Vlindertje

Wat kan Groundspeak anders doen dan voorlichting geven? Controleren op toestemming is ondoenlijk. Groundspeak stelt terecht dat plaatsers verantwoordelijk zijn. Sterker nog, de hele Nederlandse geogemeenschap is verantwoordelijk. Er is echter nauwelijks sprake van sociale controle. Alles kan en mag. Niemand die een logje plaatst in de trant van "Wat is er zo interessant aan deze locatie?" of "Besef dat de cache hier tot misverstanden en opschudding kan leiden!" Niets van dat alles. Uitsluitend onnozele krabbels van puntenpakkers. "Leuk bedacht. TFTC", "Snelle oppikker. TFTC", "Leuke cache. TFTC", "Mooi plekje. TFTC". Treurigheid troef. Alles is geocaching, tot geocaching niets meer is.

Dat is wel erg voorzichtig uitgedrukt. Groundspeak is zich terdege bewust van het feit dat 80% van hun database is gevuld met wat zij 'litter' (zwerfvuil) noemen. Jarenlang vonden ze dat prima, ook mensen die DENKEN aan geocaching te doen kopen immers in de webshop, maar inmiddels is het stadium waarin de wal het schip keert bereikt. Komend najaar start Groundspeak met een voorlichtingscampagne, die ondermeer bestaat uit filmpjes waarin wordt uitgelegd wat geocaching inhoudt. Waarom nu opeens aandacht voor kwaliteit? Groundspeak dreigt slachtoffer te worden van het eigen succes. Het management ligt daar tegenwoordig wakker van en met 3 hele goede redenen. 1. Tegenover de sterke groei van het aantal 'geocachers' staat ook een enorm verloop. Dat verloop neemt verder toe naarmate de kwaliteit van 'geocaches' daalt. Hoe simpeler het spel, hoe sneller mensen er op uitgekeken raken. Niets zo geestdodend als door een woonwijk rijden om bloempotten om te keren op zoek naar kokertjes. Duurde de gemiddelde geocaching 'carrière' in 2010 nog 1 jaar, vandaag de dag is dat nog amper 3 maanden en dat is te kort om een band op te bouwen met het spel en met geocaching.com. Ondanks de groei van het aantal cachers is de verkoop van sommige artikelen die de band met gc.com benadrukken, zoals stickers, badges en petjes met logo voor het eerst in het bestaan van de webshop licht gedaald. Van andere artikelen, om in caches te stoppen, is de verkoop teruggelopen. Kokertjes en pillenpotjes bieden geen plaats aan TB's en waterbestendige logboekjes. 2. De meeste authentieke geocachers, vaak trouwe klanten van de webshop, zijn inmiddels afgehaakt. Zij herkennen zich niet langer in de neurotische strooi- en raapcultuur, die het gevolg is van de puntenjacht. Velen schamen zich voor hun hobby, die ook steeds minder te bieden heeft. Probeer nog maar eens een echte geocache te vinden in de massa strooigoed die dagelijks online komt. 3. Incidenten, zoals het voorval dat onderwerp is van dit draadje, komen steeds vaker voor. Wij doen lacherig over een afgesloten woonwijk of snelweg, maar in Amerika kan zoiets het einde van Groundspeak betekenen. Een bedrijf, dat schade lijdt omdat het tijdelijk onbereikbaar is, kan Groundspeak aansprakelijk stellen en compensatie eisen. Nabestaanden van een patiënt, die overlijdt omdat een ambulance vertraging oploopt, kunnen en zullen Groundspeak ten gronde richten. In de beginjaren viel er bij Groundspeak weinig te halen, maar tegenwoordig heeft het bedrijf miljoenen op de bank en dat maakt Groundspeak interessant voor gespecialiseerde advocaten, die slachtoffers benaderen met voorstellen waarop niemand 'nee' kan zeggen. Je kunt in disclaimers elke verantwoordelijkheid van de hand wijzen, uiteindelijk beslist de rechter. Drie zwaarwegende redenen voor Groundspeak om geocachers te gaan informeren over wat het spel inhoudt. En om met een voorlichtingscampagne duidelijk te maken wat een geocache is en dat geocaching niets te maken heeft met het strooien en rapen van kokertjes voor puntjes en/of aandacht vragen voor de brievenbus om de hoek.

Nee hoor, dat was geen geocache, maar een logbaar prul voor puntenjagers, die, net als de nepcachers die het hebben 'geplaatst', geen flauw benul hebben van waar het bij geocaching om gaat.

Klopt.

En? Weet je inmiddels wat het is? Het is in elk geval duidelijk wat het NIET is.

De waanzin ten top. En met geocachen heeft dit absoluut niks te maken. Maar ja ... ieder het zijne. Als je maar lol hebt.

Scoren kan nu nog sneller en gemakkelijker met de powertrail-set (verkrijgbaar in de Groundspeak webshop). Vanuit de auto of vanaf de fiets kunnen speciale kokertjes om de 161 meter in de berm worden geschoten. Elk kokertje is voorzien van een Chirpbaken en de locaties worden direct vastgelegd in een bestand, dat je kunt uploaden naar gc.com. Voor elk kokertje wordt automatisch een cachepagina aangemaakt. In de Chirp zijn tevens 10.000 unieke alfanumerieke codes opgeslagen. Deze codes zijn ook afgedrukt op het logrolletje. Op gc.com kun je een code koppelen aan een teamnaam. Scoren gaat eveneens vanuit de auto of vanaf de fiets, met behulp van de detector. Richt de ring op de berm en de teller zal bij het passeren van een cache automatisch worden verhoogd. Ook deze gegevens worden opgeslagen in een bestand dat je kunt uploaden naar gc.om, waarna voor elke 'found' automatisch een TFTC-logje wordt gegenereerd (batch logging). Door de detector met het bijgeleverde kabeltje te verbinden met een smartphone kan dit zelfs realtime gebeuren! Als de powertrail-set gemeengoed wordt, zal het mogelijk zijn dagelijks 10.000 of zelfs meer punten te scoren!

@Linkalovers: zou het kunnen zijn dat je mij volkomen verkeerd begrijpt? In postje #4 geef ik aan dat Rollertje correct heeft gehandeld en dat de cache op non-actief moet worden gezet. In postje #21 benadruk ik dat respect en bewondering voor de natuur de basis vormen voor het doen en laten van elke geocacher. Daarbij plaats ik echter de kanttekening dat onze cultuur bol staat van hypocrisie: we maken ons (terecht) druk om een nestje dat dreigt te worden verstoord, terwijl in de bio-industrie dagelijks duizenden kuikens worden vergast. Geen leuke gedachte, die misschien zelfs afbreuk doet aan het 'positieve gevoel' van dit draadje, maar ik snap niet hoe jij hier een poging in kunt zien om dit draadje door modder gooien ten onder te laten gaan.

Geocaching is alleen een stom spelletje voor stomme geocachers. Voor een intelligente geocacher vormen respect en bewondering voor de natuur de basis van al zijn/haar doen en laten. Zelfs als het gaat om een eendenkuiken, terwijl er dagelijks duizenden kippenkuikens worden vergast simpelweg omdat ze zijn geboren als haantje. Dat is echter geen natuur maar cultuur en tevens hypocrisie pur sang.

Voor wie op zoek gaat naar mijn cache in de Wolfskloof bij Echternach: pas op voor springprocessierupsen!

Nee, 0 punt, als in ... 01001111 01110000 00100000 01100100 01100101 00100000 01110010 01100001 01100100 01101001 01101111 00100000 01101001 01110011 00100000 01100101 01100101 01101110 00100000 01101011 01110101 01101001 01101011 01100101 01101110 01110100 01101010 01100101 00100000 00101000 01110000 01101001 01100101 01110000 00101100 00100000 01110000 01101001 01100101 01110000 00101001 00001101 00001010 01001111 01110000 00100000 01100100 01100101 00100000 01110010 01100001 01100100 01101001 01101111 00100000 01101001 01110011 00100000 01100101 01100101 01101110 00100000 01101011 01110101 01101001 01101011 01100101 01101110 01110100 01101010 01100101 00100000 00001101 00001010 01000101 01101110 00100000 01101000 01100101 01110100 00100000 01101011 01110101 01101001 01101011 01100101 01101110 00101100 00100000 01110000 01101001 01100101 01110000 00001101 00001010 01000101 01101110 00100000 01101000 01100101 01110100 00100000 01101011 01110101 01101001 01101011 01100101 01101110 00101100 00100000 01110000 01101001 01100101 01110000 00001101 00001010 01000101 01101110 00100000 01101000 01100101 01110100 00100000 01101011 01110101 01101001 01101011 01100101 01101110 00101100 00100000 01110000 01101001 01100101 01110000 00100000 00001101 00001010 01000101 01101110 00100000 01101000 01100101 01110100 00100000 01101011 01110101 01101001 01101011 01100101 01101110 00101100 00100000 01110000 01101001 01100101 01110000 00001101 00001010 01000101 01101110 00100000 01101000 01100101 01110100 00100000 01101011 01110101 01101001 01101011 01100101 01101110 00101100 00100000 01110000 01101001 01100101 01110000 00001101 00001010 01000101 01101110 00100000 01101000 01100101 01110100 00100000 01101011 01110101 01101001 01101011 01100101 01101110 00100000 01110000 01101001 01100101 01110000 00100000 00101000 01110000 01101001 01100101 01110000 00101100 00100000 01110000 01101001 01100101 01110000 00101001 00001101 00001010 Overigens correct gehandeld, Rollertje. Cache moet (voorlopig) op non-actief. Het welzijn van 1 kuikentje weegt zwaarder dan het hele imaginaire puntencircus.

"In den beginne ...", zo sprak het fossiel nadat het zichzelf uit de rotswand had bevrijd "... waren er geen richtlijnen". Van oudsher maken Geocachers elkaar in spelvorm attent op mooie of bijzondere locaties. Vaak zijn dat toeristische attracties. Naarmate het aantal geocachers toenam, stapelden op sommige locaties de caches zich op. Er ontstond verwarring en onenigheid over wie wanneer welke cache had gevonden en gelogd. Conflicten werden voorgelegd aan Groundspeak en de eerste mailtjes met als strekking "Daar gaan wij niet over; probeer er samen uit te komen" werden verstuurd. Toen Groundspeak 10 vaste medewerkers telde, had er 1 een dagtaak aan het beantwoorden van mailtjes waarin conflicten werden voorgelegd en om een oordeel werd gevraagd. Die medewerker kon efficiënter worden ingezet en ruzie is slecht voor de omzet, dus werd de 'richtlijn voor onderlinge afstanden' opgesteld. Behalve mailtjes van cachers die om een oordeel vroegen, ontving Groundspeak in toenemende mate klachten van particulieren en instanties die hinder ondervonden van cachers. Er werden vernielingen aangericht, toegangsregels aan de laars gelapt en uiteindelijk werd er door gedupeerden schadevergoeding geëist en met processen gedreigd. In het ene na het andere natuurreservaat werd geocaching verboden. Toen Groundspeak 30 vaste medewerkers telde, waren 3 daarvan fulltime bezig met het blussen van brandjes. Die medewerkers konden efficiënter worden ingezet en negatieve publiciteit is slecht voor de omzet, dus werd de 'toestemmingsrichtlijn' opgesteld. Voorwaarden om te mogen loggen zijn er altijd geweest, vooral om te verzekeren dat het spel wordt gespeeld zoals de cache-eigenaar dat heeft bedoeld. Zoals in elk aspect van het spel schoten sommige spelers volledig door en werden de meest absurde voorwaarden gesteld, hetgeen tot hoog oplopende conflicten leidde, die uiteraard aan Groundspeak werden voorgelegd. Het afhandelen van deze conflicten legde beslag op medewerkers en ruzie is slecht voor de omzet, dus werd de 'richtlijn voor logvoorwaarden' opgesteld. Het merendeel van de geocachers ziet de richtlijnen als spelregels. Dat komt omdat ze Groundspeak beschouwen als de bedenker en controleur van het spel geoaching. Groundspeak is echter geen regelgever of scheidsrechter, maar een webwinkel opgericht om aan het spel te verdienen. Om geocachers te lokken en aan de webwinkel te binden is een database opgezet waar geocaches kunnen worden gepubliceerd. Aan het gebruik van die database zijn voorwaarden verbonden, die moeten voorkomen dat er ruzies en (juridische) conflicten ontstaan. Boze of gefrustreerde geocachers kopen geen spulletjes. De richtlijnen zijn opgesteld om de rust te bewaren. Het zijn geen regels die bepalen hoe het spel geocaching moet worden gespeeld. Regels (rules) zijn er volgens Groundspeak slechts 3 ... 1. If you take something from the geocache (or "cache"), leave something of equal or greater value. 2. Write about your find in the cache logbook. 3. Log your experience at www.geocaching.com. ... waarbij regel 3 uiteraard is ingegeven door commerciële belangen en met een korrel zout moet worden genomen. De eerste regels vormen de basis van geocaching en zijn opgesteld door de bedenker van het spel, lang voordat de oprichter van webshop Groundspeak geocaching bij toeval ontdekte op internet. De richtlijn voor logvoorwaarden moet conflicten voorkomen die ontstaan door het stellen van absurde eisen. Het is echter niet absurd om als cache-eigenaar maatregelen te treffen die moeten voorkomen dat geocachers het spel niet spelen zoals jij dat hebt bedoeld. Het is volkomen acceptabel om, bijvoorbeeld, cachers onderweg cijfers te laten verzamelen die een code vormen als voorwaarde om te mogen loggen. De logfunctie is ontworpen om spelers gelegenheid te bieden beleefde avonturen en ervaringen (experiences) te delen met medespelers, in het bijzonder de cache-eigenaar, voor wie het logje tevens een beloning vormt voor zijn creatieve inspanningen. Voor wat hoort wat. Heb je het avontuur niet beleefd, dan toont jouw logje slechts aan dat je minachting hebt voor de bedoelingen en inspanningen van de cache-eigenaar. Een dergelijk logje voegt niets toe aan het spel en heeft geen enkele waarde. Een cache-eigenaar heeft het volste recht waardeloze logjes te weigeren of te verwijderen. Het is ZIJN spel. Wie het voorgaande ziet als verwrongen interpretaties van een seniele Ouwe Stomp kan bij Groundspeak informeren hoe zij het spel geocaching, hun rol daarin en de richtlijnen beschouwen. Je zult hetzelfde verhaal vernemen, maar dan bondiger en in het Engels. Bewaar die verklaring van Groundspeak goed, voor het geval je te maken krijgt met een reviewer die liever mieren neukt dan oordeelt in de geest van het spel.

Haha. Geocaching.com kijkt wel uit! Enkel en alleen door die teller en het prestatie-element is gc.com uitgegroeid tot verreweg de grootste geocaching-webshop met meer dan 100 medewerkers.

Barny, ik geef je nooit een duimpje omdat je vorig jaar te kennen gaf dat niet op prijs te stellen. Denk je daar nog steeds zo over? Er ligt inmiddels een voorraad van 50 !

Kort na de eeuwwisseling werd de nieuwe kantine van onze voetbalvereniging opgeleverd. We noemden het weliswaar 'de kantine', dat was van oudsher gebruikelijk, maar het nieuwe gebouw, gesponsord door de sportzaak in ons dorp, was veel méér dan dat. Kleedkamers, doucheruimten, een vergaderzaaltje voor het bestuur en een grote ontmoetingsruimte met tafeltjes, zithoeken en een bar. Er was zelfs een winkeltje waar je behalve clubtenues en spelattributen zoals ballen en fluitjes, ook petjes en T-shirts kon kopen. De artikelen kwamen uit uiteraard uit het assortiment van onze sponsor en waren bedrukt met het clublogo. Onze vereniging was niet groot en veel dorpelingen, vooral de import, wisten niet eens van ons bestaan. Het feit dat ons terrein was gelegen in een mooi bos, en slechts bereikbaar was via een smalle, onverharde weg, droeg daar zeker toe bij. Terwijl de parkeerplaatsen bij de nieuwe sportterreinen in de dorpskern elk weekend vol stonden, leunden onze fietsen tegen het hek rond het enige speelveld. De kleine parkeerplaats lag er meestentijds verlaten bij en in het weekend stonden er alleen auto's van gasten. Wij fietsten liever, niet zozeer omdat we ons bewust waren van het gehalte broeikasgassen in de atmosfeer, maar meer omdat we rekening hielden met het alcoholpercentage in de bloedbaan. Na de wedstrijden werd het steevast erg gezellig in de kantine en werden er aan de bar heel wat schuimkragen afgestreken. Kort na de opening van het nieuwe clubgebouw liet onze sponsor weten ook de kosten voor het verharden van de bosweg te willen dragen. De toegangsweg werd geasfalteerd en waar de weg aansloot op de dorpsstraat verscheen een bord met een grote pijl en het clublogo. Na enkele maanden was het aantal leden van onze vereniging verdubbeld, net als de opbrengsten van de bar en het winkeltje. Op het veld werd intensief getraind, vooral in het nemen van strafschoppen. Er werden nog wel wedstrijden gespeeld, maar doelschieten was veruit het meest populair en de doelpunten werden nauwgezet behouden op een scorelijst in de kantine. Om het scoren gemakkelijker te maken werd de doelman afgeschaft. Voor een complete wedstrijd moesten eerst de extra doelpalen worden verwijderd die overal op het veld neer waren gezet. Als elftallen van oud-leden na afloop naar de kantine togen om een wedstrijd te bespreken, dan troffen zij daar vooral nieuwe leden aan, meestal met in de ene hand een biertje en in de andere hand een viltstift om persoonlijke scores te noteren. Voor de door ons gespeelde wedstrijden toonden zij nauwelijks belangstelling. Hooguit informeerden ze hoe vaak er was gescoord en door wie. En als je dan vertelde dat Kees maar liefst drie keer voor zijn team had gescoord, dat wees zo'n nieuwkomer vaak minzaam glimlachend op zijn persoonlijke score: vandaag al 50 punten door doeltrappen! In de kantine stond ook een voetbaltafel en daar werd 's avonds vaak net zo fanatiek gespeeld als 's middags op het veld. De behaalde punten werden door de nieuwkomers opgeteld bij hun persoonlijke doelsaldo. Dat schoot immers lekker op en voetbal is voetbal, toch? Er kwam een tweede en kort daarna een derde voetbaltafel. Sommige nieuwkomers zag je zelden op het veld of aan de zijlijn. Die kwamen niet verder dan de kantine en als de buitenspelers aan het einde van de middag na het douchen de bar opzochten, waren alle krukken meestal bezet door brallende tafelvoetballers, zwaaiend met puntenlijstjes. Ach, aan de tafeltjes smaakte het bier ook best. Op een dag waren de tafeltjes echter verdwenen, of, beter gezegd, ze waren allemaal vervangen door voetbaltafels. En overal lagen puntenlijstjes. Na de buitenwedstrijden gingen de meeste oud-leden direct naar huis. In de kantine was het immers lang zo gezellig niet meer. Altijd druk en lawaaierig rond de tafelvoetbaltafels en aan de bar werd alleen nog gesproken over doelsaldo's en statistieken. Ook ik liet steeds vaker verstek gaan en hield het op een gegeven moment helemaal voor gezien. Op de jaarlijkse open dag van de club besloot ik om toch weer even te gaan kijken. De verharde bosweg stond vol geparkeerde auto's en gezinnen met jengelende peuters liepen af en aan. Bij de poort werd ik opgewacht door een blonde dame op pumps, gekleed in badpak en kniekousen in de clubkleuren en behangen met fluitjes. Ze stelde zich breed lachend voor als Anita van evenementenbureau Het Geile Zussie en vroeg of ik belangstelling had voor een rondleiding over het terrein waar verschillende spelvormen werden gedemonstreerd. Ze ging mij voor naar het speeldveld, dat zwart zag van de mensen. Lange rijen spelers voor tientallen goals voor de competitie 'schieten op open doel'. Overal tafelvoetbaltafels, maar ook legio campingtafeltjes druipend van het speeksel. Daar werd blaasvoetbal gespeeld, met papieren goaltjes, plastic pijpjes en balletjes van kurk. Op een meterslange tafel stonden wel honderd minigoaltjes in een lange rij, elk met een balletje ervoor. Een boomlange kerel rende langs de tafel met een klein formaat bladblazer en blies alle balletjes in de goals. Zijn vrouw huppelde naast hem om de score te noteren. Dat was de nieuwste spelvorm, legde Anita uit: trailblazing, een variant op powerblowing. Ze wees mij op een kraampje waar speciale tooltjes werden verkocht, zoals de omgebouwde kruimeldief die niet zoog maar blies. De duurste uitvoering was voorzien van een spruitstuk met meerdere pijpjes voor batchblowing. De rondleiding eindigde in de kantine, waar Anita mij achterliet bij het winkeltje, waar mensen zich verdrongen voor de vitrines. Het assortiment was kolossaal. Een vitrine met attributen voor blaasvoetbal lag vol sponzen, spuuglapjes en spatbrillen. Vochtbestendige scorelijstjes. Balletjes in alle kleuren en maten, maar ook kruimeldieven, forse blaaspijpen en balzakken bedrukt met het clublogo. Ik zag koperen voetbalcoins en schaamstalen onderscheidingen voor First-, Second- en Third-To-Blow. Vier kassa's rinkelden onophoudelijk. Overdonderd vluchtte ik naar buiten, het terras op, naar een tafeltje in een betrekkelijk rustig hoekje waar enkele dames zaten te schrijven onder een parasol. Er was een stoel vrij en ik vroeg of ik aan mocht schuiven. Dat mocht niet alleen, ik werd bovendien getrakteerd op een spervuur van spannende verhalen over het oplossen van sudoku's en kruiswoordpuzzels en de vele doelpunten die daarmee waren verdiend. Doelpunten? Jazeker, de dames speelden puzzelvoetbal! Na een moment van verbijstering schoot ik spontaan in de lach. Dat viel niet in goede aarde. Gepikeerd lieten de dames weten dat puzzelvoetbal een gangbare spelvorm is en dat ze graag serieus wilden worden genomen. Ik probeerde mij te verontschuldigen, maar besefte tegelijkertijd dat ik door het ingehouden lachen niet overtuigend klonk. Plotseling werd ik door twee potige kerels aan mijn bovenarmen van mijn stoel getild en door elkaar geschud. Waarom ik het nodig vond om de dames zo te beledigen! Het lachen was mij vergaan en beduusd probeerde ik uit te leggen dat ik door alle nieuwe indrukken volledig was verrast. Ik schetste het beeld van voetbal zoals ik het spel kende, in de hoop dat ik daardoor de beide heren milder zou stemmen. Het tegendeel gebeurde. Mijn belagers ontstaken in woede en verontwaardiging, evenals de dames onder de parasol en de toegestroomde omstanders. Wat ik wel niet dacht om anderen voor te schrijven hoe zij moeten voetballen! Ik was blijven hangen in het verleden terwijl het spel zich had ontwikkeld en was geëvolueerd tot hogere niveau's! Uit de groep omstanders klonken kreten als: "Voor elk wat wils!", "Iedereen speelt het spel op zijn eigen manier!" en "Leer die vent een lesje!". In bedwang gehouden door boze belagers werd ik door een joelende menigte richting uitgang geduwd. Mijn leven dank ik waarschijnlijk aan Anita, die op haar plek bij de poort stond en maar net kon voorkomen dat ik werd verdronken in de kikkerpoel. Terwijl de meute met opgeheven vuisten terugliep naar het terras hielp Anita mij overeind en sprak ze mij moederlijk toe terwijl ze naar een bospad wees. "Ga daar maar eens kijken, meneer ...". Ik knikte haar dankbaar toe, veegde het zand van mijn broek en strompelde weg. Ik wist waar het pad eindigde: bij een oud oefenveldje diep in het bos. Nadat ik het rumoer van het clubterrein achter mij had gelaten hoorde ik opeens een scheidsrechtersfluitje en enkele bekende stemmen. Op het oefenveldje speelden twee elftallen Ouwe Stompen voetbal! Na de enthousiaste begroeting werd ik uitgenodigd om mee te spelen, maar daar was ik niet op gekleed. We spraken af na de wedstrijd wat te gaan drinken in het dorp en in afwachting daarvan voegde ik mij bij een groepje jongeren dat onder de bomen stond toe te kijken. Om het ijs te breken informeerde ik naar de stand. "Opgeteld hebben ze 3 puntjes verdiend!", liet een jongen met een borstzak vol blaaspijpjes weten. "Ja, en dat hadden er veel meer kunnen zijn!", beaamde het meisje naast hem. "Ze rennen steeds op en neer en als er één wil scoren houden anderen hem tegen! Zo onsportief!". "Gewoon domme dino's!", sprak de jongen weer. "Snappen niks van voetbal!"

Het draadje niet, maar de garnalen wel.

Inderdaad, dat was onvergetelijk ... en daar bleef het niet bij. Later is het culinaire festijn herhaald bij een watermolen. Met veel wijn, wijven en gezang. De leukste verrassing die mij als cacher ooit is bereid. Ik word er weer stil van. En dat gebeurt niet snel ...

Rond Berdorf heb ik een dozijn geocaches liggen, die niet zijn gepubliceerd. Een kennis organiseert daar regelmatig teambuilding-tochten voor bedrijven. Soms ga ik mee en vroeger verbleven we dan in het bewuste hotel. Tegenwoordig is camping Martbush of hotel Perekop onze uitvalsbasis. Veel plezier, komend weekend.

Ah, Berdorf ... route L, het Rovershol, de Duivelsgrot. Het hotel (lost place) is inmiddels volledig gesloopt. Onlangs nog een weekend op camping Martbusch gestaan voor de jaarlijkse inspectie van mijn cache in de Wolfskloof bij Echternach.

Nee hoor, maar hoe wil jij dat kerkezakje vasthouden met je broek aan?

Geen geluk, maar een combinatie van kennis en cachers-instinct. En lang niet alle geocaches komen online.

Meer tijd om een cache te leggen, zou ik dan zeggen! Zeker, maar sommige caches zijn héél bijzonder en kosten daarom ook héél veel tijd ;-).

Niet emotioneel worden, hoor! Bedenk dat we nog samen op de kermis moeten gaan staan, ik zonder hemd en jij zonder broek, toch? ;-) Veel publiek zal dat sowieso niet trekken, maar als twee halfnaakte mannen op leeftijd ook nog traantjes weg staan te pinken loopt iedereen snel door. Mooie herinneringen koesteren is niet hetzelfde als blijven hangen in het verleden. Een mens, dus ook een geocacher, is de som van zijn of haar ervaringen en in het cachen van 2013 beleef ik tevens het cachen van 2002 ... en het enorme contrast. Natuurlijk zijn er nog vergelijkbare caches en situaties, en daar geniet ik ook van, maar de cultuur, de etiquette, is compleet anders en dat beïnvloedt mijn beleving. Ik voel mij steeds vaker een 'Stranger in a Strange Land' ;-).

En regelmatig vertoont de editor kuren ...

Ach, het Dommeldal. Zou daar een plekje zijn dat ik nog niet ken? Sinds familieheugenis boerden mijn voorouders aan de boorden van De Dommel en ook ik ben er geboren en getogen. Nee, helaas geen boer, althans niet van professie, maar wonen doe ik er wel. En wandelen uiteraard, dagelijks met de trouwe GeoWolf, en dat verveelt nooit. Natuurlijk heb ik er mijn eerste cache geplaatst, destijds tevens de eerste cache in de regio, ontmaagd door MegaHeks. Een half uur later logde de roemruchte Blinky Bill, die er speciaal voor uit Duitsland was gekomen. Honderden kilometers moest je toen soms rijden voor een nieuwe cache. En die was dan vaak gekeurd door Hawkeyes, mede-oprichter van deze site en toen reviewer voor heel Europa. Mijn meest memorale cache-ervaringen dateren uit de beginjaren van het geocachen, de Gouden Jaren, de OuweStompenTijd. Niet zo verwonderlijk. Het spel was nieuw en spannend en elke cache was een avontuur. Mijn volgende cache plaatste ik verder van huis, in het betoverende terrassenlandschap van Nationaal Park De Meinweg in Limburg, op enkele kilometers afstand van de woonplaats van Snoopy and Woodstock. Voor Snoopy and Woodstock was mijn tweede cache hun tweede vondst. In de zomer van 2002 plaatste ik mijn zesde cache, The Wolves of Värmland, op een onbewoond eiland in het Glafsfjord, tijdens een dagenlange kanotocht over de meren van het Zweedse Värmland. Dergelijke avontuurlijke caches op afgelegen plaatsen werden in die tijd zelden bezocht en pas na een jaar werd de cache voor de vierde keer gelogd: door Snoopy and Woodstock. Bij elke forumbijdrage van dit team denk ik aan de glorietijd van het geocachen, aan trektochten in Scandinavië en aan de prachtige klassieker 'Rothenbach cache' van Snoopy and Woodstock. En meestal laat ik het werk dan voor wat het is en ga ik wandelen in het Dommeldal, samen met de GeoWolf.