Diederikus

Ik ben een speedlogger. Een log schrijf ik altijd dezelfde dag.

Dammen zie ik als een zeer plat spel. Het is een soort langzaam sjoelbakken. Dat soort hout is dan ook niet in huis. Ik ben inderdaad aan het experimenteren met een gier als poodie (personal goodie).

Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat het de FTF-cacher niet om het puntje te doen is maar om het gezellige mini-eventje met gelijkgestemde zielen dat vaak ontstaat bij het online komen van een cache.

Wat je hoopt aan te treffen is natuurlijk een echte schat. Gouden dubloenen, sieraden, edelstenen, dat soort dingen. Alleen stuit dat op praktische bezwaren. Als alternatief heb ik wel eens gedacht aan iets dat gesponsord wordt door het bedrijfsleven. Dubloenen die je indirect kunt inruilen tegen iets van waarde. De taak van de cacher wordt dan het verplaatsen van de dubloenen van cache naar cache. De beloning voor die verplaatsing wordt gesponsord. Maar ik kon er geen waterdicht verhaal van maken dat prettig blijft voor de cacher. Als je de commercie binnenhaalt kun je allerlei vervelende neveneffecten krijgen. Next best is dus denk ik inderdaad iets dat geen of weinig economische waarde heeft, maar wel emotionele waarde. Iets eigens van de cacher is dan een logische volgende stap.

Niet als er een kluizenaar in zit. Bij een wherigo laatst heb ik met virtueel dynamiet een virtuele kluis opgeblazen. Maar dat vergt wel wat van het voorstellingsvermogen van de bezoeker.

Ik denk dat ik maar wat overtollige cijfersloten in mijn caches stop.

Je ziet het voor je. Al die slowcachers die tegen elkaar opscheppen wie de minste caches heeft gevonden.

Zolang de cijfersloten echt een functie hebben kan ik er mee leven. Als ze alleen maar frustraties oproepen dan leidt dat vroeger of later tot ongewenste acties. Dat valt niet goed te praten, maar ik zou ten allen tijde dit trachten te voorkomen.

Zolang slowcaching maar niet leidt tot slowlogging

Ik lees in de oproep van Aragorn om uit de kast te komen geen aanmoediging om in een hokje plaats je nemen. Voor wat betreft het stimuleren en ontmoedigen van zaken geloof ik niet in het nut van het geschreven of gesproken woord. Het enige waar ik dan in geloof is een goed voorbeeld. Goed voorbeeld doet goed volgen. Vermits men daartoe in staat is.

Er komt toch wel heel wat meer bij de goudjacht kijken dan ik op het eerste gezicht dacht. Ik vrees dat ik de mentale hardheid nog ontbeer om dit soort gruwelcaches te kunnen loggen. Het raadselachtige aan dit verschijnsel intrigeert me dan wel weer enorm. Ik snap de co niet en ik snap de bezoekende cachers niet. Is er ook maar iemand die die caches leuk vindt? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de co ze zelf ook niet leuk vindt. En wat een enorme aantallen bezoekers voor een hek op een industrieterrein welks meest wervende eigenschap is "met uitzicht op de snelweg A1". Dit is voor mij een enigma dat een oplossing behoeft om antwoord te kunnen geven op de prangende vraag "zijn zij nou gek of ben ik het?". Voor de goudjacht zal ik mij ernstig moeten vermannen, vrees ik.

Nu ik mij mentaal aan het voorbereiden ben op de goudjacht, realiseer ik mij dat het wel enigszins beledigend is voor een co dat ik zijn cache, waar hij veel werk in gestoken heeft, alleen maar bezoek voor een podiumplaats, en niet omdat ik geïnteresseerd ben in zijn werk. Zegt de etiquette daar ook iets over?

Mijn favoriete groente is een flinke lap vlees. Daar mag je dan verder van alles bij serveren, dat stoort niet. Daar heeft Brouwertjes wel een punt. Veel van die slotjes wekken frustraties op, en ik ben geen voorstander van dingen die frustraties opwekken. Dat lokt ongewenste reacties uit, en ik neem iemand graag tegen zichzelf in bescherming. Dus geen frusti-caches voor mij.

Tja, ik was er al bang voor. Komt er een cache online op een onhandig tijdstip, reageer ik met "ja, hallo, ik ben gekke henkie niet!". Zo krijg ik natuurlijk nooit goud. Voor goud moet ik even vergeten dat ik gekke henkie niet ben. Hoe doen topsporters dat? Die visualiseren zo iets, geloof ik. Ik zal het eens proberen. "ik ben gekke henkie, ik ben gekke henkie, ik ben gekke henkie". Jaaa. Nee. Ik geloof dat ik iets voel. Misschien begint het al te werken! Of toch niet? Gekke henkie.

Niets is zeker in dit leven. Behalve dan dat als je het niet doet dat er géén koffie met koek is.

Voorlopig vergt het cacheonderhoud en het aandragen van koffie met koek naar de bezoekende cachers nog even alle aandacht. Maar als dat allemaal geregeld is ga ik weer verder met mijn goodies voor volwassenen.

Als je net 10 kilo bent afgevallen dan sta je daar lichtzinniger tegenover. Het leger des heils heeft er ook niet veel aan, want een junk past meestal niet in een maatje 60. Maar we dwalen een beetje af. Kennelijk moet ik ook maar eens meedoen aan de FTF-jacht, want mijn eq is te laag om mij in te leven in de vraagstelling van dit topic. Ik beloof dat ik geen log vooraf in mijn achterzak zal meenemen.

Met name de partijen die ik van haar verlies hebben de neiging een post mortem analyse door vergeetachtigheid mis te lopen. Op een forum waar de tweespalt tot cultuur verheven is, zal ik, met mijn agnostische benadering van het geocachen, vaak door misverstanden ten onrechte bij deze of gene groep ingedeeld worden. Ik neem waar en stel mijn oordeel uit. En als aan het einde der tijden zal blijken dat ik bij de verkeerde groep wordt ingedeeld vanwege mijn geocachingspraktijken, dan zal ik mijn klederen verscheuren en ach en wee roepen, en mij beroepen op het feit dat het met onwillige atavistische zieleroerselen nu eenmaal kwaad kersen eten is.

Het leven en geocaching worden een stuk eenvoudiger als je niet continu het slachtoffer bent van je eigen voorkeuren en afkeuren. Als je gewoon kon genieten van een shantykoor en niet hoort dat het vals is. Als je kon genieten van zo'n kleffe zeemleren lap bij McDonalds. En als je het heerlijk zou vinden je te storten in alle geneugten die het hedendaagse cachen zo (omvang)rijk maken. Als een dooie mus maar niet zo hardnekkig op een dooie mus bleef lijken. Maar voor- en afkeuren wellen op vanuit je diepste innerlijk. Atavistische krachten die buiten de controle van de ratio vallen. Psychische roerselen die het lichaam reeds hebben afgewend van het object van waarneming voordat je je er van bewust bent dat er iets gaande is. Brouwertjes zei het al: ammoboxers zijn eigenlijk te beklagen. En zo is het ook. De voor- en afkeuren maken dat je steeds verder moet reizen om nog iets van je gading te vinden. Als ik in mijn vrije tijd me tussen de huizen begeef, dan bekruipt mij het gevoel dat ik raar bezig ben. Dat ik hier eigenlijk niet zou moeten zijn. Dat ik mijn tijd verspil. Het is niet dat ik het niet probeer. Soms denk ik ala, een stadspark is ook een soort natuur, laat ik het proberen. Maar als ik dan een verdachte boom aan een serieus onderzoek onderwerp, dan merk ik dat de wandelende bejaarden reeds angstig om zich heen beginnen te kijken. Nou zit het hier in Flevoland met de bebouwde kommen ook niet mee. De enige wijk die het aanzien waard is, is de filmwijk in Almere. In Hoorn of Deventer zou ik nog wel een kokertje willen vinden. Omdat het steden zijn met karakter, historie en mooie natuurstenen gevels. Maar om nu naar Deventer af te reizen voor een kokertje? De discussie is hier op het forum op een rare manier scheef getrokken. Het gaat natuurlijk helemaal niet om ammoboxen of kokertjes. Het gaat om de beleving. Wat zoek je in het geocachen? En dan gaat het niet om die dingen die je ook wel vindt als je zonder geocachen naar buiten gaat. Een mooie boswandeling kun je zo ook wel maken. Daar heb je geen geocaching voor nodig. Ik zoek een verhaal met romantiek, avontuur, humor en een vleugje uitdaging. En een schat aan het eind. En ja, dat maakt helaas dat 95% van de caches op voorhand afvalt. Slachtoffer van de eigen kritische houding en goede smaak. Ik kan niet anders. Zelfs als ik het zou willen. Nog een mazzel dat ik plotseling boomklimmen leuk blijk te vinden. Al heeft dat niets met geocaching te maken. Het enige wat je kunt doen is aanmoedigen en hopen dat meer co's wel een bezoekenswaardige cache gaan leggen. En die overige 95% die stoort mij niet. Die bevindt zich toch op een plaats waar ik in mijn vrije tijd niet komen wil. En de cachers die daar wel naar zoeken bieden een fascinerende onderzoeksmogelijkheid. Hoewel de bevreemding soms wel de overhand heeft.

Zeker, die groep is er. Maar waarom zou je je daar iets aan gelegen laten liggen? Die groep gaat niet van gedachten veranderen, en iedere poging daartoe leidt tot een onleesbaar forum. Waarom zou je je keer op keer laten verleiden de tweede man (m/v/o) in een ruzie te zijn? Dat is contraproductief.

Dat is natuurlijk niet zo vreemd. Dat vind je bij iedere menselijke bezigheid. Een schaker moet lachen als hij iemand ziet die alleen maar aan snelschaken doet, een kamerkoorzanger vertrekt zijn gezicht in een grimas als hij een piratenkoor hoort en een karpervisser steekt de draak met iemand die alleen maar op voorntjes vist. Het enige verschil met de geocachingwereld is dat de snelschaker, de piratenkoorzanger en de voorntjesvisser gewoon hun schouders ophalen en de dingen blijven doen waar ze blij van worden, terwijl de kokerraper per se voor vol wil worden aangezien en continu blijft bedelen om de zegen van de ammoboxer. Mijn advies is, blijf gewoon blijmoedig je ding doen en trek je niets aan van wat anderen denken.

2 zak aardappelen down, 5 to go.

Het is niet zo moeilijk. Je kunt straks als eerste je eigen cache loggen. Een knappe jongen die er eerder bij is. Verder kun je je aanbieden als proefloper, aangezien de bijbehorende etiquette toch niet aan jou besteed is. Het zal vast uitgebreide logjes opleveren.

Wel, een derde cache zal nog wel een anderhalf jaar op zich laten wachten minstens. En omdat ik altijd ver vooruit denk, zal ik het tegen die tijd ook wel over de vierde hebben. Dus ik weet niet waar je op wil wachten? Zoals ik er nu tegenaan kijk zal tenminste één van de verhaallijnen wel een meerdaagse ervaring worden.

Het staat inderdaad wat carambalig.