Vlindertje

Bor, de GeoWolf, op Texel: http://img.geocaching.com/cache/log/large/0ee1fad5-a6d1-414d-b225-ab1637332dc3.jpg

Zo herkenbaar, zelfs de naam van de hond: Bor. Ben eigen baas, dus kan gaan wandelen als het stil is in de bossen. Bor wijkt geen moment van mijn zijde en blijft zelfs staan om te worden aangelijnd als we onverhoopt wandelaars tegenkomen. Cachen zonder hond voelt niet compleet en we gaan gelijk op wat het traceren van caches betreft. Bor snuffelt begraven en toegedekte caches vaak als eerste tevoorschijn, maar bij hoger verstopte containers en nestkastjes moet zij het afleggen tegen de rechtop lopende primaat. Fascinerend om te zien dat zij hierin wel een ontwikkeling heeft doorgemaakt. Vertrouwde Bor aanvankelijk volledig op haar superieure reukvermogen en bleef zij in het geval van een nestkastje de bodem rond de boom afsnuffelen, op een dag ging zij dat systematisch doen in steeds wijdere cirkels rond de stam tot het moment waarop zij er rustig voor ging zitten en terugviel op zicht om de boom af te zoeken. Om die ontwikkeling te stimuleren ging ik haar belonen met een mergpijpje, met als gevolg dat ik voortaan enthousiast attent werd gemaakt op ELK nestkastje. Daar ben ik dus weer mee gestopt, maar tot op de dag van vandaag let Bor op nestkastjes en kijkt zij mij verwachtingsvol aan als ze er een heeft ontdekt. Frappant is dat dit ook gebeurt bij kastjes aan gevels en muren, mits deze zijn voorzien van een schuin dakje en een invlieggat. Ze is zich dus duidelijk bewust van de KENMERKEN van nestkastjes, maar vermoedelijk niet van de FUNCTIE, alhoewel ik mij wat het laatste betreft best eens zou kunnen vergissen. Ben benieuwd of er meer cachers zijn die soortgelijke ervaringen hebben met hun honden. Daarbij gaat het mij vooral om honden die actief en doelbewust deelnemen aan het zoekproces en niet zozeer om de trouwe metgezellen die uitsluitend genieten van de wandeling.

Micro's zijn geen caches. Kokerrapen is een apart spel en één van de manieren waarop mensen met een overdadige competitiedrang zichzelf en anderen voor de gek houden. Natuurlijk kan dat veel voldoening geven en als het op de fiets gebeurt kan het ook geen kwaad.

Mijn dagrecord is 4, maar in een spel zonder regels, met voor ieder diertje zijn pleziertje, kan alles. Het hangt er helemaal vanaf wat je onder cachen, een cache en een vondst verstaat. Ooit was er de 'locationless cache', waarbij een object werd gegeven, bijvoorbeeld 'lantaarnpaal' en je kon loggen door een dergelijk object te vinden en de locatie vast te leggen. Mensen zaten werkelijk avond aan avond lantaarnpalen te loggen en er waren tooltjes die op basis van de coördinaten en nummers van de eerste palen en de lengte van de weg automatisch een lijst met paalnummers en coördinaten genereerden. Onlangs hebben we nog afscheid genomen van de zogenaamde challenges. Je kon een puntje verdienen door een uitdaging aan te gaan, bijvoorbeeld het kussen van een kikker. Er zijn heel wat speelgoedkikkers aan lippen gedrukt. Competitiedrang maakt mensen meesters in het bedenken van manieren om zichzelf en anderen voor de gek te houden en veel van die manieren worden onder de noemer 'geocaching' geschaard.

Voor mij is een goede cache als een goede maaltijd. Voor-, hoofd- en nagerecht moeten met zorg zijn bereid uit de beste ingrediënten, waarbij het vakmanschap en de creativiteit van de kok maken dat het geheel meer is dan de som der delen. In restaurants kies ik bij voorkeur het Menu du Chef, omdat ik mij graag laat verrassen. Het voorgerecht is de cachepagina met bijbehorende logjes. Smaakmaker, visitekaartje en testimonial ineen. Een mooie opmaak is meegenomen, maar belangrijker is dat de beschrijving intrigeert en correct informeert. Titel, thema en taalgebruik spreken boekdelen en moeten uitnodigen tot voorwerk en voorpret. Eerst komen de topokaarten op tafel, zowel actuele als historische. Hoe is het gebied geworden tot wat het is? Vervolgens informeer ik mij op internet. Wat zijn de bijzonderheden en bezienswaardigheden? Bij een goede cache merk ik dan dat ik online in de voetsporen loop van de cacheplaatser, die zijn/haar huiswerk heeft gedaan. Het hoofdgerecht is uiteraard de tocht en het navigeren met het GPS. Gaat het om het gebied, dan stel ik het op prijs als vervolgcoördinaten snel en simpel kunnen worden achterhaald. Een plaatje of kokertje volstaat en het liefst zie ik de aanwijzing al van veraf (aantal eiken bij het poortje) zodat ik de wandeling niet hoef te onderbreken. Cachen is voor mij vooral wandelen in de natuur, een manier om het hoofd leeg te maken, een vorm van mediteren en dan stoort het als tussenpunten zijn bedacht met de insteek 'waarom makkelijk doen als het moeilijk kan'. De mooiste tussenpunten en aanwijzingen zijn zo overduidelijk aanwezig dat je ze in eerste instantie over het hoofd ziet. Bij een sluis minutenlang zoeken naar een aluminium plaatje, tot je blik valt op de vreemde cijfers van de waterpeilschaal. Anders is het bij thema- en educatieve caches, bijvoorbeeld over bosvogels. Dan zijn vraagstukken en opdrachten welkom. Voor welke vogel is het nestkastje met de opening aan de zijkant? Vragen, puzzels en opdrachten moeten wel altijd aansluiten op het thema van de cache. De grootste afknapper, die ik mij kan herinneren, was een kokertje met een sudoku ... Een cachetocht moet ook minstens zo lang duren als het bezoek aan een goed restaurant. Maar terwijl ik de tijd in een restaurant zittend doorbreng, voel ik een cache na afloop graag in mijn kuiten. Eerst wil ik echter mijn vermoeidheid vergeten tijdens het zoeken, vinden, inspecteren en loggen van het object waar het spel naar is genoemd: de geocache - datgene wat de tocht onderscheidt van een gewone boswandeling. Een verrassend nagerecht maakt de maaltijd compleet. De grootste spanning beleef ik tijdens het naderen van de vermoedelijke eindlocatie. Ook dan geeft een cache die ik al vanaf een afstand zie staan, liggen of hangen het meeste plezier. Dat zijn de creaties die voor een geoacher direct opvallen door de markante uitvoering of locatie, terwijl niet-ingewijden er achteloos aan voorbij lopen. De enige berkenstam in het dennenbos, een leisteen op de Brabantse hei, de houtstapel bij de eenzame hulststruik en ja, ook het nestkastje met afgesloten invliegopening. Van het toetje wil ik uitgebreid genieten. Van de verstopmethode, maar ook van de uitvoering en de inhoud van de container. Een geocache is pas compleet als deze een volwaardig logboek en ruilspullen bevat. Aanvullende informatie over het gebied, bijvoorbeeld folders van SBB, of een klein aandenken kan ik ook zeer waarderen. De mogelijkheid tot ruilen/handelen is van oudsher het kenmerk en bestaansrecht van elke cache. Daarom bevat mijn oude en onverslijtbare schoolpukkel behalve een tasje voor klein zwerfvuil en een handdoek ook ruilspulletjes. Is de cache vuil of vochtig, dan probeer ik deze schoon en droog te maken. Troep gaat bij de CITO-oogst en wordt vervangen door kleinigheden, meestal gekocht met het oog op kinderen omdat blije kids automatisch blije ouders opleveren. Als de locatie het toelaat schrijf ik een kort verslagje in het logboek, maar meestal beperk ik mij tot het plakken van een sticker met datum en tijd en het vermelden van hetgeen is verwijderd of verhandeld. Bij een goede cache zijn aan alle aspecten zorg en aandacht besteed, zoals een goede kok zijn hart legt in elke gang van een maaltijd. Filmkokertjes, petlings, nano's ... prima als tussenpunten, maar als afsluiting een anticlimax; als een Menu du Chef dat eindigt met een waterijsje.

Op de cachepagina aangeven dat de cache recentelijk is verplaatst is wel gepast. Voor de zekerheid kun je nog een notitie toevoegen. Meer is niet nodig.

Aanvallen richting Groundspeak? Ik heb oprecht bewondering voor hun succes en verdienmodel. En als jij wilt betalen voor extra gebruiksgemak is dat een goede reden. Slechte redenen vind ik betalen uit dankbaarheid of om het bedrijf te steunen. Dat is water naar de zee dragen.

Beste Paienne, kijk eens naar het verdienmodel van Groundspeak. Groundspeak is opgezet om te verdienen aan het spel geocaching. Daar slaagt het bedrijf uitstekend in en dat succes in hen van harte gegund. Grondspeak is een webwinkel die geocaching-artikelen verkoopt. Om klanten te werven hebben ze een geocaching-database opgezet. Klanten komen op die database af en kopen vaak ook iets in de winkel. Die opzet is zo succesvol, dat Groundspeak 50 mensen in vaste dienst heeft, die een dagtaak hebben aan het samenstellen en verzendklaar maken van pakketjes. De kosten worden heus wel gedekt en er worden zelfs miljoenen winst gemaakt omdat alleen het hoofdkantoor een kostenpost is. De honderden reviewers, die wereldwijd de database 'beheren', doen dat op vrijwillige basis. De webshop/database is de voornaamste bron van inkomsten van Groundspeak. Zonder goed gevulde database wordt er geen cent verdiend. En wie vult die database? Juist, de bedenkers en plaatsers van geocaches. En ook de wat jij (terecht) de "irriterende fotokokertjes leggers noemt", die de database onder het mom van geocaching voor hun eigen spelletje gebruiken. Groundspeak vindt het allemaal prima. Hoe voller de database, hoe meer klanten en hoe groter de omzet van de webwinkel. Behalve artikelen verkoopt Groundspeak ook diensten. Die betaal je met je 'premium membership'. Ook dat is zeer winstgevend, want de diensten zijn digitaal, met de software van de website en huur van servercapaciteit als enige kostenposten. Wij smeren de boterham van Groundspeak en zorgen ook voor een dikke plak beleg. Moeten wij HEN dankbaar zijn of is het andersom? En moeten wij dan ook nog verplicht worden om een minimaal bedrag te storten?

Zo hoort het ook. Beterschap met je duim.

Kom dan ... kom!

En nog steeds snap ik niet waarom ik daar voor zou moeten betalen. Omdat klanten bereid zijn te betalen. FP's hebben blijkbaar waarde en elk gezond commercieel bedrijf zal die waarde willen verzilveren.

Groundspeak is een mooi en succesvol bedrijf, maar ze danken dat succes geheel aan de cachers die de database vullen en de reviewers die dat proces, rekening houdend met de nationale omstandigheden en wetgeving, begeleiden. Wat beweegt een reviewer om zich onbetaald in te zetten voor een Amerikaanse webshop? Macht? Eer? Wat het ook is, Groundspeak is er vast blij mee. Ze hoeven alleen de 100 medewerkers op het hoofdkantoor te betalen. De hele buitendienst telt niet mee als kostenpost en dat resulteert in uitstekende jaarcijfers.

Dat GC.com geld wil verdienen vind ik prima en dat ze dat willen doen door extra services te bieden begrijp ik tot op zekere hoogte. Maar dat ik zou moeten betalen om mijn waardering voor een cache duidelijk te maken, begrijp ik niet. Hoe is GC.com erbij gebaat dat ik het geocachen niet meer kan promoten? Maar je m'en fous! Ik ga me er niet druk om maken, ik begrijp het alleen niet. Als je met het toekennen van FP's het geocachen zou promoten was het gratis. FP's leveren echter geen nieuwe leden/klanten op. Je spreekt je waardering uit voor één enkele cache en dat is een 'interne' aangelegenheid. Voor dat plezier moet je dokken.

De tijden zijn veranderd. Groundspeak is inmiddels een groot bedrijf met een miljoenenomzet. Bijna 100 medewerkers in vaste dienst, met allemaal een goed salaris. De tijd dat de onderneming dreef op vrijwilligers ligt ver achter ons. Ik neem aan dat ook hun vertegenwoordigers in de markt, de reviewers, tegenwoordig een vergoeding krijgen. Dat zou niet meer dan redelijk zijn. Mogelijk worden de reviewers per gepubliceerde cache betaald. Dat zou veel verklaren.

Helemaal niet raar. Premium members brengen geld in het laatje en FP's maken het aantrekkelijk PM te worden.

Zou jij je ook ergeren als op de Ermelose Heide op elk paaltje een Munzee-sticker was geplakt? Er zijn daar vorige week geen geocaches geplaatst, maar 70 logkokers gestrooid. Een logkoker is hetzelfde als een Munzee-sticker: een kans om een puntje te scoren. Bij een logkoker gebeurt dat door een strookje te stempelen, terwijl je bij een Munzee-sticker een code kunt scannen. In wezen is er echter geen verschil. Bij Groundspeak worden diverse GPS-spelletjes gespeeld, zoals geocaching en waymarking. Een afsplitsing van geocaching is geotrashing, een apart spel dat draait om statistieken. Geotrashing heeft (nog) geen eigen database, zoals waymarking, en daarom worden de logkokers voor geocaches aangezien. Stoor je niet aan het simpele strooigoed; het gaat om een ander spel. Kokerrapers zijn geen geocachers, maar Munzee-spelers op de verkeerde site.

Tijdens cachetochten in Brabant gebruik ik in Ozi 1 moderne en 2 historische topokaarten (bonnebladen) uit het begin en het midden van de vorige eeuw. Fascinerend om te ontdekken hoe een landschap is ontstaan en sporen te vinden van verdwenen wegen en gebouwen. De bonnebladen haal ik op http://atlas.brabant.nl/bonnekaarten/ en soms ben ik hele avonden bezig om ze te kalibreren in Ozi. Dat verveelt geen moment, want elke kaart is een waar kunstwerk.

Begrijpelijk, maar voor sommige cachers is de reis (topografische details/bijzonderheden) belangrijker dan het doel.

Leuk bij Munzee! Diepdroevig bij geocaching ...

De kabouters zijn taboe. Die weigeren extra te betalen voor peperdure kaarten die op hun kosten (belastingbetaler) zijn vervaardigd. Maar ... er gaat niets boven geocachen aan de hand van topokaarten in Ozi Explorer!

Dat zijn belangrijke voorwaarden voor een gezond sexleven.

Gaan geocachen?

Bij de optocht of in het café? Salaai vanuit Lampegat!

Computer aanzetten, browser opstarten, favoriet aanklikken, inloggen ... Jullie kunnen toch niet ontkennen dat er behoorlijk wat handelingen gebruikt voor worden om op het forum te kunnen berichten. Dat het uiteindelijk toch weer is gelukt is dan ook beslist een felicitatie waard!

Die beperkte groep zou eens bij zichzelf te rade moeten gaan alvorens hun gastheer uit te maken voor een leugenaar.