Laten we wel even nog verduidelijken dat we het stiekum proberen te doen, dus niet zomaar open en bloot een kistje te voorschijn trekken, want dan is de kans groot dat die cache er morgen niet meer is.
Maar het zoeken naar een aanwijzing of de bosjes induiken, doen we meestal snel. Want als je maar blijft ronddwalen, val je des te meer op.
En waar ik inderdaad een handje van heb, is om luidruchtig een verhaal te vertellen tegen *Ba als we de bosje uitkomen en mensen ons staan aan te kijken, van dat we toch weer een prachtige soort paddenstoel hebben gevonden, net een prachtige vogel hebben gemist of dat we met gerust hart de speurtocht van morgen door kunnen laten gaan.
En toen nu hebben we nog geen rare reacties gehad, en de caches zijn na ons ook niet geript (we houden de logjes na ons ook altijd in de gaten).
Wel hebben we al vragen gehad of ze morgen hun kinderen ook mochten brengen voor de speurtocht ;-). Of nachtvissers die we hebben laten beloven om de kinderen die morgen voor de speurtocht komen, heel hard te laten schrikken ;-)
We hebben ook een keer gehad in Brabant dat de aanwijzing onder het picknickbankje zat (gps wees heel duidelijk die kant op). Met veterstrikken konden we het niet vinden, en toen vroeg de vrouw die op het bankje zat ineens of ze konden helpen. Onder het mom er is morgen hier een speurtocht voor de kinderen en wij controleren even of bepaalde aanwijzingen er nog zijn, ging de vrouw zelfs meezoeken en was zij diegene die de aanwijzing vond. Maar dit voorbeeld is voor ons echt een uitzondering, we proberen juist om nooit de mensen te laten gaan zoeken en vooral niet in de buurt van de cache.
Het is wel belangrijk om van te voren te bedenken of je met een bewoner (in woonwijken) te maken hebt om met een toevallige voorbijganger. Met bewoners gebruiken we het argument van de speurtocht niet, omdat die het makkelijk kunnen controleren, dan hebben we het vaker over die aparte vogel die we net gespot hebben.
Jo*