GeoWolf

. What is Geocaching? Geocaching is an entertaining ADVENTURE game for gps users. Geocachers bieden elkaar een avontuur. Avontuur is een mix van (in)spanning, verkenning, ontdekking en verwondering. Verwondering over een bijzondere plek in een natuur- of cultuurgebied, of verbazing over het eigen vernuft waarmee een puzzel is opgelost. Geocaching is een uitdaging en door die aan te nemen lever je een prestatie. Je score is een bijproduct, waarin het aantal prestaties tot uitdrukking komt. De laatste jaren kent geocaching een enorme toeloop. Veel nieuwkomers denken dat het bij dit spel gaat om snel zo veel mogelijk caches te vinden. Geïmponeerd door hoge scores van veteranen beginnen zij aan een hopeloze inhaalrace. Ze gaan massaal filmkokertjes uit vangrails, bloembakken en verkeersborden peuteren en creëren daarmee een ‘markt’ voor junkcaches. Junkcache = elke cache waarbij het louter draait om gemakzuchtig scoren. Loggen op Internet is anderen laten delen in je avontuur. Met een boeiend verhaal, eventueel voorzien van foto’s. Daarmee beloon je tevens de plaatser van de cache. Tegenwoordig zijn logjes als ‘Gevonden! Snel door naar de volgende!’ eerder regel dan uitzondering. Is dit geocaching? Wie houdt wie voor de gek? Denk je nu werkelijk een prestatie te leveren door naar een diepvriesdoos op een parkeerplaats te navigeren? En zo ja, waarin verschilt deze 'prestatie' van het navigeren naar de Kerkstraat 10 in Reusel? Wat maakt dit tot geocaching? Noem het ‘voor elk wat wils’ of ‘evolutie van de sport naar een inspirerende diversiteit’, ik noem het verloedering, een knieval voor de fastfood-cultuur. Als je tijdens het loggen op locatie op de eerste plaats denkt: ‘Hebbes! Weer eentje! Dat is nummer X’ ben je niet bezig met geocaching. Noem het vangrail-hunting, GPS-Tupperwaring of GeoScoring, maar alsjeblieft GEEN geocaching. .

. Graag zie ik alle 'caches' die alleen zijn geplaatst om de score op te vijzelen verdwijnen. Of het nu om micro-, macro-, gele, blauwe, drive-in of virtuele caches gaat. Deze pseudo-caches zijn geen onderdeel van het spel geocaching omdat het belangrijkste kenmerk ontbreekt: AVONTUUR. .

. Het gaat niet om micro-caches of gemakkelijke caches, maar om ‘caches’ die UITSLUITEND zijn bedoeld om te scoren. Ik gun iedereen van harte het plezier of de troost bij het vinden van deze ‘caches’, maar dit is geen geocaching. Deze pseudo-caches horen niet thuis in de database van geocaching.com, ook niet als troostdoosje. .

. Ho, nee, stop! Ik heb het absoluut NIET over de caches van Williii. Die bieden wel zeker een uitdaging! Ik doel op ‘caches’ die geen enkele uitdaging vormen en hun bestaan alleen danken aan de zucht tot snel scoren. Caches die geen avontuur of uitdaging bieden zijn geen caches in de zin van geocaching. Begrijp me a.u.b. niet verkeerd. .

. Het gaat hier niet om micro-caches, maar om ‘caches’ die uitsluitend zijn geplaatst om snel en simpel te scoren. Geen aparte categorie, geen GEOCACHING! .

. Beter nog: een aparte kaart achter een aparte button. .

. Misschien kunnen we de gedachtenwisseling over wat geocaching inhoudt voortzetten in het draadje waar de discussie in februari ook is gestart. Zonder daarbij op de man of vrouw te spelen. In het besef dat beledigingen de argumenten zijn van mensen die geen argumenten hebben. .

. Uit reacties blijkt dat ik mijn beide vorige bijdragen niet duidelijk ben geweest. Ik heb: - niets tegen Geopatra (integendeel) - niets tegen cachers die waarde hechten aan hun score (integendeel) - niets tegen snelle (lees: korte en eenvoudige) caches - IETS tegen ‘caches’ die geplaatst zijn met maar één doel: gelegenheid bieden tot snel en simpel scoren. Caches die uitsluitend zijn bedoeld om de score op te vijzelen zijn geen caches in de geest van Geocaching. Het zijn pseudo-caches, die staan voor een devaluatie van Geocaching, omdat: - een score niet langer staat voor een geleverde prestatie - een cache niet langer staat voor een avontuur of een uitdaging. Als het avontuur en de uitdaging uit een cache verdwijnen en alleen competitie overblijft, is niet langer sprake van een cache, maar van een spel-object van een nieuwe sport: GeoScoring. GPS-gebruikers die naar deze spel-objecten navigeren zijn geen geocachers, maar geoscorers. Hun sport heeft evenveel bestaansrecht als Geocaching, maar zo lang hun spel-objecten zich in de database van geocaching.com bevinden, wil ik hen vragen de pseudo-caches als zodanig te markeren. Dat kan gebeuren door een simpele toevoeging aan de naam, bijvoorbeeld (GS), of door een standaard openingsregel in de beschrijving. Dat is in ieders voordeel. Zowel geocachers als geoscorers hoeven niet langer de hele beschrijving + logjes te lezen om te bepalen of het object in hun straatje past. Door (GS) toe te voegen aan de naam wordt het ook mogelijk pseudo-caches op kaarten weer te geven in een afwijkende kleur en ze vervolgens weg- of juist uit te filteren. Tenslotte wil ik de teams, die mij rechtstreeks via e-mail hebben benaderd (hetgeen ik zeer waardeer), vriendelijk verzoeken hun standpunt ook op het Forum bekend te maken. .

. Toch filosofeer ik graag nog even door ... En als dat binnen dit onderwerp niet past, kunnen we altijd een nieuw draadje opzetten onder de titel: Wat is geocaching? Er is op dit forum best plaats voor een discussie die wat verder gaat dan ‘het ideale draagriempje’. De vraag ‘wat is geocaching?’ kan gemakkelijk worden afgedaan met ‘dat bepaalt ieder voor zich!’. Natuurlijk, maar laat die dooddoener je niet weerhouden van een verkenning van de grenzen van onze hobby, een speurtocht naar de essentie van geocaching, op zoek naar onze grootste gemene deler. Een cache is van oorsprong een bergplaats langs een route door grotendeels onbekend gebied. Jagers en ontdekkingsreizigers vonden er voedsel en gereedschappen en vulden de voorraad aan als dat nodig was. Begrippen krijgen een ruimere inhoud en een sport ontwikkelt zich, maar verkennen, ontdekken, verbazen en verwonderen (met behulp van GPS) blijven voor mij de essentiële ingrediënten van geocaching. ‘Ja, voor jou misschien, maar mij gaat het vooral om scoren en statistieken!’ Prima, maar zeg dan niet dat je aan geocaching doet. Als in jouw beleving de eerder genoemde essentiële ingrediënten ontbreken ben je niet bezig met geocaching. Er zit geen avontuur in een diepvriesdoos op een parkeerplaats. Een ‘drive in’ cache heeft niets met geocaching te maken, net zo min als meetbouten hunten of rondrijden met een autonavigatiesysteem. Let op: dit is een stelling, bedoeld om een discussie op gang te brengen, en NIET om mensen te kwetsen. Ik lees op dit forum altijd met veel plezier de intelligente beschouwingen van de opper-meetbouthunter. Als een restaurant besluit voortaan kroketten en frikadellen te gaan serveren wordt het een cafetaria. En een cafetaria dat zo snel en goedkoop mogelijk kroketten en frikadellen wil slijten wordt een automatiek. Een automatiek is geen restaurant. Ja, het draait allemaal om eten, maar als je met een GPS naar een waypoint loopt ben je niet automatisch bezig met geocaching. ‘Niemand dwingt jou om snelle caches te doen!’ Gelukkig niet, maar het fastfood zit in de weg en ontneemt mij, vaak letterlijk, het zicht op lekkernijen. Het is de viskraam voor het restaurant, de roker aan tafel, het sterblok in de speelfilm. In de afgelopen jaren heb ik een tiental teams warm gemaakt voor geocaching. Eerst enkele caches samen doen, daarna op eigen vleugels. Veel enthousiaste verhalen en reacties ontvangen, maar in de laatste maanden proef ik ook teleurstelling: ‘Nou, ik heb eens op de site gekeken, maar als ik zie wat daar soms als een cache wordt gepresenteerd.’ Het werd genant. Ik begon me te schamen voor mijn hobby. Daarom krijgen aspiranten van mij voortaan een lijst met echte caches en tips om op de site het koren van het kaf te scheiden. Jammer, dat het zo ver gekomen is ... Deze negatieve ervaringen vormden ook de aanleiding voor mijn pleidooi voor classificatie van caches. Het liefst zie ik de snelcaches echter verdwijnen achter een aparte button, net als de meetbouten. Daar kunnen de snelscorers zich dan uitleven met eigen kaarten en statistieken. Zij vertegenwoordigen immers een nieuwe sport, die uit geocaching is voortgekomen, maar daar nog slechts zijdelings mee te maken heeft. En als een geocacher trek heeft in een snelle hap, dan kan hij altijd daar terecht om iets uit de muur te trekken. .

. Alle respect voor Geopatra: zij voorziet immers duidelijk in een behoefte bij veel cachers. Er is niets mis met mensen die graag scoren. Gezonde competitie stimuleert en kan veel voldoening geven. Zelf voel ik een cache echter graag in mijn benen en tussen mijn oren. Dat betekent een flinke wandeling door een interessant gebied. Minstens een middag, maar liefst een hele dag onderweg, met kaarten op de PDA en wetenswaardigheden in mijn hoofd. Als ik na afloop moe maar tevreden thuis kom heb ik het gevoel een prestatie te hebben geleverd. Niet tegenover anderen, maar uitsluitend voor mezelf. Twee jaar geleden duidde het getal achter iemands naam nog op soortgelijke persoonlijke prestaties. Door de opmars van de snelle ‘drive in’ cache correspondeert het getal voor mijn gevoel niet langer met een prestatieniveau. Het begrip ‘score’ is uitgehold en dat vind ik jammer. Ik begrijp dat cachers die graag ‘scoren om te scoren’ een hoog getal als een prestatie op zich beschouwen. Maar liefhebbers en plaatsers van snelle caches moeten zich ook realiseren dat velen het NIET als een prestatie zien om op een parkeerplaats een filmkokertje uit een vangrail te halen. Geocaching heeft zich ontwikkeld tot een stadium waarin het zinvol is om, net als bij andere gevestigde sporten, verschillende klassen en categorieën te gaan onderscheiden. Zo krijgt het begrip ‘score’ weer inhoud en betekenis. Een score in klasse A is van een andere prestatie-orde dan een score in klasse B. Niet meer- of minderwaardig, maar ANDERS. Plaatsers classificeren daarbij zelf hun cache op basis van hun INTENTIE: A = nadruk op natuur- en/of cultuurbeleving; een dergelijke cache is gebonden aan een gebied B = sport en spel staan centraal (puzzels, navigatietechnieken); de omgeving is slechts een kader en in feite uitwisselbaar C = veel bezoek en scoren staan voorop; de cache is snel en gemakkelijk bereikbaar. Uiteraard overstijgen de meeste en vaak ook de beste caches alle klassen, maar doorslaggevend is het uitgangspunt, de inspiratie en primaire beweegredenen van de plaatser, niet de uitwerking van het idee. Dus: A = ik wil een mooi gebied of een interessante locatie laten zien B = ik heb een leuk/origineel idee voor een GPS-puzzeltocht C = ik wil veel bezoek en anderen graag gelegenheid geven om snel te scoren. Het grootste voordeel van een dergelijke classificatie is de mogelijkheid om te filteren bij het samenstellen van kaarten. Dit in aanvulling op het huidige sterrensysteem, dat vrij subjectief is en weinig houvast biedt. De kaarten slibben langzaam dicht met elkaar overlappende bolletjes en elk middel om het kaf van het koren te scheiden is welkom. Dit in het volle besef dat het kaf van de één koren voor de ander is. .

. Helaas, er bestaan geen programma’s om pixel-plaatjes (bitmaps) om te zetten in vectoren. Voor een computer is een pixel-kaart niet meer dan een verzameling puntjes, elk met een bepaalde kleur en helderheid. Alleen wij mensen zien daar patronen in, zoals wegen en topografische details. Met een vector-geörienteerde kaart kan een computer wel uit de voeten. Die kaart is immers opgebouwd uit lijnen, elk met een bepaalde lengte en richting. Een vector-kaart is dus een verzameling wiskundige gegevens, waar een computer mee aan de slag kan om bijvoorbeeld afstanden te berekenen en routes te plannen. Vector-kaarten kunnen wel worden omgezet in bitmaps, maar daarmee verliest de kaart voor de computer elke betekenis. Er zijn wel programma’s (digitizers) om bitmaps handmatig over te trekken en in te kleuren en daarmee in feite zelf vectoren aan te brengen, maar dat is monnikenwerk. Automatisch gaat niet. In de toekomst zullen computers dit overigens wel kunnen, volgens hetzelfde principe waarmee nu gedrukte teksten worden ingescand en via OCR-software worden omgezet in, bijvoorbeeld, een Word-document. In een scherpe, vrijstaande letter tegen een witte achtergrond kan een computer al wel een teken herkennen. Om orde te scheppen in de chaos van vormen en kleuren op een bitmap-kaart moeten computers echter nog een stuk sneller en vooral slimmer worden. .

. Dankzij Internet woon ik in een werelddorp, waar ik een wereldtaal gebruik om een wereldspel te spelen. Enkele uren na het aanmelden van mijn eerste cache werd deze ‘gevonden’ door approver Erik van Dyck uit de USA, die de coördinaten had bepaald aan de hand van de cachebeschrijving. Daarop volgde een interessante correspondentie met Erik over Van Gogh en alles behalve geocaching. Die eerste cachebeschrijving was overigens tweetalig, maar het Nederlandse deel verviel noodgedwongen door de upload-limiet. Daarop heb ik de Nederlandstalige beschrijving gepubliceerd op mijn eigen website. De Engelstalige pagina (met link naar de Nederlandse pagina) is sindsdien 3781 maal opgevraagd. De Nederlandse beschrijving 15 keer. Bijna 2 jaar later correspondeer ik met een tiental geocachers over de hele wereld over uiteenlopende onderwerpen. Penvrienden uit Engeland, Amerika en Duitsland hebben mij en mijn caches daadwerkelijk bezocht. Ruim 10 procent van de bezoekers van mijn caches is buitenlander. Als autochtonen mijn caches links laten liggen omdat zij de voorkeur geven aan beschrijvingen in het lokale dialect dan is dat jammer, want ze missen mooie tochten door unieke natuurgebieden. Gelukkig vormen zij een zeer kleine minderheid. De bezoekersaantallen van mijn caches doen niet onder voor die van caches met een Nederlandse beschrijving. Tenslotte: mijn Engels is niet perfect, maar ik haal niet alles uit een boekje. Ook ben ik geen snobistische idioot en is deze bijdrage niet neerbuigend bedoeld. .

. Tsja, de kaarten blijven natuurlijk rasters. Selecteren en copiëren naar het klembord komt neer op het maken van een partiële screendump (Print Screen): je copieert in feite een segment van het videogeheugen, ofwel WYSIWYG. Zelf gebruik ik gescande (wandel)kaarten en dan heb je afmetingen en resolutie tot op zekere hoogte zelf in de hand. Nadeel is evenwel dat mijn collectie wandelkaarten maar een deel van Luxemburg bestrijkt en dan vooral de toeristische highlights, waar ik inmiddels wel op uitgekeken ben. In oktober ga ik wandelen in het gebied tussen Nommern en Larochette. Ik heb wandelkaarten van de directe omgeving van Larochette en de Noumerleen (onder Nommern), maar 80 procent van het gebied was voor mij topografisch terra incognita, tot ik de Lux-CD bekeek. Met een beeldschermresolutie van 1280 X 1024 is het hele gebied zichtbaar. Het knippen, plakken, calibreren en Ozificeren van de kaart kost me nog geen 5 minuten. Daarmee staat op mijn PDA alles wat ik mij als wandelaar kan wensen. En als ik meer details wil, bijvoorbeeld van Noumerleen, maak ik een apart kaartje. Met Ozi kun je immers heel handig switchen tussen overzicht- en detailkaarten; gaat bijna net zo snel als zoomen. Wil je de kaarten van de CD gebruiken als basis voor een auto-navigatiesysteem, dan is bovenstaande methode uiteraard te bewerkelijk en kun je veel beter kiezen voor software als TomTom. Maar voor cachen/wandelen ... perfect! Ik heb de CD zelf inmiddels ook besteld. .

Direct na ontvangst van de CD even al ‘t werk uit handen laten vallen om te experimenteren. De .dat bestanden bevatten inderdaad de kaarten, maar deze kunnen (door een versleutelde header) alleen worden geopend met de PolyGIS Raster Viewer. GPS Utility, TrackMaker en Ozi 3.95.3b boden in elk geval geen soelaas. Toch kun je de kaarten heel eenvoudig gebruiken in Ozi. Ga als volgt te werk: 1. Kader de gewenste kaart uit in de PolyGIS Viewer en copieer deze via ‘Selectionner’ en ‘Copier’ naar het klembord. 2. Plak de kaart in een beeldbewerker, bijvoorbeeld Paint of Paint Shop Pro en bewaar de kaart in een formaat dat Ozi kan lezen (.bmp, .jpg, .gif) 3. IJk de kaart in Ozi en gebruik daarvoor de conversietabel op: http://www.tandt.be/wis/index.html#LUREF De LUREF-coördinaten (LUxemburg REference Frame, vergelijkbaar met ons chauvinistische RD-stelsel) van de cursor-positie verspringen linksonder op de statusbalk van de PolyGIS Viewer. Converteer de LUREF-coördinaten van tenminste 2 markante punten op de kaart naar WGS84 (naut.) en ijk daarmee de kaart in Ozi. Vervolgens kun je naar hartelust waypoints voor je GPS aanmaken en routes uitstippelen. .

Gebruik de Lux-kaarten (uit andere bron) al een poosje in OziCE met PDA en Vista, zie: http://www.geocaching.com/seek/cachelog_de...48148&L=1548608 Wil best proberen de bestanden op de CD hanteerbaar te maken. .

. Het Trouw-artikel is weer een typisch geval van de klok horen luiden zonder te weten waar de klepel hangt. Kortom, puur Hollandse journalistiek: geen research, want dat kost tijd en moeite. Met wat onbegrip en een vleugje speculatie komt het stukje nog net voor de deadline klaar! Tot 1 mei 2000 zonden de GPS-satellieten het SA (Selective Availability) stoorsignaal uit, waardoor de nauwkeurigheid van GPS-ontvangers zonder speciale decoder ongeveer 100 meter was. Sindsdien is SA vervangen door SD (Selective Denieability). De Amerikanen kunnen het GPS-signaal nu in bepaalde gebieden storen terwijl de rest van de wereld vrolijk door kan navigeren. Ik sluit niet uit dat het navigatiesysteem in de vluchtwagen van Saddam binnenkort niet geheel correct meer zal werken. De GPS aan boord van de invliegende kruisraketten zal echter feilloos functioneren. De kans dat het HELE GPS-systeem binnenkort weer wordt gestoord is bijzonder klein. En als dit gebeurt, dan zeker niet zonder waarschuwing vooraf. Standaard-GPS (dus zonder decoder) zit inmiddels in ontelbare voertuigen (ook vliegtuigen, boten, ambulances, brandweerwagens) en zonder meer storen/uitschakelen zou wel heel erg bot zijn. Maar ja, met George W weet je maar nooit ... .

. Dank voor de reacties en de waardevolle suggesties en aanbiedingen. Inmiddels is er geen sprake meer van een dilemma. In het kader van de cursus speelde ik met de gedachte een dozijn caches te plaatsen, verspreid over het hele land, waarvan de lokaties via speurtochten op Internet zouden kunnen worden achterhaald. Door de recente ontwikkelingen zie ik echter af van het plaatsen van nieuwe caches. Wat mij betreft kan het onderwerp hiermee worden afgesloten en het draadje worden verwijderd. .

. Vandaag heb ik van een opleidingsinstituut, waar ik al ruim twintig jaar voor werk, opdracht gekregen om een Internet-cursus voor senioren te ontwikkelen. Daarin wil ik niet alleen aansnijden hoe Internet hobbies kan verrijken, maar ook hoe er door het Web volledig nieuwe hobbies zijn ontstaan. Jullie voelen ‘m al aankomen. Als ‘case’ overweeg ik geocaching te gebruiken, compleet met uitstapjes naar de site en het forum. Hoe denken jullie hierover? Zelf verkeer ik nog in dubio. Enerzijds wil ik geocaching het liefst klein houden omdat ik in alle rust en stilte van een cachehunt wil genieten. Anderzijds besef ik dat deze wens inmiddels door de realiteit is achterhaald (vertienvoudiging van het aantal geocachers in 1 jaar en geen aanwijzing dat de groeicurve zal afvlakken). Naarmate geocaching meer in de belangstelling komt te staan, lijkt het mij belangrijk om correcte informatie te verstrekken teneinde overtrokken reacties (zoals het verwijderen van caches door natuurbeheerders) tegen te gaan. Heeft geocaching in Nederland baat bij meer bekendheid en erkenning? In het draadje over ‘publiciteit’ is hierover al het een en ander geschreven, maar inmiddels zijn we weer een half jaar verder en een paar honderd cachers rijker. Bovendien is de invalshoek anders (cursus op CD-ROM, oplage 10.000 voor het eerste jaar). .

. Yep, het overleg bevestigt mijn opvatting dat het bij boswachters in negen van de tien gevallen gaat om prima personen (blij te lezen dat er ook vrouwelijke natuurbeheerders zijn), waar je veel van kunt leren over de omgeving. En het is inderdaad zo dat wij, geocachers, onszelf een spiegel moeten voorhouden. We bedrijven en beleven geocaching elk op een andere manier. Geocaching is een combinatie van het zoeken naar een cache en het genieten van de omgeving. Voor sommigen ligt daarbij de nadruk op het zoeken/vinden van een cache. Voor anderen is een cache vooral een aanleiding om te gaan wandelen/navigeren in een bijzonder (mooi) gebied. De climax van een cachehunt is voor mij niet het moment dat de cache boven de grond komt, maar de aanloop daartoe. Als ik de vermoedelijke lokatie nader, geniet ik er van om eerst een paar minuten te gaan zitten om de omgeving in me op te nemen en de GPS tijd te geven voor een nauwkeurige peiling. Waar zou ik de cache verstoppen? Valt de plek op door een onnatuurlijke schikking van natuurlijke materialen? Wijst dat gebroken takje op activiteiten van wild of voorgaande hunters? Enfin, ik denk dat de meeste geocachers zo te werk gaan. Als ik een volledig omgeploegde lokatie aantref (zoals bij PIM’s) is de lol er voor mij vanaf. Zonder aan personen in het bijzonder te denken of iemand voor het hoofd te willen stoten, weet ik dat er teams zijn die met 4WD’s proberen zo dicht mogelijk bij een cache te komen, ook als de paden voor gemotoriseerd verkeer zijn afgesloten. Als de cache vervolgens niet snel wordt aangeprikt, wordt de lokatie met veel geweld omgespit. Ik chargeer nu een beetje, maar een ieder die wel eens verwoeste lokatie heeft aangetroffen kan zich voorstellen wat daar is gebeurd. Bij het plaatsen van caches probeer ik zo veel mogelijk rekening te houden met de verschillende uitgangspunten van geocachers. Mensen voor wie het primair om de cache gaat, kunnen deze met wat speur/denkwerk vooraf (Internet), wat omrijden en na een korte wandeling doorgaans snel vinden. Zij hoeven van mij niet in de prachtige en bijzondere gebieden te komen waar ik in alle rust wil wandelen, zonder gestoord te worden door luidruchtige gezelschappen of ronkende/stinkende (auto)motoren. Ach, eigenlijk is het allemaal heel vanzelfsprekend; een kwestie van gezond verstand en vooral respect. In de eerste plaats respect voor de natuur, maar ook voor de belangen/beleving van mede-hunters. .

. Hoewel ik (nog) geen problemen met boswachters heb ondervonden tijdens het zoeken naar en het plaatsen van caches, ben ik vaak door groene heren aangesproken op het feit dat de GeoWolf niet is aangelijnd. Mijn reactie hangt dan af van de houding van de boswachter. Er zijn twee typen boswachters: A en B. Ik heb nog geen tussenvorm kunnen ontdekken. Meest voorkomend is het goedwillende type A, doorgaans vergrijsd in het vak, met een grote kennis van en liefde voor het gebied dat onder zijn beheer valt. Met hen valt goed te praten en soms hebben ze nog gelijk ook. Als je belangstelling toont voor de omgeving en laat blijken dat je zijn functie respecteert, komt het meestal niet eens tot een waarschuwing. Ik lijn de GeoWolf aan en vervolg mijn tocht. In Nederland staat echter standaard bij elk stukje groen het bekende bordje met de tekst dat ‘wandelen op wegen en paden is toegestaan’, maar dat honden niet los mogen lopen. Ik neem mij het recht voor de validiteit van deze regel van geval tot geval te beoordelen. Als het druk is in het bos, wat zelden voorkomt omdat ik er nooit in het weekend op uit trek, is de GeoWolf altijd aangelijnd omdat ze nu eenmaal elke wandelaar over-enthousiast tegemoet treedt en lang niet iedereen daar van gediend is. Een gouden regel: zorg dat honden en kinderen nooit overlast veroorzaken. Jij vindt ze heel lief en dat zijn ze vast ook, maar dat betekent niet dat ze zich aan anderen mogen opdringen. Ook in bijzondere of kwetsbare natuurgebieden loopt de GeoWolf altijd aan de lijn. In het merendeel van de gevallen komt het ‘honden aan de lijn’ echter neer op nodeloze betutteling. Je treft de bordjes ook aan in bossen waar villa’s staan, trim- en golfbanen zijn aangelegd, bikers de paden mogen omploegen en je om de 10 meter bordjes aantreft die je laten weten dat je fietsknooppunt XYZ nadert. In deze gebieden loopt de GeoWolf, zeker op doordeweekse dagen, LOS. En boswachter type A staat dat oogluikend toe en begint zelfs gemoedelijk een praatje. Nogmaals, in negen van de tien gevallen zijn het prima kerels (helaas heb ik nog nooit een vrouwelijke boswachter ontmoet). Boswachter type B, gelukkig ver in de minderheid, blaast echter direct hoog van de toren en zwaait met het bonnenboekje. B is het type ‘parkeerwachter’. Vaak moeilijk bemiddelbaar op de arbeidsmarkt en na een periode van langdurige werkloosheid in het kader van een zwaar gesubsidieerde Melkert-constructie te werk gesteld als ‘assistent natuurbeheerder’. Uitgerust met een pover brein, en komende vanuit een chronisch underdog-bestaan, worden zij opeens geplaatst in een functie waar zij gezag kunnen doen gelden, wat ze dan ook met gretigheid doen. Met hen valt niet te praten. Laat je echter niet intimideren. Tot een bon is het bij mij nooit gekomen. Geef NOOIT je naam voordat de pseudo-boswachter zich heeft gelegitimeerd. Dat is hij namelijk verplicht. Noteer omstandig zijn naam. Dat is bijna een garantie om een bon te voorkomen. Type B zweert namelijk bij hierarchie; dat schept orde in zijn mistige bestaan, en vanuit dat perspectief meent hij ook jou terecht te mogen wijzen. Vanaf het moment dat je zijn naam noteert groeit echter het besef dat hij zich wel eens tegenover zijn meerderen zou moeten verantwoorden. Of in zijn terminologie: ‘dat er stront van komt’. En dat is het laatste wat de Melkert-boswachter wil. Geef hem een snoepje, aai over zijn bol en laat hem gaan ... Dat neemt echter niet weg dat het kwestie van tijd is voordat het plaatsen van caches in Nederland juridisch zal worden getoetst. Misschien wordt het tijd een cache-fonds in te stellen, om gezamenlijk het onvermijdelijke proefproces te financieren. Naar mijn mening staan cachers sterk. Een cache is persoonlijk eigendom en een boswachter heeft evenmin het recht een cache te verwijderen, als dat hij mag inbreken in auto’s die in het natuurgebied zijn geparkeerd. Aan jurisprudentie hangt echter een prijskaartje en vroeg of laat zullen we als geocache-gemeenschap dit offer moeten brengen om onze hobby veilig te stellen. .

Sluit mij helemaal aan bij Rovertje. Vanmiddag een cache aangemeld die binnen 10 minuten door Erik werd goedgekeurd en gepubliceerd. Omdat de cache is geplaatst in een 'archaeological area' heb ik de cachebeschrijving voorzien van een notitie om duidelijk te maken dat het niet gaat om een 'archaeological SENSITIVE area'. De notitie behelsde tevens het verzoek de notitie te wissen alvorens de cachepagina te publiceren. Reactie van Erik: