Diederikus

@Bjorri het is geen atoomwetenschap hoor. Als een cachelegger zijn best doet er iets moois van te maken (naar vermogen) dan heb ik daar respect voor. Als hij er met de pet naar gooit, dan niet.

Lol, wat klinkt dat weer zunigjes allemaal. Alsof het mogelijk zou zijn een dergelijke cache te lopen zonder "bosbeleving"

Nee, dat zijn intercaches. Een soort onderontwikkelde Wherigo's waarvoor internet absoluut noodzakelijk is.

Ik beschouw mezelf niet als een partij in deze discussie. Als iemand taal gebruikt met geen ander doel dan iemand te kwetsen, dan hoeft hij, als hij aan het eind der tijden ter verantwoording wordt geroepen, niet op mijn voorspraak te rekenen. Hetzelfde geldt trouwens voor diegenen die zich gekwetst voelen en gebruik maken van wapens met dezelfde intentie, om zich te verdedigen. Het cacheleggen is ook mijn antwoord op het feit dat je voor kwalitatief goede caches steeds verder moet reizen. Van het weekend ben ik er toch weer heel wat uurtjes voor op uit geweest.

Voor de VII Benkskes is inderdaad volledige dekking nodig omdat daar wel internet gebruikt wordt. Ik zie dat als een experimentele cache die een blik werpt op wat er mogelijk in het vat zit voor de toekomst. Ik houd die ontwikkelingen wel scherp in de gaten, maar ik verwacht dat het nog wel een aantal jaren zal duren voordat dit betrouwbaar werkt. Geen haar op mijn hoofd die erover denkt een dergelijke cache nu al aan te bieden, want dat is vragen om problemen. Voor de makers is het ongetwijfeld allemaal heel leerzaam geweest, voor het imago van cc is het natuurlijk niet goed. Maar als de techniek er rijp voor is dan wil ik er ook klaar voor zijn. Bij zowel BV3 als de VII Benkskes heeft, zoals ik het zie, de techniek voorop gestaan en niet de cachebeleving. Dat is een logisch fenomeen bij de introductie van een nieuwe techniek. Je ziet dat ook bij veel Wherigo's. Die zijn vaak niet te genieten omdat de legger het leren kennen van het gereedschap tot doel had en daarbij vergeet wat de kracht is van geocaching. Het kind wordt met het badwater weggegooid. Maar ik heb een verhaal in mijn hoofd dat ik de cacher wil laten beleven, en zoek daarbij het gereedschap dat mij de meeste vrijheid geeft. Dat is toch wel een fundamenteel andere benadering.

Aangezien volledige dekking in natuurgebieden voorlopig nog ver weg is zal de cache geschikt gemaakt worden om volledig offline te kunnen lopen.

Er is al wel vaker op gewezen, maar je haalt twee zaken door elkaar. Je kunt elkaar respecteren ALS MENS en je kunt elkaar respecteren ALS SPELER. Dat eerste moet je altijd doen, maar als je dat in het tweede geval altijd doet, dan is dat tegennatuurlijk. Natuurlijk heeft een schaker geen respect voor iemand die alleen maar 5 minutenpartijtjes speelt. Natuurlijk heeft een visser die de natuur in trekt voor rust en stilte geen respect voor diegenen die mannetje aan mannetje forel staan te takelen uit een kweekvijver. Als mens heeft iedereen mijn respect, maar als speler moet je dat verdienen. Of het nou met schaken, vissen of cachen is. Ik vraag me alleen af waarom nou juist bij het cachen de claim op respect ALS SPELER zo wijd verbreid is. Ongeacht de wijze waarop men het spelletje speelt. Vermoedelijk omdat er sprake is van verwarring tussen de twee vormen van respect.

Toen wij aan BV3 begonnen pakten we dit erg conservatief aan. Naast een smartphone gebruikten we ook een gps ter controle, en pen en papier. Dit was geïnspireerd op de eerste logjes van BV3 toen er een overvloed aan technische problemen was. Inmiddels zijn we een paar jaar verder, de smartphones zijn beter geworden en veel kinderziektes van het cloudcachen zijn overwonnen. De makers van BV3 hadden als hoofddoel de techniek te verkennen, en niet het comfort van de gebruiker te verhogen. Daardoor is er een scheef beeld ontstaan. Wij merkten dat we steeds meer op het systeem gingen vertrouwen, op een gegeven moment heb ik gewoon de gps uitgezet, en dan is het eigenlijk een veel relaxtere manier van verplaatsen. Met een gps moet ik met zo'n rottig pookje bij ieder waypoint moeizaam de coördinaten invoeren. Bij cc geef je gewoon de vierletterige code in die je gevonden hebt, en het systeem bepaalt zelf de vervolgcoördinaat. Tijdens complexe routes kun je niet mis lopen, want een tellertje vertelt je precies hoeveel meter je nog lopen moet naar het volgende knooppunt. Bij een stripkaart loop je continu te discussiëren of je dit wildspoor nou wel of niet moet meetellen als pad. Daar kom je alleen achter door trial & error (taalpuristen: áf). Als cachelegger zal ik het comfort van de cacher zeker ergens bovenaan in het prioriteitenlijstje zetten, en het zou me zeer verbazen als men niet binnen de kortste keren het gemak van cc prefereert boven het moeizame geklungel met zo'n gps. Hoewel er natuurlijk altijd liefhebbers van old school zullen blijven. Ik vermeld zoveel mogelijk alles wat van belang is op de listing opdat een cacher een weloverwogen selectie kan maken. Dus ook de loopafstand. Reken op waterdichte schoenen en een lange broek.

Als computerprogrammeur die nooit aan scouting heeft gedaan lijkt me de cloudcachemethode aanmerkelijk simpeler, eerlijk gezegd. In ieder geval is het foolproof. Ik heb ooit een wampexroute gelopen en dat was erg leuk om te doen. Ik heb in totaal drie keer de benodigde afstand afgelegd. Hé, dat is misschien een idee! Ik kan een deel van de route als stripkaart uitvoeren (er rijden geen bussen tussen de waypoints). Dat zal heel wat leuke logjes opleveren. Alleen is de route nu al elf kilometer, en ik ben bang dat ze misschien niet voor donker weer bij de auto zijn in de winter.

Vandaag heb ik definitief mijn keuze bepaald in welk bos mijn nieuwe cache komt. Gisteren heb ik een verkenningsrondje gelopen om alle reeds aanwezige caches en fysieke waypoints in kaart te brengen. Dat viel in eerste instantie vies tegen! In totaal zijn er 17 cirkels met een straal van 161 meter waar ik geen fysieke waypoints mag leggen. Dat beslaat zowat 80% van het totale beschikbare oppervlak! Het leek dus onmogelijk hier nog wat te leggen, en ook leek er maar één route mogelijk. Een route waar ook nog wel regelmatig gebruik van wordt gemaakt door hondenuitlaters en die hier en daar wat saai is. Onmogelijk dus om hier een aantal struise waypoints neer te leggen waar een cacher gedurende enige tijd ongestoord zijn ding kan doen. Ik moet eerlijk bekennen dat er wel even wat stoute gedachten opkwamen betreffende de caches van mijn medeleggers, maar gelukkig kreeg mijn betere ik al snel weer de overhand. s-avonds heb ik eerst maar eens alle cirkels op de kaart geplot. Na een nauwkeurige bestudering van de kaart bleek dat er toch nog zo'n acht potentieel interessante gebieden zijn waar ik fysiek iets neer zou kunnen leggen/hangen. Deze gebieden zijn met elkaar verbonden door een zeer ingewikkelde route. Het zou nooit mogelijk zijn om deze route met een gewone multi te lopen. De cacher moet steeds door gebieden geloodst worden waar geen fysieke waypoints toegestaan zijn, en om de 50 meter een qta is niet alleen heel vervelend, maar ook onpraktisch, want er zijn maar heel weinig bordjes en paaltjes die je als bron voor je qta's zou kunnen gebruiken. Er is zelfs geen enkel bankje! Dit is echter een ideaal terrein voor een cloudcache! Hiermee kan ik de cacher langs ingewikkelde routes leiden op een manier die geen afbreuk doet aan het wandelplezier. Vandaag ben ik deze route wezen verkennen. Ik ben er laaiend enthousiast over! Alle acht gebieden voldoen aan mijn criteria. Er zijn zelfs twee gebieden waar ik twee van mijn wildere ideeën kan gaan uitwerken, zo stil en zo goed verborgen is het er. De route is schitterend en onverwacht. Ook de regelmatige gebruikers van het bos zullen waarschijnlijk veel plekjes niet kennen. Verder heb ik onderweg zes reeën wakker gemaakt, dus met de natuur zit het ook wel goed. Ik kan dus voorlopig weer even aan de slag! Inmiddels heb ik zo'n 30 km in de benen, dus eerst maar even de beentjes omhoog.

Trails in natuurgebieden worden van veel dingen beschuldigd. Als ik naar mezelf kijk en eerlijk ben dan kan ik niet ontkennen dat onderbuikgevoelens daarbij wel een rol spelen, ook al zie ik in de praktijk eigenlijk maar weinig problemen. Maar voor dit specifieke probleem heeft juist de natuurtrail een oplossing. Om trails zoveel mogelijk punten te laten genereren worden ze regelmatig gearchiveerd en opnieuw uitgebracht op een iets andere plaats. Je kunt dus op de plek van een trail prima een multi inmeten en de cachepagina vast aanmaken. Op de dag dat de trail gearchiveerd wordt dien je een saturatiecheck in, en je kunt je multi gaan leggen.

Ik neem voor het gemak maar even aan dat je het onder andere over mij hebt. Waarom zou ik in vredesnaam iemand anders willen vertellen hoe het moet? Ten eerste moet ik er dan van uit gaan dat ik dat zelf weet, en dat is niet zo, ten tweede geloof ik niet dat ik iemand die het niet met mee eens is kan veranderen, dus dat zal ik ook niet proberen. Zelf laat ik me ook niet overtuigen door wat iemand zegt, maar alleen door wat iemand doet. Waarom zou dat bij iemand anders niet zo werken? In een log wordt de samenvatting van wat ik beleefd heb onderweg neergeschreven. Het komt hoogst zelden voor, vanwege een grondige voorbereiding, dat ik iets negatiefs ervaar onderweg. Het is mijn vrije tijd tenslotte, en die ga ik niet verspillen aan ergernis. Mocht dat gebeuren dan keer ik stante pede om. En als ik niets ervaren heb, dan kan ik er ook niet over schrijven. Preken? Eigen parochie? Ivoren toren? Veilig? Missionariswerk? Ik heb werkelijk niet het flauwste benul waar je het over hebt. Ik schrijf op de diverse fora om wat te leren en om een beetje te dollen. Meestal alleen als het regent of als ik om andere redenen niet naar buiten kan.

Dit citaat bevat een samengestelde boodschap die ik nog niet zo goed kan ontleden. Enerzijds moet de doelstelling zijn meer mensen naar het bos te lokken, anderzijds moeten dat er kennelijk ook weer niet teveel zijn. Maar het is niet helemaal duidelijk hoe je bepaalt wanneer het teveel is. Ook het gereedschap van de legger om de hoeveelheid bezoekende cachers te beperken lijkt wat gammel: leg een multi in plaats van een trail. Als je die redenering doortrekt, dan kun je maar beter een slechte cache leggen dan een goede, want op een slechte komen veel minder bezoekers af. Daarnaast wordt een suggestie gedaan dat de natuurbeheerorganisatie de caches moet beoordelen, of anders moet het leggen gebeuren door co's die natuurbewust zijn. Ik denk dat er nog wat discussie nodig is voordat ik hier mijn toekomstvisie voor het geocachen op kan baseren. bjorri geeft ook nog aan dat een koker minder natuurbelastend is dan een authentieke geocache.

Ach, die vinden het misschien prachtig. En ik doop mijn pen liever niet in gal. Daar wordt niemand blij van, en ik nog wel het minst. En het is nog slecht voor je pen ook.

Ach nee, iets negatiefs zal ik niet zo gauw schrijven. Als het erg is draai ik me om en vergeet het verder, waarom zou ik een co het plezier in zijn cache vergallen?

Sorry, de censuur maakt iets onbegrijpelijks van mijn verhaal.

Het blijkt dat we Barny en Vlindertje helemaal niet nodig hebben om dezelfde dingen te blijven roepen. Had je een ban?

Dat bezorgde gevoel over de natuur dat je beschrijft dat herken ik wel. Als ik naar de groeicijfers van geocaching in Nederland kijk dan zijn dat intimiderende aantallen. Toch is het misschien allemaal iets minder erg dan het lijkt. Er lijkt een tendens gaande die je zou kunnen samenvatten als "makkelijker, sneller, goedkoper, grotere aantallen". Als ik die tendens correct heb waargenomen, en als die tendens inderdaad het grootste probleem vormt voor de toekomst van het geocachen, dan is er nog een verschijnsel dat een zeer belangrijke rol speelt. Als grote aantallen de boventoon voeren, dan trekken de caches vanzelf naar de grote mensenmassa's toe. Naar de steden, de bebouwde kom, de industriegebieden, de parkeerplaatsen, de doorgaande wegen. Omdat als een cache eigenlijk een flutcache is, dan genereert het flutlogjes. Een dergelijke cache is voor een co alleen nog maar leuk om te plaatsen als hij veel bezoekjes krijgt. En een cache krijgt alleen maar veel logjes als er veel mensen langskomen. Vandaar dat dit type caches de mensenmassa's opzoekt. Je kunt dit al zien op de kaart. De cachedichtheid is veel groter daar waar veel mensenmassa's langskomen. Als een munzee het voorbeeld is van de richting waarin de koker zich ontwikkelt ("makkelijker, sneller, goedkoper, grotere aantallen"), dan is de munzeekaart bij uitstek geschikt kom de toekomst van de koker nu al te tonen. En dat is dan toch wel weer geruststellend. Nu liggen er tientallen caches hier in de stad. Als dat er straks honderden worden, dan is het enige dat ik daarvan merk dat het rustiger wordt in het bos. Bij wijze van experiment heb ik een paar munzees geplakt op borden waar je het bos in gaat. Vroeger werden die nog wel eens gecaptured. Tegenwoordig bijna nooit meer. Tot de kokercultuur zover is geëvolueerd zullen we geduld moeten hebben. Er zijn nog wel wat griezelige initiatieven hier en daar van kokertrails die verschijnen op de heide en andere natuurgebieden. Ik heb twee keer zo'n trail gedaan. De aantallen cachers vielen redelijk weg tussen de overige bezoekers van het terrein, en de schade aan de natuur is me toen erg meegevallen. Ook hier lijken de gebieden die reeds veel bezoek genereren de voorkeur te hebben voor de trailleggers. Als de toekomst tot gevolg heeft dat drukke gebieden drukker worden en rustige gebieden rustiger, dan teken ik daar voor.

Tot nu toe heb ik nog niet te klagen gehad. Hier in de buurt zijn een paar leggers zeer actief, maar door onderling afspraken te maken en af te stemmen wie waar bezig is, is er toch nog wel veel mogelijk. In welke richting het totaalplaatje zich ontwikkelt weet ik niet, voor zover ik kan inschatten niet in een richting die zal maken dat het hier binnenkort sterft van de prachtcaches. Die zal ik dan maar zelf gaan maken. Wie weet inspireer ik onderweg nog iemand.

Werkt het forum weer?

Wat is er toch aan de hand met dit forum? Geplaatste berichten worden niet getoond.

Terugkijkend op een jaar Wijze Lessen. Inmiddels ligt Wijze Lessen al weer een jaar. Tijd voor een terugblik. De start was moeizaam. Het Larserbos waar uiteindelijk de cache gelegd is, was derde keus. In het eerste bos kreeg ik geen toestemming, in het tweede bos was al een andere cachelegger bezig. Later bleek dat overigens helemaal niet waar te zijn. Uiteindelijk bleek het derde bos een zeer gelukkige keuze te zijn. Een bos dat vroeger populair was, maar dat nu een beetje in de vergetelheid is geraakt. Mede door het mediageweld van de film “De nieuwe wildernis” die de grote massa's naar de Oostvaardersplassen lokt. Hierdoor kon ik tijdens het leggen rustig urenlang aan hetzelfde waypoint werken, zonder dat ik ooit iemand langs heb zien komen. Dat is toch wel heel erg prettig. Het proef lopen verliep redelijk rampzalig, want de voortvarendheid van de proefloper had in vier uur tijd twee derde van mijn waypoints gesloopt. Het koste mij nog een volle week voordat alles weer in orde was en voor de benodigde aanpassingen die door de proefloper aan het licht waren gekomen waren uitgevoerd. Eén waypoint heb ik toen gerepareerd met secondelijm, hetgeen het, wonder boven wonder, nog zo'n 80 teams uitgehouden heeft. Een andere noodreparatie met Duct-tape, heeft het precies even lang vol gehouden. Uiteindelijk werd de cache gepubliceerd tijdens het OFZE-event, waardoor de cache in eerste instantie aan de aandacht van veel cachers leek te ontsnappen. Het duurde een week voordat het metaal vergeven was. Op basis van multi's in de buurt verwachtte ik een bezoekersaantal van 40-50 teams per jaar. Inmiddels hebben 91 teams hun weg naar de cache weten te vinden. Dat is dus ver boven verwachting! Natuurlijk hebben mijn posts op gc.nl hier ook aan meegewerkt. Toch lees ik in de logs dat de cache inmiddels een eigen momentum heeft gekregen en zijn eigen publiek begint te trekken door mond tot mond reclame. 59 favorieten is natuurlijk zo gek nog niet voor deze eerste vingeroefening. Met het leggen van Oogjes dicht zie je dat er een wisselwerking ontstaat. Wie de één bezocht heeft bezoekt meestal ook de andere. Het aantal storingen dat ik heb moeten verhelpen is best wel behoorlijk geweest. Het zijn kwetsbare waypoints, en het bos heeft een aangrijpend klimaat. Waypoint twee viel na een paar weken al uit elkaar door inwerking van vocht, bij waypoint drie vlogen na twee maanden de onderdelen in het rond. Verder deden corrosie, lekkage en schimmel hun werk. Als een waypoint verkeerde associaties opriep, dan leidde dat onveranderlijk tot verkeerde handelingen door de cacher. Door allerlei ge- en verbodsborden bij de waypoints liet ook dit probleem zich in goede banen leiden. Inmiddels lijkt mijn cache wel een Oost-Duits zwembad, zoveel wordt er vermaand. Toch is het me in zekere zin nog meegevallen. De meeste reparaties vergden slechts een kleine ingreep. Van griezelverhalen die op het forum de ronde doen over waypointslopers is tot nu toe gelukkig nog niets bewaarheid geworden. Als er iets stuk is komen er vaak meerdere teams te biecht, hoewel ze er meestal helemaal niets aan konden doen. Meestal was de schade het gevolg van een ontwerpfout die zichzelf pas na verloop van tijd openbaart. Terugkijkend is het beperkte aantal bezoekers toch ook wel een zegen. Zelf heb ik ook de nodige Wijze Lessen geleerd. Een cache PM maken slaat nergens op. Hou de berekeningen eenvoudig. Vermijd moeilijke puzzels die weinig met het verhaal te maken hebben. Favorieten zijn bedoeld om andere cachers van dienst te zijn. Logjes zijn de beloning voor de legger. Van puntjesjagers heb ik niet veel gemerkt. Wel zijn er wat teams die wel lopen maar niet loggen. Een “log volgt” zonder opvolging heb ik tot nu toe één keer gehad. Het komt wel vaak voor dat men niet aanvoelt hoe men een waypoint achter moet laten zodat het leuk blijft voor het volgende team. Soms wordt iets absurd goed verstopt, soms zo slecht dat er niets over blijft van de clou voor de volgende. Spontane brandstapelvorming is aan de orde van de dag. Soms wordt iets open en bloot achtergelaten. Alleen door regelmatig een rondje te lopen valt dit te verhelpen. Het is prachtig om het bos door het jaar heen te zien veranderen. Ik ben mij nu zeer bewust geworden van het verloop van de seizoenen. Altijd is er weer wat anders te zien. En als ik mij eens wat somber voel, dan lees ik gewoon wat logjes. Dan ben ik er gauw weer bovenop! Cacheleggen is dankbaar werk.

@front-nl, heb je je wel eens afgevraagd hoe een legger die veel tijd, geld en energie heeft gestoken in zijn cache het zal ervaren als je zijn cache alleen maar bezoekt ter verhoging van je pr? Tip: door caches te kiezen waar de legger kosten en moeiten gespaard heeft kun je deze leggers ontzien.

Als je zorgt dat je cache beter vindbaar is vinden de mensen die hem loggen hem misschien ook. Zelf heb ik ook wel eens gedacht dat mensen niet gelogd hadden in het fysieke logboek. Maar soms slaat een team een bladzij over. En als dan na meerdere logs plotseling een team die lege bladzij alsnog gaat vullen, dan vind je dat team niet op de plek waar je het verwacht. Op zich vind ik jouw situatie nog vrij luxe. Ik heb gemerkt dat er regelmatig mensen zijn die wel mijn caches lopen, maar deze niet loggen. Een soort antipuntjesjagers dus. Ik kan me er niet druk om maken. Gastvrijheid vind ik belangrijk, en bij navraag is er altijd wel een verklaring waarom men de dingen doet zoals men ze doet.

Meen je dat echt? De cacher misleiden om je cache vaker bezocht te laten worden? Het zou niet bij me opkomen.