vind je in alle leeftijden.

 

En het forum geeft antwoord op de meest uiteenlopende vragen.