De EHS bestaat niet alleen uit verbindingszones maar ook uit kerngebieden. De verbindingszones moeten er voor zorgen dat soorten zich van het ene kerngebied naar het andere kerngebied kunnen verplaatsen. Dat gehele netwerk is begin jaren 90 van de vorige eeuw geïntroduceerd in het natuurbeheer en zou rond 2020 operationeel moeten zijn. De uitvoering loopt echter hopeloos achter en nog veel erger: er is drastisch in gesnoeid. Verbindingzones zal je tegenwoordig niet vaak meer horen. Dat heet nu robuuste verbindingen, een aantal grotere verbindingsroutes tussen een aantal grotere kerngebieden. Dat is dus al een concessie die gedaan is onder druk van de politiek.
Om het wat duidelijker te maken: dat is zo ongeveer hetzelfde als het verwijderen van alle bloedvaten uit je lichaam op een paar grotere na. Eens kijken hoe lang je dan nog blijft leven... En datzelfde geldt dus ook voor de natuur. Het is lang niet genoeg om levensvatbaar te blijven. En als het zo doorgaat blijft er straks alleen nog het equivalent van een aorta over met de dierentuin op de Hoge Veluwe als nog even kloppend hart...
Dynamische natuur hebben we in dit land al tijden niet meer
Dat is nogal een hardnekkige misvatting, niet alleen bij het publiek maar zeker ook bij de beleidsmakers en zelfs de beherende instanties. Ze denken dat de natuur maakbaar is en alles overal gerealiseerd kan worden. Zonder zich ook maar iets van de geschiedenis of de huidige situatie aan te trekken, worden plannen opgesteld hoe het eruit moet gaan zien. In plaats van het landschap te 'lezen' en te kijken wat de mogelijkheden zijn wordt er een blik landschapsarchitecten (veredelde tuinmannen) opengetrokken die zich gaan richten op zichtlijnen en andere zaken die er leuk uitzien maar verder weinig rekening houden met ecologische processen. Dergelijke plannen zijn uiteraard gedoemd te mislukken met alle gevolgen van dien. Niet alleen is er ruimte verloren gegaan maar even erg: het publiek verliest zijn vertrouwen in dergelijke plannen.
Een 'mooi' voorbeeld is de polder Groot Mijdrecht, in het noord-westen van de provincie Utrecht. De politiek heeft in zijn hoofd gehaald dat daar problemen zijn en dat die opgelost moeten worden. De gepresenteerde oplossing: onder water zetten en er een natuur- recreatiegebied van maken. De boeren die er nu leven en die er prima overleven en zelfs fanatiek aan agrarisch natuurbeheer doen moeten maar oprotten. Uiteraard (en terecht) gaan die boeren op de barricaden tegen die plannen. Maar dat is niet het enige: ondanks het verstandige gebruik van de huidige bewoners is de bodem relatief voedselrijk. Ga je dat onder water zetten dan komen al de voedingsstoffen die nu aan bodemdeeltjes gebonden zijn vrij en krijg je een grote bak met algenprut. Gevolg: een groep erg boze boeren en een verder onbruikbaar gebied.
Dat de nadruk in Nederland op natte natuur ligt is niet zo gek. Velen zijn het vergeten, want ze hebben het ongetwijfeld op de lagere school geleerd, maar ons landje bestaat grotendeels uit een delta en bij een delta hoort water. Dergelijke plannen, vooral het westen van het land, hebben dus doorgaans betrekking op natte natuur. Het zou pas twijfelachtig worden als ze bijvoorbeeld in de Biesbosch een stuifzandgebied aan willen gaan leggen.
Vergis je ook niet in de natuurwaarde van agrarische gebieden. Groen is niet altijd groen... Het grondgebied van een modern boerenbedrijf heeft evenveel natuurwaarde als een grote stad of de Botlek. Overvloedig gebruik van kunstmest en bestrijdingsmiddelen resulteert in 'groene woestijnen', zoals een docent dat zo pakkend wist te omschrijven. Pas als er bij de bedrijfsvoering rekening wordt gehouden met de natuurwaarden, zoals bijvoorbeeld de boeren rond Woerden doen, levert het agrarisch gebied een bijdrage aan het natuurbehoud. Heggen ipv prikkeldraad als perceelscheidingen zijn daar inderdaad een voorbeeld van. En die heggen zijn tevens een voorbeeld van de groene dooradering die noodzakelijk is wil de Nederlandse natuur een kans hebben om te overleven. Alleen kan het dan niet bij die heggen blijven. Die dooradering moet ook doordringen in de steden. En dat moet toch geen probleem zijn. Hoe vaak hoor je stedelingen niet klagen dat ze niet genoeg groen in hun omgeving hebben...
Edit:
Ik zie net op RTV Utrecht dat Balkenende op de Vredenburg is langsgeweest en een 'crisis herstel wet' wil invoeren die procedures moet tegenhouden die grote bouwprojecten vertragen. Ofwel: overboord die Flora- en Faunawet en bouwen maar...Het zal gelukkig niet lang duren want die wordt onmiddelijk door Brussel teruggefloten