TheFamily Geplaatst 19 mei 2011 Geplaatst 19 mei 2011 Je kunt idd beter een goed opgeladen mobiel bij je hebben, de kans op een ongelukje is misschien wel het grootst van alles, waar je dan ook bent (bos, strand, bebouwde kom enz): afgelopen september zo'n ongelukje gehad, pols verbrijzeld, wekenlang een fixateur externe gehad en nu al maanden aan het revalideren.
jometdebanjo Geplaatst 20 mei 2011 Geplaatst 20 mei 2011 Goh, wat was ik blij toen ik dit topic zag! Ook ik heb vriendinnen en een moeder die af en toe zeggen: "Maar vind je dat niet eng dan? Is dat niet gevaarlijk? Zou je dat nou wel doen?" Wat tot gevolg had dat ik me toch een beetje ongemakkelijk begon te voelen in het bos en af en toe zelfs achterom begon te kijken (kun je ook nog lelijk ten val komen ) als ik weer eens in m'n eentje liep te cachen. Heb er ook wel eens aan gedacht om op dit forum te vragen of iemand wel eens iets naars was overkomen, maar ik dacht: dan zul je zien dat iemand schrijft dat er iets is gebeurd en dan durf ik inderdaad niet meer. Gelukkig is het tegengestelde het geval. Morgen koop ik een fluitje (en misschien zelfs wel een hondenriem ) en ik blijf lekker alleen cachen - en soms met vriendinnen! Go girls!
Woezel & Pip Geplaatst 21 mei 2011 Geplaatst 21 mei 2011 (bewerkt) Dit is wel echt een gedachte die mij helpt en hoe jij het zegt is het helemaal logisch. De moordenaars zitten waarschijnlijk niet in het bos op mij te wachten, maar droppen hun slachtoffers daar Tot nu toe loop ik alijd relaxed te cachen ook als ik alleen ben, maar heb dan ook nooit echt alleen in de 'echte' natuur gecached. Je zegt dat je slecht kan verplaatsen in iemand die bang is, maar ben je dan zelf nooit bang? Ik kan me dat juist weer heel moeilijk voorstellen. Komt het gewoon nooit in je op dat er iets zou kunnen gebeuren? Of heb je veel vertrouwen in jezelf? (ik ben gewoon echt oprecht benieuwd) Sorry voor de late reactie, ik was bezig oma te worden Nee, het is niet altijd een zegen, maar inderdaad heb ik geen angsten. Ik denk niet dat dat hetzelfde is als zelfvertrouwen. Ik zie het eerder als een gebrek ergens aan. Nogmaals, het geeft best wel eens situaties waarin ik tever ga, juist doordát ik nooit gevaar zie. In het dagelijkse 'normale' leven ben ik (ADHD) al zó enorm overrompelend door mijn snelheid en drukte. De felheid die -negatief- tevoorschijn komt als ik iets onredelijks/onrechtvaardigs tegenkom... Ik kan je uit ervaring vertellen dat de omgeving liever even een rondje omgaat op zo'n moment . Dus als een man (of wie dan ook...) mij zou proberen tegen te houden/iets aan te doen, dan denk ik dat hij daar wel nog eens een paar keer over nadenkt na mijn eerste reactie hier op.. Gelukkig bestaat er Ritalin, maar in bovengenoemd geval houdt dat mij echt niet tegen , het behoedt me slechts in het 'normale' leven voor het 'te snelle'. Ik ben -alleen- in alle situaties geweest die ik zelf maar kan bedenken. Eén keer ben ik verstandig geweest: de cache hing -hoog- in een beuk (gladde stam dus), het regende dus de stam was werkelijk spekglad, ik was al op de eerste tak geklommen maar besefte toen (grote uitzondering)dat als ik uit deze boom zou vallen (grote kans), niemand mij hier zou vinden. Toen ben ik verstandig geweest en heb me weer op de grond laten zakken. Verder ben ik altijd mijn eigen gang gegaan. Cachend door Duitse wouden, in Zweden zijn de bossen ook zó uitgestrekt dat je de hele dag er doorheen kunt zonder iemand tegen te komen, in de auto of tentje in het bos slapend, soms een minicamping pakkend, maar altijd doende wat ik zelf wilde. Inderdaad, de omgeving probeert je wel de angsten aan te praten, maar het is maar net hoe je er zelf in staat. Als ik iemand tegenkom in het bos, denk ik dat daar iemand loopt die net zo van de natuur geniet als ik en dat óók liever alleen doet. Als ik alleen ben, zie ik regelmatig wild. Als ik loop te kletsen met andere(n), kan ik dat wel schudden. Ik zie slechts één nadeel van alleen cachen: Als je ergens enorm van geniet, is het natuurlijk fijner dit ter plekke te kunnen delen met iemand. Gelukkig is Woezel soms genegen mee te gaan, maar meestal moet ik het met mijn viervoetig trio doen Groet, Dwarreltje. , 21 mei 2011 bewerkt door Woezel & Pip
harraps Geplaatst 21 mei 2011 Geplaatst 21 mei 2011 (bewerkt) Als ik alleen ben, zie ik regelmatig wild. Als ik loop te kletsen met andere(n), kan ik dat wel schudden. Het is verbazingwekkend "wie" men alles tegenkomt. Met een beetje geluk en wind tegen zijn rëeen, hazen, eekhoorns en co gewoon een paar meter naast je bezig. Helemaal de moeite waard. Je ziet, alleen zijn kan ook voordelen hebben! Tip: Schakel alle geluiden, die je camera maakt, uit. Groot voordeel van de digitale cameras, ze werken absolut stilletjes. 21 mei 2011 bewerkt door harraps
Helene Geplaatst 21 mei 2011 Geplaatst 21 mei 2011 @ Dwarreltje Als eerst gefeliciteerd met je kleinkind.. nog een paar jaar en je kunt op stap met een iniemienie cacher Ik vind het geweldig hoe je verteld hoe jij de natuur beleefd, ik ben ook niet zo bang uitgevallen, maar in mijn eentje in een tentje midden in het bos, mowahh, ik durf dat denk ik niet. Zo zie je maar, blijkbaar heeft ADHD ook VOORdelen
Woefes Geplaatst 22 mei 2011 Geplaatst 22 mei 2011 (bewerkt) Na een beetje te hebben meegelezen kan ik me aardig in de antwoorden vinden, maar misschien nog een vraag voor erbij; hoe doen jullie dat met slapen? Slapen in een tentje of gewoon een afrader? Dat vroeg ik me af na aanleiding van het lezen van dit topic. Hoe ver ga je qua alleen zijn? Alleen het bos in wandelen voor een paar uur of gelijk een overnachting erbij in een tentje? of op een camping? Ook alleen of altijd zorgen dat er iemand bekend is binnen een straal van 300 meter? 22 mei 2011 bewerkt door Woefes
Cernunnos Geplaatst 22 mei 2011 Geplaatst 22 mei 2011 Snap niet goed wat "slapen in een tentje" te maken heeft met "hoe ver ga je". Als je gewoon alleen op een camping in je tentje slaapt is er weinig aan de hand lijkt mij. Misschien dat je met wildkamperen wat meer op zou moeten letten als vrouw alleen omdat je dan langere tijd op één locatie te vinden zult zijn. Maar verder... gewoon lekker doen waar je zin in hebt en je je goed bij voelt.
jo-anne Geplaatst 22 mei 2011 Geplaatst 22 mei 2011 (bewerkt) Het is misschien ook en vooral het gevoel om in de natuur echt alleen en op jezelf teruggeworpen te zijn, waarvan je je bewust wordt. Juist alleen in de natuur voel ik me zekerder en meer 'in control' dan in de stad. Van de natuur weet ik precies wat ik er aan heb, van vreemde mensen niet... Ik ben alleen en ga dus vaak alleen cachen. En ik vind het heerlijk. Ik zit de hele week al tussen de mensen en vind het fijn zo af en toe lekker even in mijn eentje door het bos te lopen en niemand tegen te komen. Ik loop liever midden in de nacht door een donker bos dan 's avonds in mijn eentje door de stad. En ook het kamperen in een tentje doe ik dus wel alleen... En niemand lokt zoiets uit, maar als je bang en onzeker bent straal je dat ook uit. 22 mei 2011 bewerkt door jo-anne
Woezel & Pip Geplaatst 22 mei 2011 Geplaatst 22 mei 2011 Na een beetje te hebben meegelezen kan ik me aardig in de antwoorden vinden, maar misschien nog een vraag voor erbij; hoe doen jullie dat met slapen? Slapen in een tentje of gewoon een afrader? Dat vroeg ik me af na aanleiding van het lezen van dit topic. Hoe ver ga je qua alleen zijn? Alleen het bos in wandelen voor een paar uur of gelijk een overnachting erbij in een tentje? of op een camping? Ook alleen of altijd zorgen dat er iemand bekend is binnen een straal van 300 meter? Ook hier net waar ik zin in/geld voor had. Soms een mini(boeren)camping, relatief lekker rustig en goedkoop. Maar als ik tegen de schemer uit het bos kwam (kan me b.v. Aardse Paradijs herinneren) en geen zin meer had om een camping te zoeken: ik heb toen de auto net onder de eerste bomen gezet, luchtbed schuin door de auto heen en pitten maar. Was in the middle of nowhere dus kans dat er in het donker nog iemand langs zou komen . In zo'n slaaphouding slaap ik niet echt ontspannen dus je bent bijtijds weer wakker om weer weg te zijn voor er volk komt. In Zweden heb ik vaker mijn tentje in het bos gezet. Gewoon voor één nachtje, daarna weer verder trekken. Dus nooit lang op één plek. Heb ook wel eens buiten het seizoen een boerencamping aangedaan, maar het was toen redelijk nat weer. Mocht toen mijn bedje opmaken in het -verwarmde- douchegebouw Ook een hooiberg is eens mijn deel geweest... Toen ik nog alleen was, was ik vaak van vroege ochtendlicht (of zelfs nog niet helemaal licht) tot aan schemer/donker aan het cachen. Tijd om camping te zoeken/tent op te zetten gunde ik me vaak niet. Cáchen moest ik, niets anders jaja, waar een ADHD'er sterk in kan zijn . Kortom: wat mij betreft hoe verder van de beschaafde wereld/mensheid, hoe beter en rustiger ik me voelde. Hoe dichter bij die 'dingen' Ook alleen of altijd zorgen dat er iemand bekend is binnen een straal van 300 meter?, hoe onrustiger ik was. Nu verliefd/getrouwd/samenlevend met een Woezel, is de drang alleen rond te trekken grotendeels verdwenen. Wat blijft is de hang naar de rust in de natuur. Vaak ga ik alleen, maar dan gewoon een dagje. Soms gaat hij mee, soms haakt hij onderweg in. Maar zeker niet omdat zijn vrouw niet alleen durft
Aanbevolen berichten