Team Snufdehond

Als je geen lange dag op pad gaat en niet heel veel te sjouwen hebt, is een klein fietsrugzakje voor eten en drinken voldoende. Pennen etc. kun je simpel in de vele zakken van een vissers/fotografenjack kwijt. Vroeger, toen we nog fotografeerden, zeulden we alles (statief, rijstbalen om statief stabiel te houden, camera's en objectieven, eten en thermoskannen) mee in een rugzak zoals de Duitse soldaten die in de bergen gebruikten. Die rugzakken hadden geen vakindeling, maar waren onverslijtbaar. Inmiddels kan een van ons geen rugzak meer (ver)dragen, want hoe het ding ook wordt afgesteld, het gaat na een schouderontsteking niet meer: gevoelloze vingers en onderarm, en die ellende is niet met wat uurtjes rust, fysiotherapie of oefeningen weg. Vandaar de keuze voor een Jack met veel vakken.

De vraag is voor ons, of die moderne technieken het walhalla zijn. Loggen via Whatsapp betekent de hele tijd grijpen naar je smartphone. QR-codes idem. Wij whatsappen so wie so al niet, omdat we het hele social mediagebeuren niet zien zitten (spionnetjes en criminelen kunnen wat al te simpel jouw identiteit overnemen en daar allerlei rottigheid voor jou uit laten voortvloeien). We schrijven liever een persoonlijk logje of zelfs een langere tekst om waardering te uiten of om voor de CO hopelijk bruikbare kritiek te uiten - al doen we dat laatste zelden. Als je video's gaat plaatsen, heb je een grote kans op (per ongeluk) gepubliceerde spoilers. En sommige mensen denken te kunnen filmen, maar als je dan de alle kanten uit schietende beelden voorgeschoteld krijgt (onvaste hand dus flink geschommel van het object in beeld, snelle afwisseling van in- en uitzoomen e.d.) kun je zelfs in je luie stoel zeeziek worden Misschien is het eerste idee van Flaker91 wat: een meerkeuzelijst. Probleem is dan wel, dat de hele waardering een Batavus-Droogstoppelgedoe wordt, waarin de logger zijn/haar ei niet kwijt kan, waarom hij/zij bijvoorbeeld heel enthousiast is over de cache dan wel heel teleurgesteld is. Eerlijk gezegd weten wij het dus ook niet

Afgelopen zondag kwamen we een medecacher tegen, die zijn hobby weer opgepakt had en zijn kinderen enthousiast wist te krijgen voor het cachen. Hij vond, dat de kwaliteit van de caches wel achteruit was gegaan. Zelf zijn we pas sinds half april actief. Sommige caches vinden we prachtig (veel onontdekte plekken gezien in onze eigen omgeving, waar je anders zo simpelweg voorbij rijdt of loopt), andere totaal niet. Ligt dat aan ons, zijn we te kieskeurig? We zijn begonnen met traditionals en een korte multi. Dat beviel uitstekend. Na een poosje kwamen er mystery caches bij. De voorpret alleen al om een puzzel op te lossen of het antwoord op allerlei vragen te vinden. Maar ja, soms leidt de oplossing van zo'n mystery cache regelrecht naar een voortuin. Heb je thuis zo je best gedaan en mag je als toetje loggen onder het toeziend oog (en in het ergste geval onder het bulderende gelach) van de CO. Ongetwijfeld zullen er cachers zijn die zoiets leuk vinden. Het moge duidelijk zijn, dat wij niet tot die categorie behoren. Vervelender is het, als je een veelbelovende multi ontdekt. Hond blij, want hij mag lekker wandelen, en wij blij, want wij kunnen ook lekker een frisse neus halen. Tsja, kom je er na een autorit van zo'n 60 km achter, dat je maar op zoek moet naar iets anders, omdat de multi ligt in een gebied, waar grote harige griezels op hoeven (hooglandrunderen) of achterwaarts trappende hinnikbeesten (paarden) "wonen". De hond mag dus niet mee, en wij hebben er na wat vervelende ervaringen met van die rondwandelende gras- c.q. mepmaaiers geen trek in een stap in zo'n terrein met verkapte veehouderij te zetten. Maar ja, kijk je bij de eigenschappen van de cache, zie je nergens een koe ten teken van "cacheroute loopt door begrazingsgebied". Had je een leuke wandeling in het vooruitzicht, kun je naar een alternatief op zoek. Ook voelen we ons niet echt prettig, wanneer we op een traditional in het bos stuiten, die lastig te vinden is. Prima, dat een CO. Er moeite voor heeft gedaan op een mooie plek een cache te verstoppen, die je niet snel of helemaal niet kunt vinden, maar om dan de hint "mos" te lezen en ter plekke te constateren, dat in een ruim zoekgebied al het mos ondersteboven is gekeerd... In dat geval willen we niet eens meer zoeken en loggen we een "niet gevonden" met de reden erbij. Wat we sneu vinden voor een CO, die echt een leuke of mooie cachebehuizing heeft gemaakt voor een plaats, die het (be)zoeken zeker waard is, is een bot logje in de trant TFTC of, wat ook voorkomt, "log volgt" en dan laat de vinder niets meer van zich lezen. Zelf proberen we altijd een aardig logje te schrijven om onze waardering te laten blijken, al is zoiets lastig te doen bij een trail (afgelopen weekend gedaan om eens te kijken, of zoiets leuk is, maar het is niet ons ding om de paar honderd meter te stoppen en te loggen).

Teken schijnen op transpiratielucht af te komen, heb ik me laten vertellen. Alleen een beetje gek, want onze hond zweet alleen via tong en voetzooltjes, maar zit altijd onder de teken. Hij is sterk behaard, dus lang niet alle teken krijgen we "preventief" met een fijne kam te pakken. Zelfs geregeld een pluk anti-vieze-kriebel-en-springbeestjesspul werkt lang niet altijd. Vroeger had een van ons een groen beroep, d.w.z. vanuit observatiehutten gedrag van dieren inventariseren. Ondanks het gebruik van deet "renden" de teken lustig over lijf en leden, en soms beten die beestjes zich vast. In die tijd hadden we een huis met een bad. 's Avonds rugzak en alle kleding in bad en de volgende ochtend konden we hordes teken oprapen. Kleding meteen in de wasmachine hielp niet altijd. Sommige teken bleken wasmachinebestendig en zag je zelfs na een kookwas nog levend terug. Brrrr. Vanochtend voelde ik ineens een teek over mijn arm kriebelen, nadat ik de krant uit de brievenbus had gehaald. Om de brievenbus staan geen struiken heen. Wel moeten we er nog gras bij weg striemen. Kennelijk had de teek zich via een grasspriet een weg gebaand tot in de brievenbus en de krant als lift gebruikt naar een nieuw logeeradres. Met de ziekte van Lyme moet je zeker niet spotten. Een kennis van ons heeft er een paar jaar terug antibiotica voor gehad, maar is nooit meer helemaal de oude geworden. In Duitsland staan her en der in bossen waarschuwingsborden (Achtung! Zecken). Plaatselijk krioelt het er van de teken. Beetje off topic - een ander gevaar vormen kadavers, zeker met dit warme, vochtige weer. Gisteravond las ik wat logs van cachers, die een dood dier half op en half naast een cache hadden aangetroffen en desondanks de logrol hadden gepakt om te loggen (GC3W8FJ). Oef, als dat maar goed gaat. Een kadaver is een bron van ziekteverwekkers en als je pech hebt, word je er letterlijk doodziek van en kan je familie na een poosje een uitvaart gaan regelen. Teken kun je tijdens het cachen niet vermijden, een kadaver wel. Voor een kruisje in de statistieken hoeft er geen kruisje achter onze naam, als jullie begrijpen wat wij bedoelen.

Helemaal eens met Odlaniger. Als je een cache in een nep-nestkastje verstopt, waarvan je de invliegopening voor het vogeltje hebt dichtgemaakt, is het nog altijd mogelijk, dat er vogels zijn, die met hun snavel de opening alsnog weten te openen en gaan broeden bovenop de cache. In onze tuin hangen verschillende nestkastjes (allemaal zonder cache), die door mezen e.d. bewerkt zijn om er in te kunnen broeden; dan zie je ineens, dat het vlieggat een stukje groter is gemaakt.

Bedankt voor de plakbandtip. Er gaat bij ons meteen een rol in de rugzak mee. Vorig jaar hebben we in de omgeving van Lattrop gewandeld en stuitten daar op eiken met rupsen. Voor ons reden genoeg om de wandeling snel in te korten. Misschien wat terzijde, maar volgens onze dierenarts staat Nederland dit jaar een echte tekenplaag te wachten. Onze hond kan er ondanks alle voorzorgsmaatregelen al van meepraten. We sprietsen om de zoveel weken een pipet anti-steek-, spring- en prikbeestenspul op zijn rug, maar de teken zijn dit jaar wel heel hardnekkig: ze overleven het gif en drinken - niet eens met mate - hondenbloed. Ondanks kammen en borstelen weten de teken stand te houden. Geregeld vinden we her en der in huis van die vieze grijze "knikkers" (volgezogen teken die zat en voldaan loslaten - bleeeh). Afgelopen weekend hadden we zelf ook wat van die kriebelaars op ons lijf lopen. In het grensgebied Groningen - Drenthe - Emsland stikt het inmiddels van de teken. Lijf en leden tijdens en na het cachen goed controleren, dus.

Zoals gluppie al aangeeft, zijn er inderdaad vreemde manieren van loggen. Wij zijn diverse keren op een locatie in Groningen geweest, waar we tot drie keer toe een uur zonder resultaat hebben lopen zoeken. Op internet vonden we, dat een cacher de cache gevonden zou hebben, want er stond een duidelijke "Found it" genoteerd met de opmerking, dat de cache vlot te vinden was en er goed bij lag. Toen we bij een volgend bezoek in een nog net niet totaal omgespit bosje de cache vonden (door voorgangers "opgegraven" uit een bult tuinafval), zagen we tot onze stomme verbazing op de logrol beslist NIET de naam van de cacher, die op internet de "Found it" had genoteerd! Beetje merkwaardig, want de bewuste cacher maakt ook nog eens deel uit van het team, dat deze cache gelegd had. Zulke fratsen zijn we inmiddels vaker tegengekomen. Een andere cache was diverse keren als "Niet gevonden" genoteerd. Ineens werd hij merkwaardig genoeg gevonden. Het eerstvolgende log was van de Cache Owner, die meldde, dat de vorige cache geript was en er een nieuwe was geplaatst. Je kunt dus de nodige vraagtekens zetten bij de opvallende "Found it" tussen de verschillende "Didn't find it"s en het bericht van de Cache Owner. Ach ja, als sommige cachers zichzelf en andere cachers om de tuin willen leiden, dan zitten wij daar niet mee. Wij cachen voor ons genoegen, en dat we al heel snel tot een aardig resultaat zijn gekomen, komt door het verslavende gehalte van het cachen, de enorme hoeveelheid caches bij ons in de buurt en een vakantie en vrije dagen daarna. Bovendien heeft het cachen ons weer aan het wandelen gebracht, iets waar onze hond dolblij mee is... en waar onze conditie met sprongen door vooruit gaat . En het idiote is, dat we tot nu toe maar een van onze cachedagen echt gepland hadden. Voor de rest was het via GSAK caches in een straal van 25 km om ons huis zoeken, en die dan allemaal tegelijk (dat waren er honderden) in onze GPSr zetten. Mocht het dan zo zijn, dat we in een of ander dorp niet verder konden (bv. door een jaarmarkt), konden we tot nu toe altijd naar een cache iets verderop uitwijken. En met Koninginnedag zijn we heerlijk in Duitsland op pad geweest. Vele malen leuker dan voor de buis hangen.