Fc Geocaching

[Vlindertje]

Kort na de eeuwwisseling werd de nieuwe kantine van onze voetbalvereniging opgeleverd. We noemden het weliswaar 'de kantine', dat was van oudsher gebruikelijk, maar het nieuwe gebouw, gesponsord door de sportzaak in ons dorp, was veel méér dan dat. Kleedkamers, doucheruimten, een vergaderzaaltje voor het bestuur en een grote ontmoetingsruimte met tafeltjes, zithoeken en een bar. Er was zelfs een winkeltje waar je behalve clubtenues en spelattributen zoals ballen en fluitjes, ook petjes en T-shirts kon kopen. De artikelen kwamen uit uiteraard uit het assortiment van onze sponsor en waren bedrukt met het clublogo.

 

Onze vereniging was niet groot en veel dorpelingen, vooral de import, wisten niet eens van ons bestaan. Het feit dat ons terrein was gelegen in een mooi bos, en slechts bereikbaar was via een smalle, onverharde weg, droeg daar zeker toe bij. Terwijl de parkeerplaatsen bij de nieuwe sportterreinen in de dorpskern elk weekend vol stonden, leunden onze fietsen tegen het hek rond het enige speelveld. De kleine parkeerplaats lag er meestentijds verlaten bij en in het weekend stonden er alleen auto's van gasten. Wij fietsten liever, niet zozeer omdat we ons bewust waren van het gehalte broeikasgassen in de atmosfeer, maar meer omdat we rekening hielden met het alcoholpercentage in de bloedbaan. Na de wedstrijden werd het steevast erg gezellig in de kantine en werden er aan de bar heel wat schuimkragen afgestreken.

 

Kort na de opening van het nieuwe clubgebouw liet onze sponsor weten ook de kosten voor het verharden van de bosweg te willen dragen. De toegangsweg werd geasfalteerd en waar de weg aansloot op de dorpsstraat verscheen een bord met een grote pijl en het clublogo. Na enkele maanden was het aantal leden van onze vereniging verdubbeld, net als de opbrengsten van de bar en het winkeltje. Op het veld werd intensief getraind, vooral in het nemen van strafschoppen. Er werden nog wel wedstrijden gespeeld, maar doelschieten was veruit het meest populair en de doelpunten werden nauwgezet behouden op een scorelijst in de kantine. Om het scoren gemakkelijker te maken werd de doelman afgeschaft. Voor een complete wedstrijd moesten eerst de extra doelpalen worden verwijderd die overal op het veld neer waren gezet. Als elftallen van oud-leden na afloop naar de kantine togen om een wedstrijd te bespreken, dan troffen zij daar vooral nieuwe leden aan, meestal met in de ene hand een biertje en in de andere hand een viltstift om persoonlijke scores te noteren. Voor de door ons gespeelde wedstrijden toonden zij nauwelijks belangstelling. Hooguit informeerden ze hoe vaak er was gescoord en door wie. En als je dan vertelde dat Kees maar liefst drie keer voor zijn team had gescoord, dat wees zo'n nieuwkomer vaak minzaam glimlachend op zijn persoonlijke score: vandaag al 50 punten door doeltrappen!

 

In de kantine stond ook een voetbaltafel en daar werd 's avonds vaak net zo fanatiek gespeeld als 's middags op het veld. De behaalde punten werden door de nieuwkomers opgeteld bij hun persoonlijke doelsaldo. Dat schoot immers lekker op en voetbal is voetbal, toch? Er kwam een tweede en kort daarna een derde voetbaltafel. Sommige nieuwkomers zag je zelden op het veld of aan de zijlijn. Die kwamen niet verder dan de kantine en als de buitenspelers aan het einde van de middag na het douchen de bar opzochten, waren alle krukken meestal bezet door brallende tafelvoetballers, zwaaiend met puntenlijstjes. Ach, aan de tafeltjes smaakte het bier ook best.

 

Op een dag waren de tafeltjes echter verdwenen, of, beter gezegd, ze waren allemaal vervangen door voetbaltafels. En overal lagen puntenlijstjes. Na de buitenwedstrijden gingen de meeste oud-leden direct naar huis. In de kantine was het immers lang zo gezellig niet meer. Altijd druk en lawaaierig rond de tafelvoetbaltafels en aan de bar werd alleen nog gesproken over doelsaldo's en statistieken. Ook ik liet steeds vaker verstek gaan en hield het op een gegeven moment helemaal voor gezien.

 

Op de jaarlijkse open dag van de club besloot ik om toch weer even te gaan kijken. De verharde bosweg stond vol geparkeerde auto's en gezinnen met jengelende peuters liepen af en aan. Bij de poort werd ik opgewacht door een blonde dame op pumps, gekleed in badpak en kniekousen in de clubkleuren en behangen met fluitjes. Ze stelde zich breed lachend voor als Anita van evenementenbureau Het Geile Zussie en vroeg of ik belangstelling had voor een rondleiding over het terrein waar verschillende spelvormen werden gedemonstreerd. Ze ging mij voor naar het speeldveld, dat zwart zag van de mensen. Lange rijen spelers voor tientallen goals voor de competitie 'schieten op open doel'. Overal tafelvoetbaltafels, maar ook legio campingtafeltjes druipend van het speeksel. Daar werd blaasvoetbal gespeeld, met papieren goaltjes, plastic pijpjes en balletjes van kurk. Op een meterslange tafel stonden wel honderd minigoaltjes in een lange rij, elk met een balletje ervoor. Een boomlange kerel rende langs de tafel met een klein formaat bladblazer en blies alle balletjes in de goals. Zijn vrouw huppelde naast hem om de score te noteren. Dat was de nieuwste spelvorm, legde Anita uit: trailblazing, een variant op powerblowing. Ze wees mij op een kraampje waar speciale tooltjes werden verkocht, zoals de omgebouwde kruimeldief die niet zoog maar blies. De duurste uitvoering was voorzien van een spruitstuk met meerdere pijpjes voor batchblowing.

 

De rondleiding eindigde in de kantine, waar Anita mij achterliet bij het winkeltje, waar mensen zich verdrongen voor de vitrines. Het assortiment was kolossaal. Een vitrine met attributen voor blaasvoetbal lag vol sponzen, spuuglapjes en spatbrillen. Vochtbestendige scorelijstjes. Balletjes in alle kleuren en maten, maar ook kruimeldieven, forse blaaspijpen en balzakken bedrukt met het clublogo. Ik zag koperen voetbalcoins en schaamstalen onderscheidingen voor First-, Second- en Third-To-Blow. Vier kassa's rinkelden onophoudelijk.

 

Overdonderd vluchtte ik naar buiten, het terras op, naar een tafeltje in een betrekkelijk rustig hoekje waar enkele dames zaten te schrijven onder een parasol. Er was een stoel vrij en ik vroeg of ik aan mocht schuiven. Dat mocht niet alleen, ik werd bovendien getrakteerd op een spervuur van spannende verhalen over het oplossen van sudoku's en kruiswoordpuzzels en de vele doelpunten die daarmee waren verdiend. Doelpunten? Jazeker, de dames speelden puzzelvoetbal! Na een moment van verbijstering schoot ik spontaan in de lach. Dat viel niet in goede aarde. Gepikeerd lieten de dames weten dat puzzelvoetbal een gangbare spelvorm is en dat ze graag serieus wilden worden genomen. Ik probeerde mij te verontschuldigen, maar besefte tegelijkertijd dat ik door het ingehouden lachen niet overtuigend klonk.

 

Plotseling werd ik door twee potige kerels aan mijn bovenarmen van mijn stoel getild en door elkaar geschud. Waarom ik het nodig vond om de dames zo te beledigen! Het lachen was mij vergaan en beduusd probeerde ik uit te leggen dat ik door alle nieuwe indrukken volledig was verrast. Ik schetste het beeld van voetbal zoals ik het spel kende, in de hoop dat ik daardoor de beide heren milder zou stemmen. Het tegendeel gebeurde. Mijn belagers ontstaken in woede en verontwaardiging, evenals de dames onder de parasol en de toegestroomde omstanders. Wat ik wel niet dacht om anderen voor te schrijven hoe zij moeten voetballen! Ik was blijven hangen in het verleden terwijl het spel zich had ontwikkeld en was geëvolueerd tot hogere niveau's! Uit de groep omstanders klonken kreten als: "Voor elk wat wils!", "Iedereen speelt het spel op zijn eigen manier!" en "Leer die vent een lesje!".

 

In bedwang gehouden door boze belagers werd ik door een joelende menigte richting uitgang geduwd. Mijn leven dank ik waarschijnlijk aan Anita, die op haar plek bij de poort stond en maar net kon voorkomen dat ik werd verdronken in de kikkerpoel. Terwijl de meute met opgeheven vuisten terugliep naar het terras hielp Anita mij overeind en sprak ze mij moederlijk toe terwijl ze naar een bospad wees. "Ga daar maar eens kijken, meneer ...". Ik knikte haar dankbaar toe, veegde het zand van mijn broek en strompelde weg. Ik wist waar het pad eindigde: bij een oud oefenveldje diep in het bos. Nadat ik het rumoer van het clubterrein achter mij had gelaten hoorde ik opeens een scheidsrechtersfluitje en enkele bekende stemmen. Op het oefenveldje speelden twee elftallen Ouwe Stompen voetbal! Na de enthousiaste begroeting werd ik uitgenodigd om mee te spelen, maar daar was ik niet op gekleed. We spraken af na de wedstrijd wat te gaan drinken in het dorp en in afwachting daarvan voegde ik mij bij een groepje jongeren dat onder de bomen stond toe te kijken. Om het ijs te breken informeerde ik naar de stand. "Opgeteld hebben ze 3 puntjes verdiend!", liet een jongen met een borstzak vol blaaspijpjes weten. "Ja, en dat hadden er veel meer kunnen zijn!", beaamde het meisje naast hem. "Ze rennen steeds op en neer en als er één wil scoren houden anderen hem tegen! Zo onsportief!". "Gewoon domme dino's!", sprak de jongen weer. "Snappen niks van voetbal!"

[MacDD]

Ach ja, ieder zijn spelletje

[mamazillah27]

Denk ik na een voetbalvolle dag (helaas niet gegaan zoals ik hoopte) en een fifa spelende zoon op de achtergrond, mijn zinnen te verzetten op het forum, lees ik dit! ;-) Wel geheel in de stijl van vandaag

 

Maar hierbij mijn complimenten Vlinder, goed en mooi verwoord hoe jij er tegenaan kijkt. En al ben ik geen oude stomp, ik kan me voor de verandering helemaal vinden in jouw verhaal. Zo zonde hoe mensen van alles een wedstrijd willen maken en het vele moois en de gezelligheid compleet vergeten.

[gluppie]

heeel mooi verhaal, maar wat een slap geouwehoer! ten eerste elke vergelijking met voet al gaat mank, want op welk niveau je ook voetbald het gaat altijd om de puntjes!!!! Ten tweede ook al is voetbal een teamsport ook individueel zijn er lijstjes, ook op ieder niveau.

 

Ik word echt een beetje moe over het verhaal van vroeger was alles beter! Correct me if i' m wrong, maar volgens mij is vlinder dezelfde als geoman. Kortom eigenaar van de site, waar je vroeger, toen alles beter was, zeer uitgebreide statistieken had. Kortom im geloof dat dit helee verhaal een mooi en slap excuus is waarom deze site zo ongeveer op zijn gat ligt. Steek liever meer tijd in deze site, i.p.v. dit slappe geouwehoer.

 

doe gewoon caches die jij leuk vindt, negeer stomme puntjesjagers ( niet mijn mening, maar tendens van verhaal) of beter: zoek een andere hobby. Waarom je alleen maar willen ergeren?

 

Er zijn fanatieke FTF jagers. Vind ik helemaal niets. Maar mensen: geniet ervan.

Er zijn puntjesjagers: geniet ervan.

etc, etc.

 

Wij hebben dit weekend een rondje wapse gedaan. 11 caches. Niet wandelend, of fietsend, maar op de step! 22, 3 km. En wat waren we blij dat er redelijk wat caches lagen!!!!! Daardoor een mooie route zelf bedacht en heerlijk genoten van de omgeving. Waren het allemaal bijzondere caches? waarschijnlijk niet. Maar dankzij de leggers, hebben wij een fantastische dag gehad.

 

Kap met het gezeik en gezeur en geniet!!!!!

[regenboog2]

Kan me voorstellen dat het lekker stept als je onderweg even af kan stappen.

[gluppie]

absoluut!

[mamazillah27]

Daar heb je een punt gluppie. Want ik mag het dan wel zonde vinden als mensen overal een wedstrijd van maken en cachen voor de puntjes niets vinden, ik erger me er verder niet aan. Dat zou echt zonde van mijn tijd zijn.

Dus vooral niet zo veel mee bezig zijn en gewoon genieten van datgene wat je leuk vindt.

[Team Aragorn]

Mensen toch. Er zijn in allerlei draadjes al heel veel categorieën cachers genoemd. Authentieke cachers (whatever that may be), puntjesjagers, FTF-fanaten, etc. etc. Ik stel gewoon voor er nog een categorie aan toe te voegen: cachers die het liefst schrijven over geocaching. En dan stel ik bovendien voor, om de vaak geciteerde stelregel: voor elk wat wils, op alle categorieën toe te passen.

Ideetje?

[Odlaniger]

Reeds in de vorige eeuw, ik was nog een teener, genoot ik van muziek van Vivaldi, Liszt, Greeg, Verdi, Debussy en nog veel meer klassieke componisten. En ik draaide de platen van de Beatles, de Stones, Supertramp, Genesis, Simon & Garfunkel en vele anderen lichtgrijs.

 

Er zijn mensen die zeggen niet van klassieke of moderne muziek te houden, maar ik vind dat een kwestie van generaliseren. Slechte klassieke muziek is inmiddels verdwenen en slechte hedendaagse muziek zal ook verdwijnen.

 

Nu luister ik ook naar de DJ’s van deze tijd. Tiësto, Avicii, ik vind ze goed. Op koninginnedag speelden Armin van Buuren en het Koninklijk Concertgebouw Orkest samen de Bolero van Ravel.

 

Samenspel kan, zolang we elkaars instrumenten niet vernielen.

[Casteel]

Zoals Keith Richards ooit zei: 'There's only one song, and Adam and Eve wrote it; the rest is a variation on that theme.'

5 mei 2013 bewerkt door Casteel

[@Wilbertoord]

Ik ben effe de metafoor aan het omzetten naar het cachen.

 

puzzelvoetbal is me wel duidelijk. Echter dat verwoord je eigenlijk verkeerd. Je neemt hiervoor vrouwen die puzzelen. Echter puzzelvoetbal wordt in het algemeen beoefend door slimme mannen (of mensen met veel vrienden / een inlog bij geolieks), die na het voltooien van hun puzzelopdracht de kicksen onderbinden en zelf de wei in gaan.

 

Al die andere metaforen gaan dan zeker over Munzee??

 

Waarbij tafelvoetbal dan het scannen van een sticker is?

[Casteel]

En zo ontstond er ook bloasmuziek...

[barny]

In 2008, toen het geocache verval al in alle lagen duidelijk zichtbaar werd waren er zieners

 

 

Johannes

Geplaatst 27 juli 2008 - 00:27

Ik heb een tropisch aquarium en zes jaar geleden werd ik lid van aquariumclub De Siervis. Elke woensdagavond komen de leden samen om te praten over vissen, waterplanten, verlichting, pompjes, filters, kortom alles wat er bij de hobby komt kijken. Onze trots is het enorme aquarium in het clublokaal, waar we allemaal bijdragen aan leveren.

Op een avond nam een medelid een vriend mee, die ook van vissen hield, maar dan op een andere manier. Hij wierp graag een hengeltje uit. Niks mis mee. Hij vond het zo gezellig op onze clubavond, dat hij de week daarop enkele maten meebracht, die de hele avond hebben gesproken over hun favoriete stekjes, werphengels, aas en leefnetten.

Weer een week later besloten de vissers een viswedstrijd te organiseren en aan de wand van ons clublokaal werd een schrijfbord gehangen, waarop de scores bij werden gehouden. Terwijl de hengelaars toestroomden, hielden de eerste oorspronkelijke leden van De Siervis het voor gezien. De sfeer op de clubavonden was veranderd en het ging niet meer over hun hobby.

Op een avond werd ons clubje onaangenaam verrast door het feit dat de hengelaars in het aquarium snoeken en karpers los hadden gelaten, die er vervolgens met schepnetten weer uit werden gevist, terwijl de vangsten per persoon nauwgezet werden genoteerd. Toen de voorzitter van onze aquariumvereniging opmerkte dat dit toch eigenlijk niet de bedoeling was kreeg hij de wind van voren: ”Wat loop je toch te zeuren, man! Het gaat toch over aquaria en vissen!? Wij houden er gewoon van om een lijntje uit te gooien en op een dag zoveel mogelijk visjes te scheppen. Laat ons onze hobby beleven zoals wij dat willen! We zijn allemaal visliefhebbers en voor elk wat wils!”

Er ontstond een discussie die nergens toe leidde, omdat zowel de aquariumhouders als de hengelaars het recht opeisten hun hobby naar eigen inzicht te beoefenen. Ondertussen zag de voorzitter van onze club het aquarium verpieteren. Aan het einde van de avond sloeg hij met de vuist op tafel en kondigde hij aan dat er geen vissen meer in het aquarium mogen worden gegooid puur en alleen om er weer te worden uitgeschept en als puntjes te worden bijgeschreven op het scorebord: “Het is verd* geen wedstrijd! Vissen zijn geen puntjes! We zijn een aquariumvereniging en willen back to basics!”.

De hengelaars, en vooral degenen die onlangs waren toegetreden, snapten er niets van. Wat is er mis met een visje scheppen? Waarom moet het scorebord weg? Dat hangt er al zo lang als wij hier komen! Wat denken die oudgedienden wel!? Het is een samenzwering om onze pleziertjes af te pakken! Ze zijn gewoon jaloers op onze hoge scores.

De aquariumhouders en de hengelaars kwamen niet tot elkaar omdat beide partijen totaal verschillende opvattingen en verwachtingen omtrent vissen hadden. Uiteindelijk ging de voorzitter op zijn strepen staan en kondigde hij aan het aquarium op te zullen schonen, geen vissen meer toe te staan omwille van de competitie en het scorebord te zullen verwijderen. Daarop verlieten de meeste hengelaars boos het clublokaal. Maar enkele nieuwkomers bleven zitten en schoven wat dichter naar de oorspronkelijke clubleden toe: “Een aquariumclub, hè? Dus jullie houden siervissen? Vertel er eens wat meer over, want het klinkt best interessant”.

 

http://forum.geocaching.nl/index.php?showtopic=14033&p=181170

[@Wilbertoord]

Hmmmm.

 

wijst heer Barny hier heer Vlinder subtiel doch effectief op een stukje plagiaat?

 

 

Of is de conclusie dat iemand hier oude wijn in nieuwe zakken gedaan heeft. Maar goed dat ik alvast wat duidelijkheid vraag hier.

5 mei 2013 bewerkt door @Wilbertoord

[Odlaniger]

Hmmmm.

 

wijst heer Barny hier heer Vlinder subtiel doch effectief op een stukje plagiaat?

 

 

Of is de conclusie dat iemand hier oude wijn in nieuwe zakken gedaan heeft. Maar goed dat ik alvast wat duidelijkheid vraag hier.

Dat had ik niet durven dromen. Dat juist Barny de man, die eens een rups was, door de mand laat vallen. Barny, je mag schelden wat je wilt, je bent mijn held voor een dag.