Diederikus

Ik denk dat met BV3 een uitstekende demonstratie is gegeven van de mogelijkheden van het nieuwe cachen. Ik heb er veel van geleerd en ik heb veel nieuwe ideeën opgedaan. Door het vele gekibbel waar we ons zo vaak aan bezondigen op dit forum is het feit dat dit een aankondiging is van het nieuwe cachen behoorlijk ondergesneeuwd geraakt. Hierdoor zullen de nieuwe mogelijkheden niet onmiddellijk duidelijk zijn en herkend worden door iedereen. Als het lukt het beste van de fysieke wereld te verenigen met het beste van de virtuele wereld, dan gaat het geocachen een geweldig decennium in. Mijn fantasie is in ieder geval zeer geïnspireerd geraakt door BV3. Wat is een vogelzakje?

Wij hadden ook onze gps-en mee als back up. Maar gaandeweg ging ik meer en meer op de smartphone vertrouwen en gebruikte ik de gps steeds minder. De techniek moet zich nog bewijzen, natuurlijk, maar het is een goed begin. Ik heb nu een Garmin, en daar heb ik veel vertrouwen in. Maar de kans dat ik ooit nog eens een nieuwe dedicated gps zal kopen acht ik zeer gering. Dat geld steek ik tegen die tijd liever in een betere smartphone. De gps-en ontwikkelen zich steeds meer in de richting van een slechte smartphone. Dan heb ik liever een goede. Met mijn rigide stootrand en powerbank heb ik de twee grootste gebreken van de smartphone ondervangen. De filosofie achter cloudcachen acht ik gezond. Maar de techniek staat nog in de kinderschoenen, dus perikelen zullen er voorlopig wel blijven. Maar is dat zo heel veel verschillend van een nieuwe gps van Garmin? Dan kies ik toch voor het gereedschap dat creativiteit het minst aan banden legt.

Zie het werkstuk nooit aan voor het gereedschap. Bij het cacheleggen draait het uiteindelijk om de fantasie en creativiteit van de legger om de beleving van de cacher ten dienste te zijn. Welk gereedschap legt de minste beperkingen op aan die creativiteit? Met alleen fysieke waypoints ben je erg beperkt. Het is natuurlijk niet slim om het kind met het badwater weg te gooien. Dat zie je bij veel Wherigo's gebeuren. De kracht van het fysieke waypoint wordt daar vaak verwaarloosd. De virtuele wereld moet gebruikt worden ter ondersteuning en verrijking van de fysieke wereld. Niet ter vervanging.

Toen ik begon met cachen en net mijn vierde koker had gevonden, was ik zeer enthousiast over het idee van geocaching. Er kwam toen een hele waslijst met ideeën op over hoe je dit nog leuker en spannender zou kunnen maken. Ideeën die ik nauwgezet registreerde in een piepklein opschrijfboekje. Ideeën over romantisch uitgevoerde waypoints, over hoe de schat eruit zou moeten zien, over ruilmiddelen, over de interactie tussen cacher en legger, over interacties tussen cachers onderling, over verrijking van route en waypoints door internet. Toen ik voor het eerst van cloudcachen hoorde begreep ik dat dit zo'n 70 tot 80% van mijn ideeën zou kunnen dekken. Al heette het toen nog geen cloudcachen. Omdat ik me aan het oriënteren ben om zelf een cloudcache te gaan leggen, heb ik gisteren een cloudcache gelopen. De uiteindelijke realisatie van mijn eigen cache zal nog wel wat voeten in de aarde hebben, dus dan zijn we vast al minimaal anderhalf jaar verder. Deze post geeft onze bevindingen van gisteren weer. De cloudcachenavigator draait in een webbrowser. Dat is in principe natuurlijk een heel gezond idee, omdat webbrowsers beschikbaar zijn op een enorme verscheidenheid aan apparatuur. Hierdoor kun je de navigator zowat overal op draaien. De praktijk is wat weerbarstiger. Firefox op een pc werkt niet precies hetzelfde als Firefox op een smartphone. Iedere webbrowser ondersteunt html toch net weer even iets anders. Verschillende versies van dezelfde webbrowser ondersteunen verschillende versies van html. Gisteren hebben wij hier maar twee dingen van gemerkt. De formaten van de windows zijn niet altijd optimaal. Daarnaast hadden wij allebei geen geluidseffecten. Cloudcachen komt het meest tot zijn recht bij een permanente internetverbinding. Dan kunnen alle mogelijkheden optimaal benut worden. Helaas is dekkend internet binnen de natuurgebieden van Nederland voorlopig nog een utopie. Het gevolg is dat je van tevoren de htmlfile moet downloaden en deze lokaal in je webbrowser moet draaien. Het offline cloudcachen heeft wel wat gelijkenissen met een Wherigo. Iedere webbrowser gaat net weer even iets anders om met offline werken. Dat kan weer technische perikelen veroorzaken. Voor de cache die we gisteren gedaan hebben wordt geadviseerd om de smartphone in de vliegtuigstand te zetten. Halverwege de cache hebben we gisteren internet weer aangezet bij wijze van experiment. We wilden wel eens weten wat er mis zou kunnen gaan. We ondervonden geen enkel probleem. We konden gewoon internetten, e-mails en smsjes ontvangen en versturen, foto's nemen en versturen etc.. Op de diverse fora hoor je vaak kritiek dat je zoveel extra apparatuur moet meenemen voor cloudcachen. Dat is een nogal merkwaardig idee. Voor gewoon cachen moet je extra apparatuur meenemen, namelijk een gps. Voor cloudcachen kun je die thuislaten, je kunt namelijk gewoon gebruik maken van de smartphone die je normaal toch al bij je hebt. Het enige wat je extra moet meenemen is een powerbank, maar die heb je eigenlijk normaal ook al vaak nodig. De gemiddelde levensduur van een acculading van een smartphone is natuurlijk nog ver beneden alle peil. Verder hoor je vaak kritiek dat het gebruik van de smartphone zo afleidt van de natuurbeleving. Dat is geen intrinsiek gevolg van cloudcachen, dat is het gevolg van de inspiratie van de legger. De eigenschappen van het werkstuk zijn geen betrouwbare indicatie van de eigenschappen, mogelijkheden en beperkingen van het gereedschap. Wij vonden het in de praktijk in het geheel niet storend. Je kon rustig van knooppunt naar knooppunt lopen met de smartphone in je zak. Zelf heb ik met behulp van een oude gasslang een stevige stootrand gemaakt om mijn smartphone, en hij hangt aan een touwtje om mijn nek. Ideaal, wat mij betreft. Wat handig zou zijn is als de smartphone bij het naderen van een waypoint of bij het binnenkomen van een bericht een piepje zou geven. Maar hoe ongelofelijk dat ook klinkt, de meeste webbrowsers op een smartphone ondersteunen geen geluidsbestanden. Cloudcachen komt, in mijn visie, het best tot zijn recht in combinatie met de fysieke wereld. Als je de fysieke fundamenten van een gebouw in het bos verrijkt met een virtuele tempel, dan wordt je beslist meer de fantasywereld van het avontuur en het verhaal ingetrokken dan door een kale muur alleen. Zo ervoeren wij dat gisteren ook echt. Wij werden geheel virtueel door een doolhof gestuurd, waardoor je het gebied echt optimaal kunt ervaren. Je kunt onmogelijk op alle knooppunten fysieke tags ophangen of relevante qta's plaatsen. Hierdoor kun je als legger het uiterste uit het gebied halen. Ik zie daar veel mogelijkheden in voor mijn eigen cache. Bij de cache die we gisteren liepen, is er over het algemeen niet veel werk gemaakt van de fysieke waypoints. Vaak bestond dat uit een metalen schildje met een code. Dat is een bewuste keus van de leggers geweest. Zelf zou ik dat anders doen. Ik geloof in creatieve fysieke waypoints die een glimlach weten op te wekken. Een fysiek waypoint is echter afhankelijk van allerlei beperkingen. Beperkingen door wat er technisch mogelijk is, het moet betrouwbaar blijven werken in een vochtig bos, het moet 's-winters onzichtbaar zijn voor langskomende dreuzels, het moet tegen vorst en water kunnen, het moet onhandige cachers die eerst doen en dan denken kunnen weerstaan, het moet binnen de eisen die de boswachter stelt vallen. Als ik een fysiek waypoint kan verrijken met virtuele elementen, dan worden de mogelijkheden eindeloos en kan ik dingen doen die ik voorheen niet kon. Slechts beperkt door de grenzen van mijn eigen fantasie. Kortom, ik ben er erg enthousiast over. En dat je met cloudcachen ook flutcaches kan leggen is ongetwijfeld waar. Dat is het kenmerk van goed gereedschap. Daar kun je hele goeie en hele slechte dingen mee maken. Daar moet je doorheen leren kijken.

Nou, vooruit deel 1 , deel 2

Hij heeft een buitenmodel paraplu die niet alleen knalgeel is, maar die ook met een luide knal opent. In de stille kern sloegen de Konikpaarden ervan op hol. Antarctica heeft echter de mooiste paraplu: een voor twee personen. Zoiets als hieronder, maar dan blauw-witgestreept.

@Sivota, heroïsche verslagen!

De stormparaplu werkt ook bij windstil weer.

Ik kan trouwens iedereen de stormparaplu's van Senz aanraden. Omdat het meestal waait als het regent. Zijn echt geweldig!

Als het regent of hard vriest, dan weerhoudt mij dat niet om naar buiten te gaan. Als het stormt dan ga ik het bos niet in. Boven de 28 graden ga ik er ook niet op uit. Met welk weer cachen jullie wel/niet?

Uiteraard gaat het hier over members die hem vervolgens ook niet geven.

Bij deze een welverdiende favo! (door iemand die geen premium member is).

Faalverwekkers hebben toch geen kinderen?

Zie hier De link staat rechtsonder het forum in een bescheiden kleurstelling en lettertype.

Als co zal ik vragen natuurlijk beantwoorden. Maar nog veel beter vind ik het dat men het zelf uitzoekt, eventueel met hulp van anderen. Wat mij betreft hoeft deze Nederlandse cachefolklore van "mail eerst de co" niet. Als ik merk dat men een hulplijntje of mij nodig heeft dan beschouw ik dat als een falen van mijn cache, en door middel van extra hints zal ik net zolang sleutelen tot het niet meer nodig is.

Bij ons was er een pad wat het zoekgebied verkleinde en een hint, waardoor het zoeken toch erg meeviel. De methode van StefanD is identiek aan mijn voorstel. Afhankelijk van de vorm van de zevenhoek heb je een kleine of een grote afwijking. In het geval van de cache die wij deden had ik een educated guess gedaan naar de afwijking en dat bleek aardig te kloppen.

Wij hebben de lompe methode gebruikt. Alle noord- en oostcoördinaten middelen en dan zoeken binnen een straal van 30 meter. Ging prima.

Wow, ik wordt echt verwend vandaag!

Hier wordt je als co toch blij van.

Ik dicht mijn medemens altijd de beste bedoelingen toe. Totdat het tegendeel bewezen is. Dan ziet de wereld er veel vrolijker uit.

Wel, ik zie het niet. Het staat er ook niet, volgens mij. Maar ik sta bekend om mijn slechte zoekkwaliteiten. Om het toch te zien moet je veronderstellingen doen over de motivatie van de schrijver. In die veronderstellingen wordt meestal de eigen motivatie weerspiegeld. Wat zou jouw motief zijn om zoiets te schrijven. Maar mijn ervaring is dat als ik dat doe dat ik vrijwel altijd de plank missla. Ik heb mijzelf aangewend in zo'n geval eerst navraag te doen. De werkelijke motivatie is bijna altijd verrassend.

Nou, ééntje dan.

Als je niet de potentie hebt om andermans beweegredenen te kunnen ontleden, hoe weet je dan dat de email sarcastisch is? Als ik zo'n email zou sturen, dan zou ik het niet sarcastisch bedoelen (sarcasme is een stijlvorm die ik tegenwoordig nooit meer gebruik). Soms staat er gewoon wat er staat.

Ik lees helemaal geen sarcasme in de mail.

Als iemand mijn cache niet bezoekt en hij schrijft geen mooie log, dan ben ik niet teleurgesteld. Als iemand mijn cache wel bezoekt en hij schrijft geen mooie log, dan is er voor mij geen verschil met dat hij de cache niet heeft bezocht. Waarom zou ik dan teleurgesteld zijn? Als je toch teleurgesteld bent, dan mag je er natuurlijk best uiting aan geven. De co doet dat in feite op een hele nette manier. Uit zo'n e-mailwisseling kunnen nog de mooiste dingen ontstaan. Het feit dat de ontvanger het nodig vindt de mail hier te delen lijkt er op te wijzen dat er een gevoelige snaar geraakt is. En wij mogen ons nog eens bezinnen. Persoonlijk kies ik er voor teleurstelling te vermijden door niets te verwachten of te claimen. Maar stel nu eens het onwaarschijnlijke geval dat Barny ooit Wijze Lessen vindt en niet anders logt dan datum en tijd. Dan zou ik toch teleurgesteld zijn. En ik zou vast wel een manier weten te bedenken om hem dat te laten weten