Mijn Eerste Schreden (Op Verzoek)

[Diederikus]

Het zal een jaar of drie geleden zijn dat ik tijdens het surfen over internet gedurende de lunchpauze per ongeluk op gc.com terecht kwam. Ik was zeer onder de indruk van de mate waarin de kaart van Nederland gevuld was. Ik riep mijn collega erbij en tesamen deden we erg lacherig over deze flauwekul. Een stelletje malloten die kisten met rommel voor elkaar verstopten in het bos!
Ongeveer anderhalf jaar later en 27 kilo lichter zocht ik naar een reden om buiten te zijn voor de broodnodige lichaamsbeweging. Toen kwam ik weer op geocaching uit. Ik heb toen wat software gedownload voor mijn netbook met gps-muis en ben een tocht gaan uitzetten. Ik heb me gelijk bij een aantal sites en forums ingeschreven. Samen met mijn vrouw ging ik op pad. De eerste cache was een fotorolkoker onder een bankje. Ik had met streetview al helemaal uitgevogeld waar ik moest zijn. We waren er erg enthousiast over! De logjes waren in die tijd nog erg bescheiden. De tweede cache was problematischer. Ik moest een paar honderd meter het bos in. Met de netbook op de onderarm en bungelende gps-muis was dat nog een heel gedoe. Bij een brug hebben we ons suf gezocht. Zo'n filmkoker kun je natuurlijk overal verbergen, en het interpreteren van de gps viel nog niet mee. Ik heb toen de hele onderkant van de brug gefotografeerd, zodat ik er thuis nog eens naar zou kunnen kijken.



Thuis heb ik nog uitgebreid naar de foto's gekeken, maar ik kon hem niet vinden, ondanks bovenstaand plaatje. Ik zocht tenslotte naar een filmkoker, en dan kijk je licht over zo'n tupperwaredoos heen. Een tunnelvisie die mij nog vaak parten zou spelen tijdens het cachen. De derde cache was een jampotje bij een bord "welkom in Lelystad". De plaats van deze had ik ook al via streetview bepaald. Daarna was de accu van de laptop leeg.

Bij mijn veertiende cache moest ik diep het bos in, streetview had hier geen nut meer en mijn netbook bleef hardnekkig naar de dichtstbijzijnde weg aan de overkant van het kanaal wijzen. Toen besloot ik dat het tijd werd een goedkope gps aan te schaffen.

[thex]

Die jampotjes kun je ten positieve ook herbruiken.

[MarcoDomi]

Heerlijk verhaal! !!!

Nu snap ik de verwijzing van Vlinder beter ;-)

[MarcoDomi]

Ha ha Blutch, ik bedoelde in een ander draadje over De Magneten Versus Lock&Lock :-D

[Vlindertje]

Het relaas van Diederikus spreekt mij vooral aan omdat het illustreert hoe iemand met (letterlijk) kokervisie zich kan ontwikkelen van een prullenraper tot een authentieke geocacher die hoogwaardige multi's maakt en uitgebreide logjes schrijft. Bij Diederikus heeft het ruim een jaar geduurd voordat hij, door de informatie en discussies op dit forum, ontdekte wat geocaching werkelijk inhoudt.

 

Ook andere forumleden laten regelmatig blijken, dat zij in hun spelbeleving een ontwikkeling hebben doorgemaakt en tot andere inzichten zijn gekomen. Doorgaans gaat het om groei en de stap van kokers naar caches, al zijn er ook trieste gevallen van spelers die hun reputatie als topplaatser te grabbel hebben gegooid door met kokers te gaan strooien. Ik ben benieuwd naar verhalen van forumleden die eveneens een ontwikkeling hebben doorgemaakt, of die nu op- of neerwaarts is.

 

Vaak wordt beweerd dat je eerste vondst bepalend is voor de rest van je geocaching-carrière. Natuurlijk is die eerste cache al gekozen op grond van bepaalde voorkeuren en verwachtingen, maar ik sluit niet uit dat er toch sprake is van een zekere inprenting. Het verhaal van Diederikus lijkt dat te bevestigen. Zijn eerste vondst was een koker en hij werd daardoor zo gefixeerd dat hij vervolgens authentieke geocaches letterlijk over het hoofd zag.

 

Mijn eerste cache had ik niet zelf uitgezocht en ik stond geheel onbevangen tegenover het fenomeen geocaching. Mijn kennismaking met geocaching was een bijzonder avontuurlijke multi, een ware survivaltocht langs historische locaties (logje). Sindsdien kies ik overwegend voor hetzelfde type caches, alsof ik mijn primaire ervaring wil herbeleven. Ook dat wijst op een zekere mate van inprenting.

 

Inprenting en na-aperij verklaren ook waarom tegenwoordig zoveel spelers een filmkoker voor een geocache aanzien. Wat ik lastiger kan verklaren is waarom zo weinig spelers de moeite nemen om uit te zoeken hoe hun hobby is ontstaan en hoe het spel zich door de jaren heen heeft ontwikkeld. Dat zou ik toch als eerste doen, en heb ik ook gedaan, na het ontdekken van het spel.

Toegegeven, veel historie was er nog niet toen ik geocaching ontdekte. Dit forum, waar ik mij als honderdste lid registreerde, was de belangrijkste informatiebron. En natuurlijk was er gc.com. Logisch dat ook ik in eerste instantie geloofde dat geocaching was bedacht door Jeremy Irish, een bevlogen jongeman die zijn baan had opgezegd om zich helemaal aan het spel te kunnen wijden en die vanuit zijn schamele appartementje T-shirts en petjes verkocht om zijn server in de lucht te houden.

 

Pas veel later leerde ik dat Jeremy in werkelijkheid een goedbetaalde baan had als webmaster bij Amerika's grootste leverancier van reclamegeschenken, die in het nieuwe spel geocaching een enorme afzetmarkt zag voor hun hebbedingetjes (goodies). GroundSpeak en geocaching.com zijn bedacht door professionele marketeers van Sunrise Identity en met de jeugdige Jeremy als boegbeeld in de markt gezet om munt te slaan uit het spel geocaching. Door Jeremy voor te stellen als een armlastige idealist, die zijn geesteskind maar amper overeind kon houden, kregen zij geocachers over de hele wereld niet alleen zover dat zij Sunrise producten als T-shirts en petjes gingen kopen om Jeremy te steunen, maar ook dat zij zich vrijwillig, bijvoorbeeld als reviewer, in gingen zetten om de afzetmarkt te cultiveren en te vergroten. Een geniaal marketingconcept, waardoor GroundSpeak als voormalige dochteronderneming van Sunrise in 13 jaar is uitgegroeid tot een multinational met honderden medewerkers en een jaarlijkse omzet van honderden miljoenen dollars, waarvan 5.000.000 X 30 dollar aan lidmaatschapsgelden slechts een deel is.

 

Wat deze informatie te maken heeft met de eerste schreden als geocacher en de ontwikkeling van de spelbeleving? Het feit dat GroundSpeak een puur commerciële onderneming is, opgericht om te verdienen aan geocaching, verklaart waarom het spel nu is wat het is en biedt tevens zicht op hoe het over enkele jaren zal zijn. In het streven naar een steeds grotere afzetmarkt is de drempel tot het spel voortdurend verlaagd. Van een avontuurlijke speurtocht naar een container met ruilspullen op een afgelegen locatie in de natuur naar het optillen van een voordeurmat voor een boterhamzakje met een notitieblaadje. En de drempelverlaging zet gestaag door. Het door velen als lastig ervaren regelen van toestemming en het schrijven van logjes zal op termijn niet langer nodig zijn. GroundSpeak experimenteert met (lab)caches die je met een code kunt loggen en ... stickers die je met je smartphone kunt scannen. In eerste instantie zullen de stickers nog op een 'cache' worden geplakt, maar het is slechts een kwestie van tijd voordat ook lantaarnpalen veranderen in geocaches. En daarmee is geocaching verworden tot Munzee, met als enige verschil dat spelers er graag voor willen betalen.

 

Als webmarketeer heb ik mateloze bewondering voor de geraffineerde manier waarop GroundSpeak munt slaat uit het spel geocaching. Als geocacher betreur ik echter ten zeerste dat GroundSpeak mijn hobby heeft verkwanseld tot iets wat door de buitenwereld wordt gezien als een soort bezigheidstherapie voor zwakbegaafden, die om de 200 meter van hun fiets stappen om een koker uit de berm te trekken en (straks) met hun telefoon langs lantaarnpalen rennen om stickers te scannen.

[Team Tammo]

Ik cache nog steeds op dezelfde manier zoals ik begon. Het maakt mij werkelijk niet uit wat er aan het einde ligt.
Cachen gaat mij om het vinden van leuke of bijzondere plekken, maar een dag kokers rapen met een kameraad die ik al een tijd niet hebt gezien, vind ik ook prima.

Beetje kleppen, vette bek na afloop halen, dan kan zelfs een trail op een industrieterrein nog wel wat hebben.
Maar als ik zo terug kijk op de afgelopen jaren heeft het geocachen mij toch naar diverse leuke plekken gevoerd.

[no-name]

Team Tammo, het hadden mijn woorden kunnen zijn. Zo beleef ik het cachen ook.

 

Ik ben met cachen aanraking gekomen door een collega die mij het gebruik van een gps apparaat uitlegde voor gebruik bij mijn wandelingen en fietstochten. Terloops vermelde hij wat je er eventueel ook mee zou kunnen doen, zgn "geocachen". Hee, dacht ik, dat is een goede truuk om mijn kinderen mee naar buiten te krijgen. Niet een vervelende wandeling of fietsritje maken, maar schatzoeken! Dat werkte prima. Tegenwoordig zijn de kinderen afgehaakt en is alleen papa nog enthousiast met deze hobby bezig (mannen blijven jongetjes, he?).

Een vervelende ontwikkeling bij het cachen vind ik dat er een hoop hobbyisten zijn die het leuk vinden om de weg naar de cache zo moeilijk mogelijk te maken d.m.v. uitdagingen onderweg of ingewikkelde puzzels vooraf. Is het dan soms de bedoeling dat je die cache juist niet vindt, gaat er wel eens door mij heen. Waarom het de cacher zo moeilijk (mogelijk) maken? Maar ook voor dat soort caches zijn blijkbaar liefhebbers te vinden.

 

Het verhaaltje van Diederikus vond ik heel vermakelijk en sympathiek en bracht bij mij ook wat nostalgische gevoelens naar boven Jammer dat het dan gebruikt/misbruikt wordt voor een zichzelf eeuwig herhalende zeurpreek dat het heel aardige karakter van dit draadje om zeep helpt.

11 april 2014 bewerkt door no-name

[Wyatt!]

Ik moet zeggen dat ik me behoorlijk heb ingelezen voordat ik met het gezin onze eerste geocache ging zoeken. Ontzettend veel informatie natuurlijk op het Internet, teveel om alles meteen te bevatten (wat moest je nu bijv. doen met die travelbugs?). Maar we wilden wel een multi lopen en een grote geocache vinden met ruilspulletjes voor de kinderen.

Die eerste multi begon bij ons in de woonwijk, eindigde in het bos aan de rand van het dorp. En na wat we nu belachelijk lang zoeken zouden vinden stonden we met een goed gevulde munitiekist in handen. Kinderen helemaal blij, konden niet kiezen wat ze wilden ruilen.

We vonden het dus leuk en gingen in de dagen en weken daarop op zoek naar meer caches in de buurt. We kwamen caches in allerlei formaten tegen. Niet alleen de munitiekisten, maar ook fotorolletjes, grote plastic doosjes, kleine plastic doosjes, heel kleine plastic doosjes, filmrolletjes en die gekke nano's. Trackables moest je dus verplaatsen van de ene naar de andere cache. We vonden soms een cache niet. We leerden verstoptechnieken herkennen. En dan vonden we die cache die we eerder niet konden vinden toch nog. We kwamen andere geocachers tegen, gingen er met andere geocachers samen op uit, zelfs in het donker (ja dat kon ook!). Niet in het donker kwamen we op de prachtigste plekjes uit. In de natuur en daarbuiten. En de hele wereld bleek vol caches te liggen, dus op vakantie moest de GPS ook mee.

Van de ene naar de andere cache racen bleek dan weer niet ons ding. Ik heb ooit een keer in een gekke bui 75 kilometer gefietst en 25 caches -- voornamelijk opgeloste mysteries -- gevonden. Dat was een mooi rondje en een mooie belevenis. De kick van het vinden van een cache is leuk. Maar als je voor iedere vondst een individuele en liefst ook nog redelijk uitgebreide log wilt schrijven... Dus ik denk dat het aantal keer dat we sindsdien op een dag meer dan 10 caches gevonden hebben op een hand te tellen is.

Soms kwamen we ook kapotte of niet afgesloten caches tegen. Natte logboekjes. Caches vol water en/of modder en/of bladeren en/of zand. Caches met dingen die niet in een cache hoorden te zitten. Hondenpoep. Elekriciteitskasten. Of een gat in de grond. Al vrij snel realiseerden onze kinderen zich dat er caches waren met 'ruilspulletjes' die de moeite niet waren om te ruilen.

Toch werd ons enthousiasme er voor onze inmiddels niet meer zo nieuwe hobby er niet minder door. We waren en zijn een sportief gezin en ook geocachen bestaat niet alleen uit winstpartijen. (Sorry voor de analogie met een wedstrijd...)

Kritischer worden met kiezen van caches hielp. Kijken naar beschrijving, Geo d'Ors of favorieten, cachegrootte, omgeving, D/T-ratings, CO, logjes. Et cetera. Was alleen geen garantie. Moest het trouwens ook wel zo overvoorbereid zijn? Soms leverde een tegenvaller -- al dan niet door eigen domme schuld -- zelfs een mooie herinnering op. Of wat te denken van een soms leerzame puzzel vooraf, het gezelschap en de omgeving onderweg, het interessante onderwerp uit de beschrijving van de cache? Jammer dan dat de cache zelf wat tegenviel, maar toch een leuke dag gehad.

Het is wellicht een dooddoener: wat ons betreft is gaat het niet zozeer om de bestemming, maar om de reis. Natuurlijk komen we graag op bestemming aan. Het mag alleen best moeite kosten en via omwegen gaan. En sorry Dave Ulmer, jouw bedoeling van geocachen was dan misschien wel aardig. Maar zoals wij het doen is het voor ons veel veelzijdiger. Als het alleen om de tocht door de natuur zou gaan, dan denk ik dat we inmiddels die munitiekist op het einde, de munitiekist op het einde zouden laten voor wat hij is. Toedeledoki geocaching, de natuur is ook mooi zonder munitiekist met zonder ruilspullen op het einde.

Maar zoals wij het doen, zo beleven we die kick van het vinden nog steeds. Zo raken we niet op onze hobby uitgekeken. Een hobby die maar 30$ per jaar kost voor een heel gezin, we zouden die 30$ zelfs niet hoeven betalen. Maar voor die 30$ mogen we een filmkoker wel een GEOcache noemen! Dat doen we dan ook en we vinden het geen probleem om zo'n filmkoker te vinden. Met mate natuurlijk en hij hoeft niet achter een verkeersbord te zitten.

Maar als hij er wel achter zit, wat dan nog?

11 april 2014 bewerkt door Wyatt!

[Team Tabak]

Het cachen is ontstaan na een lange periode van rugpijn (ruim 4 jaar), waarbij vele therapieën nooit tot een resultaat leidden. Naaldenprikkers, stresstherapeuten, orthopeden, foto's, fysiotherapeuten (gewone en manuele)... zij allen keken geleerd naar de rug, rommelden er wat aan en zeiden dat ze verder niets konden doen.... Totdat we in 2008 naar Duitsland gingen om scans te laten maken via Prescan en wij daar na het maken van de prentjes erop gewezen werden, dat er wellicht van alles aan mij kon mankeren, maar zeker niet aan mijn rug.... Bewegen, bewegen en nog eens bewegen was het devies. Vanaf dat moment ging er een knop om, want zoals bij zovelen met een dergelijke kwaal komt er een wisselwerking tussen lichaam en geest en dat maakt de klachten er niet beter op..... Die knop zorgde er voor, dat die wisselwerking geleidelijk aan werd uitgeschakeld. Van de gewone rondjes fietsen en wandelen kregen we al snel een sik. Er moest een doel komen. Sinds 2003 waren wij al in het bezit van een gps. We begonnen met de Garmin Vista, die je drie meter boven je hoofd moest houden om nog een klein beetje ontvangst te hebben in aanwezigheid van vijf of meer bomen. In die periode wandelden en fietsten we veel en van die tochten maakten we een backup, die we via een aardige site al zeg ik het zelf op internet plaatsten. Anderen konden die tracks/routes downloaden en ook gaan fietsen en/of wandelen. Toen nog redelijk nieuw, daarna schoten dit soort sites als paddenstoelen uit de grond en zijn wij er mee gestopt. In 2005 begon de rugpijnellende.

 

We hadden wel eens van geocaching gehoord, maar meenden dat je dan met een schep het bos in moest (kun je nagaan) om ter plekke een schat op te graven. Dat zagen we helemaal niet zitten en daardoor duurde het (veel te) lang voordat we er in februari 2009 aan begonnen.

 

De eerste opdracht was een nano in het park op 200 meter.... Alles wat we vonden, geen nano, maar eerlijk gezegd hadden we geen idee waar we eigenlijk naar zochten. Achteraf bleek, dat het ding weg was.... De eerste echte cache was een multi in de buurt. Gewoon tellen van brugplankjes, paaltjes op de route enz. Niet ingewikkeld, maar wel leuk voor ons. Het voornaamste was, dat de geest helemaal was afgeleid door de opgaven die ons te doen stonden. Niets was onbelangrijker, maar voor ons was het ontzettend belangrijk en spannend, want waar zouden we terecht komen....? Vooralsnog nergens, want we hadden een rekenfoutje gemaakt. Maar uiteindelijk kwamen we op een plekje uit, waar de jonge brandnetels ons ongestoord konden aanvallen en dat ook deden, maar waar we uiteindelijk met een gevoel van triomf het plastic doosje omhoog konden houden.... Bij thuiskomst natuurlijk weer stevige rugpijn, maar onderweg niet.... Het was duidelijk... Afleiding doet wonderen. Vanaf die dag waren we gewonnen voor het spel. Met name de multi's en de opdrachten die we moesten doen spraken ons aan. En natuurlijk fietsten we ook naar de traditionals in de buurt en losten we eens een puzzeltje op.

 

Al snel raakten de multi's in de buurt uitgeput en begonnen we als alternatief tochten uit te zetten via traditionals en mysteries. Eind 2009 moest je al een akelig eind fietsen of wandelen om tot 5 of 6 caches te komen.... Tegenwoordig is dat iets anders geworden. Maar het werd een feit... Eind 2009 was ik zo goed als van mijn rugpijn af door de intensieve beweging van het wandelen en/of fietsen, het telkens moeten afstappen, het zoeken naar dozen en boxen in wat moeilijker begaanbaar gebied enzovoort. Alle spieren kwamen aan de beurt en zij waren er blij mee....

 

Sindsdien combineren we altijd de noodzakelijke beweging per fiets of benenwagen met het zoeken naar caches. Het boeit ons totaal niet, of dat nu een mooie multi is of een reeks van traditionals in een aardig gebied. We hebben het altijd naar de zin....Op Friesland na zijn we bijna overal in Nederland geweest en we kunnen gerust zeggen, dat we ons mooie land dankzij geocaching op een fantastische manier hebben leren kennen. Daarnaast hebben we natuurlijk ook tijdens onze vakanties in het buitenland veel caches op mooie plekken gevonden.

 

Het geocachen heeft voor ons het plezier in bewegen en het ontdekken van ons eigen land weer helemaal terug gebracht. De manier waarop dat gebeurt (wel of niet een trailtje of een fotodoosje onder een bruggetje) is voor ons volstrekt onbelangrijk. De dagbeleving staat voorop, en een fit lichaam is het prettige gevolg van al onze tochten. En daar zijn we écht blij mee. Wat een ander vindt van de manier waarop we het doen is niet interessant voor ons. Wij zeggen ook niet, hoe die ánderen het moeten doen. Wel zeggen we, dat ze vooral de deur uit moeten gaan en dat geocaching een manier is om op een goede manier aan het bewegen te komen en daarbij ook nog eens heel wat van je omgeving te kunnen zien. We vinden het heel erg leuk, ook andere leeftijdgenoten (rond de 65) en familieleden enthousiast te hebben kunnen maken! En al is er maar één, die het verhaal herkent en ook op pad gaat dan is er al heel veel gewonnen.....

11 april 2014 bewerkt door Team Tabak

[Odlaniger]

Het papiertje in een kokertje niet voorzien van mijn naam vind ik ook wel leuk. Het aantal gevonden kokers zal mij een zorg zijn.

GC369V9 Zoekverslaafd?

Mijn relaas:

Write note
10/21/2011
Ok, je hebt me overtuigd, cachen is een verslaving geworden, al los ik voornamelijk 's avonds mysteries op. Tijd om daadwerkelijk caches te loggen, heb ik nauwelijks. Heb nog zo'n 150 opgeloste mysteries op de plank liggen.
Ik denk dat het verstandig is met onmiddelijke ingang te stoppen met geocachen.
Kan ik weer eens iets nuttigs gaan doen.
Dank voor het openen van mijn ogen!

Didn't find it
10/22/2011
Niet gezocht, dus niet gevonden. Het afkicken lukt aardig tot nu toe, heb vandaag de verleiding kunnen weerstaan om te cachen.
Voor maandag een afspraak met verslavingszorg, een beetje hulp kan nuttig zijn. Ik hoop niet dat de hulpverlener een geocacher is.

Write note
10/25/2011
Leuke logs tot nu toe. Iedereen schrijft een grappig verhaal, toegevend dat men verslaafd is of juist niet. Toegeven, maar relativeren, dus het probleem ontkennen. Of niet toegeven, dus ook ontkennen. Maar zo grappig is een verslaving niet. Ik weet er alles van, droom over caches. Gisteren naar de verslavingszorg geweest, zij wisten er geen raad mee. Vonden het eigenlijk wel een leuke hobby. Heb hen uitgelegd wat geocachen is en mijn GPS laten zien, die ik toevallig bij me had. Ik heb nog een vervolgafspraak.

Didn't find it
01/06/2013
Toen deze cache uitkwam heb ik al gezegd dat ik deze cache niet zou gaan zoeken, maar in plaats daarvan in therapie zou gaan bij een niet-cachende psychiater.
Vanmiddag, heel veel later dus, wilde het noodlot dat ik op doorreis ter plekke een sanitaire stop moest maken, althans hier kon ik mijn auto parkeren. Gelijk maar even een pauze ingelast, maar in de wetenschap dat hier de beruchte micro op de loer ligt heb ik een half uur met de ogen dicht en de handen op de rug de benen gestrekt. Gelukkig geen cache gevonden.

[gluppie]

op vakantie in de jura in 2010 raakte ik aan de praat met iemand die mij hele mooie en bijzondere plekken aanwees, nadat hij er achter kwam dat ik van wandelen hield. Op mijn vraag hoe hij dit allemaal wist, kreeg ik het antwoord: geocaching!

 

Kreeg een hele duidelijke uitleg en vervolgens bij thuiskomst alles eens goed op het internet uitgezocht. Niet helemaal goed overigens, want ik had geen idee dat je accountnaam zoooo belangrijk was, anders hadden we wel een andere teamnaam verzonnen. Gluppie is een verbastering van mijn naam.

 

De eerste cache was een multi, gelopen met onze autonavigatie. Het begin was stroef, geen idee wat te zoeken. Maar toen we dat eenmaal in de gaten hadden, vlotte het snel en vonden we onze eerste cache. De tweede poging was heel wat minder succesvol, autonavigatie werkt niet in een bos! Daarnaast was de accu zo leeg, en stonden we ergens midden in het bos. ..... Uiteraard daarna direct een gpsr aangeschaft.

 

De traditionals gebruik ik om eigen routes te lopen en de mutli's voor de mooie natuurgebieden en de uitdagingen. Een hekel hebben we aan voortuincaches. Die " moeten" in één blik gevonden worden, anders verdwijnen ze direct op de negeerlijst. Genieten van mooie wandelingen, inventieve multi's : daar doen we het voor

[xenos]

Voor mij is het cachen ontstaan uit nieuwgierigheid. In een of ander blaadje las ik in 2009 iets over een gps dus verder zoekend een beetje de achtergrond van het spel proberen te begrijpen.

met deze wetenschap was mijn nieuwsgierigheid bevredigd en niet meer aan gedacht tot ik voor een gelegenheid een kado voor mezelf moest verzinnen en ik spontaan een GPS apparaat vroeg en een etrex10 (of zoiets)kreeg.

Hiermee mijn eerste cache gedaan.Dit was de multi plainspotting waarbij ik voor de gegevens diverse voor mij toen verrassende dingen zag zoals een bout in een hek waar deze gegevens op stonden.

Hierna ging het in een langzaam tempo van af en toe eens een cache vinden verder, waarbij in die tijd ook een kokertje vinden al een belevenis was maar waarbij het ontdekken van prachtige stukjes Nederland de grootste schat was, ongeacht wat er op het einde van een prachtige wandeling of een bijzonder plekje verstopt was.

 

Na in 2012 de 100e cache gevonden te hebben toch maar eens proberen er zelf een te maken. Dit werd de carpool plaats (deze is er nog steeds) .

Dus na 500 gevonden caches een serie gemaakt (ook deze zijn er nog) met als resultaat leuke logjes en enthousiaste mensen.

Tijdens het zoeken,bedenken van locaties en verschillende verstopmethodes hebben we zoveel plezier dat er bij de 1000e found een multi gemaakt werd in het enige stukje bos wat er in de wijde omgeving

te vinden is met de in de loop der tijd verworven wijsheden er een stukje in verwerkt.

 

ook het cachen werd in een flink tempo opgevoerd waarbij we proberen als het hoofddoel van een cachedag een uitdagende multi of een bijzondere tradi te vinden en een route te maken waarbij we langs mooie wegen komen.

Als er langs deze wegen kokertjes liggen rapen we deze gewoon op en gaan weer verder naar het hoofddoel.

Ondanks dat dit geen grote dozen zijn zorgen ze er wel voor dat we op mooie wegen en aparte plaatsen komen waar we anders zeker niet waren geweest en daar gaat het bij ons in hoofdzaak om.

 

Het geocachen is voor ons een leuk spel waarbij we soms verrast worden door geweldige creaties en soms een wat minder creatieve uiting maar wat ons wel naar verrassende plekjes brengt en we zeker niet zouden willen missen.

[Mouton]

Als motorrijder was en ben ik altijd druk met het ontwerpen van routes. Mijn Garmin Zumo ben ik in de loop der tijd steeds meer gaan gebruiken, eerst met fietsen en mountainbiken en daarna ook met wandelen.
Al googelend naar routes kwam ik op een geo site. Samen met mijn vriendin op een mooie vrije dag vijf spots geladen en te voet onderweg.

De eerste drie caches bleken in ondoordringbaar onkruid te liggen, dus daar hebben we ons niet aan gewaagd omdat we in korte wandelbroeken liepen. De vierde, in een fietsenstalling, kon ondanks de duidelijke tip niet gevonden worden. Uiteindelijk naar de vijfde plek gelopen met de Garmin motornavigatie. Ter plaatse eventjes gezocht totdat bleek dat de smartphone een veel duidelijkere indicatie gaf. Na wat zoeken werd de, in onze ogen super goed verborgen, cache gevonden.

Onze reactie werd, nadat ik terecht werd gewezen door een ervaren cache-eigenaar, wiens route ik enkele weken later liep, uitgebreid omdat ik met 'tnx' toch wel erg kort had gereageerd.

Als beginner deed ik dat uiteraard uit onwetendheid. Inmiddels pas 15 caches gevonden, maar wel besmet met het virus en al een beetje aan het nadenken over een eigen cache.

Routes lopen vinden we het leukst; we hebben Dordrecht en Schiedam op die manier al een beetje ontdekt. Dank allemaal voor het bedenken en leggen van de caches!!!

[vliegtuigteam]

De allereerste keer dat wij hoorden van het begrip geocachen was in mei 2011 : Onze dochter mocht met een vriendinnetje mee op vakantie en de vader vertelde terloops dat hij onderweg extra zou stoppen om een "kesh"te vinden. Ongelovig staarden we hem aan. Ook na uitgebreidere uitleg geloofden we hem maar half. Zijn er echt malloten die plastic bakjes onder een steen verstoppen, en anderen die wilden vinden? Maar de nieuwsgierigheid was gewekt. We stortten ons twee dagen in gps, coordinaten (hoe zat dat ook al weer....) caches, logjes en nog veel meer. Nog 1 dag later huurden we bij een outdoorwinkel een oregon en gingen we op pad. We liepen interessant met de gps door het dorp op zoek naar de dichtstbijzijnde cache, Nog steeds ongelovig vonden we toch onder een steen een doosje en we vonden het zo grappig! Na twee dagen hadden we ook een eerste multi gedaan, en het virus had ons (mij) volledig in de greep. We stortten ons op fora, hongerig alles lezend wat we konden vinden en nog eind mei hadden we onze eigen gps aangeschaft. De kinderen vonden het (toen nog) prachtig, en uiteindelijk was deze aanschaf een investering in vele leuke dagtripjes, en veel goedkoper dan een pretpark. .

Die vlieger ging helaas niet zo lang op en wandelen of fietsen is nog steeds niet favoriet. Maar wij genieten regelmatig van mooie routes. Voor ons zijn het vooral de mooie plekjes met een bijzonder verhaal waar we komen. De drive van een CO om een mooi verhaal over een boom in Engeland te schrijven, maakt weer goed dat er alleen een kokertje ligt. We zijn slechte zoekers, we missen menige bonus omdat we in het hele proces weer eens wat gemist hebben. Of we lopen een lange multi en kunnen dan de eindcache niet vinden. We vinden het zelden erg. Zo vinden we geocachen ook de manier om een vakantiestreek of een nieuwe stad te ontdekken. We hebben een heerlijke dag in Praag gehad, en heel veel bijzondere plekjes gezien, maar niet de eindcache. Of die tocht door de bunkers in de Ardennen, die de kinderen anders nooit in hadden gemogen. Nu wisten we dat het kon.

Ik vind het nog steeds het leukst als het een beetje stiekem is en we op dat moment wel echt de enigen zijn. Ik wil nog steeds graag geloven dat alle mensen om ons heen geen idee hebben wat we doen. Ik lees graag mee op diverse fora en volg de soms vermakelijke, en vaak leerzame gesprekken, maar plaats zelden iets

Ooit willen we nog eens een eigen multi maken in een stukje bos nabij waar nog niets ligt. Grappig: Een aantal van onze eerste caches (inmiddels gearchiveerd) ging over een hond, waarbij we kennismaakten met het ras waarvan we binnenkort een pup krijgen. Misschien wordt het weer tijd voor een hond in de hoofdrol.

Wie weet, tot die tijd zoeken we zorgvuldig de mooie routes op.

 

Veel cacheplezier!

[MarcoDomi]

Goh wat is dit toch een leuk draadje!

Nu ik weer wat ben opgeknapt en zowaar weer wat tijd vind om me met cachen en alles eromheen bezig te houden, geniet ik zo mee nu ik zelf niet op pad kan. Hopelijk snel weer voorzichtig beginnen! En mijn log voor Jumanji voltooien... ;-)

Hopelijk volgen er nog vele leuke bijdragen!