Diederikus

Misschien wat Saharazand tussen de raderen.

Tijd voor een coproductie van de KK?

Sport kijken (en het bijbehorende commentaar leveren) met mijn postuur voelt altijd een beetje hypocriet. Alsof ik een boomcache log zonder zelf naar boven geweest te zijn.

De meeste teams losten de problemen in 20 - 45 minuten op. Ik kan me niet herinneren dat iemand er niet uit kwam. Natuurlijk is dit lastiger in je eentje dan met z'n vieren.

Op het laatste waypoint van Oogjes dicht. . . kom je dit tegen in het bos Dit is het finale waypoint. Het heet "als de manometers goed staan". Dit is de tekst: Meneer de Uil is zijn bril kwijt. Zonder bril kan hij de manometers niet aflezen. Daardoor kan hij u de positie van de cache niet vertellen. Zoek zijn bril OP PRECIES 2,5 METER VAN HET ANKERPUNT waar de ketting de grond in gaat. U hoeft niets los te schroeven of uit te graven. Camoufleer de cache weer goed en zorg dat alles gereed is voor de volgende! Dit is de bijbehorende hint: Cache: Hint 1: Volg geel Hint 2: De lengte van de ketting is precies 2,5 meter Hint 3: Keer de titel van de cache om (denken! niet zoeken!) Door de gele pijltjes te volgen kom je uit bij de kop van meneer de Uil. De kop zit door middel van een ketting verankerd aan de grond. Ik heb er een paar keer bij mogen zijn toen teams dit probleem probeerden op te lossen. Onveranderlijk begonnen ze onmiddellijk te zoeken, zonder eerst te denken. Ook op de kop van meneer de Uil stond een deel van hint 3 nog een keer (denken! niet zoeken!). De ketting is 2,5 meter lang, en de bril ligt op precies 2,5 meter van het ankerpunt. En dus ging men met gestrekte ketting een cirkel draaien met een radius van 2,5 meter rondom het ankerpunt. Hetgeen ter plaatse nog niet zo eenvoudig is door alle bomen en omgevallen boomstammen. Maar hoe men ook zocht, geen bril. Na, afhankelijk van de slimheid van het team, 5 tot 20 minuten gezocht te hebben, stopte men met zoeken, en ging men eindelijk eens nadenken. Meestal viel dan na enige tijd het eerste kwartje: de kop van meneer de Uil bevindt zich op precies 2,5 meter van het ankerpunt. Men heeft de sleutel (de kop) al in handen. Hint 3: Keer de titel van de cache om. "Oogjes dicht" wordt "Oogjes open". Dan valt het tweede kwartje, de oogleden van meneer de Uil kunnen scharnieren! De kop van de Uil is in feite een soort kijkdoos. Onderaan zit een een drukknop die het licht binnenin bedient. Merk ook de houten klos op waaraan getrokken kan worden. Voor de duidelijkheid heb ik de kop open geschroefd. Als je door de geopende ogen van meneer de Uil kijkt, dan kijk je in een spiegel. In die spiegel zie je je eigen ogen, omlijst door een feestbril en fopneus met snor. De bril van meneer de Uil is gevonden! Dan duurt het meestal nog even voordat het derde kwartje valt (Waardeloos!), Als je aan de houten klos trekt, dan komen de manometers achter de spiegel vandaan. Deze geven richting respectievelijk afstand aan. En na een projectie wordt de cache gevonden.

Men neme een gewapende tuinslang In het ene uiteinde steke men een roltoeter Op het andere uiteinde plaatse men een opgeblazen ballon En de geocacher wordt op feestelijk melancholische wijze geïnformeerd over de locatie van de cache.

Een gele, als ik het mij goed herinner. Maar die is nooit vermist geweest, want gelogd online.

Bij voorkeur verschaf ik de tools in het veld. Dat levert trouwens ook onbegrijpelijke informatie op. Van waypoint 2 zijn bijvoorbeeld een 60-tal ballonnen verdwenen in de loop der tijd. Die zijn nooit gebruikt om te loggen. Kennelijk gebeurt er veel meer bij een multi dan je als legger te horen krijgt. Geen idee waarom mensen zo'n weerstand hebben hun falen te loggen. Of is er iets anders aan de hand?

Op je buik in de Flevolandse klei is ook niet prettig. Op die plek moet het minstens 13 weken niet regenen. Sinds ik de cache gelegd heb is dat niet voorgekomen. Flevolandse klei is dan zeer aanhankelijk.

Een prachtige sfeertekening uit de tijd dat cachen nog spannend was. Komt er tegenwoordig nog wel eens iets op dit niveau uit?

Ergens in het bos kom je dit tegen: Je herinnert je dat je op waypoint 2 een ballon hebt meegekregen. Wat doe je?

Zelf vind ik dit één van de leukste. Momfer de Mol vergeet steeds waar hij zijn "segaartjes" verstopt heeft. Willem Bever heeft een stoomcontraptie gemaakt die hem helpt te herinneren waar hij zijn segaartjes gelaten heeft. Door de tijdstilstand is de contraptie in het ongerede geraakt. U mag (moet) hier enige kracht aanwenden. Ik was al flink aan het knutselen geweest. Ik wilde een handje maken met een wijzende vinger. Volgens het principe van de schaarlamp zou dat handje een meter of drie uit moeten schuiven en dan net boven de grond een plek moeten aanwijzen waar de segaartjes verborgen waren. Eventueel verborgen in een kunstmatige molshoop. Maar de eerste constructies waren veel te groot en te zwaar, en alleen een bodybuilder zou het geheel in beweging kunnen brengen. Latere constructies waren weer veel te licht, zodat een zacht briesje het geheel al zou doen knakken. Er waren al vijf prototypes in de kliko beland. Toen kreeg ik een brainwave. De hint is: als de manometer. . . Als de bezoeker de pijl op "goed" zet, klapt de bodem open en verschijnt er een handje met een wijzende vinger aan een veer (zo'n speelgoedveer die de trap af kan lopen) Het handje met het naar beneden wijzende vingertje blijft nog een tijdje na-veren een centimeter 15 boven de grond. Wijzend naar een stuk boomschors waaronder de segaartjes van Momfer verborgen zijn. De volgende aanwijzing zit verborgen tussen de segaartjes.

Ok, ik heb een rijke fantasie, en het meeste wat ik kan bedenken kan ik ook maken. Beide eigenschappen komen veel voor, volgens mij, maar de combinatie is misschien wat zeldzamer. Het is echter de vraag of je beide eigenschappen wel nodig hebt. Ik doe de dingen op mijn manier, omdat ik daar nu eenmaal goed in ben. Maar mijn manier is natuurlijk geenszins de enige manier. Aragorn beschrijft een leuk idee in haar post over een eigen cache. Het is origineel, ik zou er niet opgekomen zijn, en je bent het nog nergens in het veld tegengekomen. Er is weinig handigheid voor nodig. Zo simpel kan het dus zijn. De leggers van de Bedevaartcaches beschrijven hun gezamenlijke brainstormacties onder het genot van een glas bier, als ik het mij goed herinner. In je eentje heb je misschien niet genoeg fantasie, maar een groep heeft dat wel. En als je zelf niet handig bent, dan ken je misschien wel iemand in je omgeving die dat wel is. De Krasse Knarren alleen al hebben drie goede knutselaars in hun midden. Voor een fles Ouzo zijn die tot veel bereid. Ik denk dat de kwestie veeleer is, waar leg je de lat? Ik wil dat mijn caches vermakelijk zijn. Ik ben nogal een zuurpruim, en dus moeilijk te vermaken. Als ik zelf niet zit te gniffelen tijdens het maken van een waypoint, dan keur ik hem af. Er is zeker sprake van enige ontsporing. Maar aangezien ik altijd van mezelf uitga, zie ik die ontsporing in de geocachewereld. Waarom is kopiëren zo vanzelfsprekend? Waarom zou je een mooie route niet verrijken? Waarom zou je niet proberen er wat van te maken met de talenten die je wel hebt? Waarom probeer je niet de beste cache van Nederland te leggen? Waarom gooi je er met de pet naar bij iets wat nota bene je hobby is? Waarom doe je niet iets dat nog nooit eerder gedaan is? Ontsporing alom, en ik begrijp daar niets van.

Soms gaat het niet zoals ik wil. Ik wilde een fontein bouwen volgens het principe van Heron. De fontein van Heron wordt wel een hydrostatische paradox genoemd. Je giet wat water in het systeem totdat de fontein begint te spuiten. Als je ophoudt met water toevoegen, dan blijft de fontein nog een paar minuten door spuiten. Het bijzondere is, dat de fontein hoger spuit dan de hoogte waar je het water toevoegt. Om het systeem te resetten moet je het geheel ondersteboven houden. Na een paar minuten is het water weer terug gelopen in de oorspronkelijke vaten. Door het geheel weer om te draaien begint de cyclus opnieuw. Ik had een prachtplek gevonden waar je zo'n contraptie rustig kunt ophangen zonder dat iemand het ziet. Een ruig stukje terrein waar nooit iemand komt, en waar je rustig een uurtje ongestoord met water kunt spelen. Het geheel verliest altijd wat water bij het resetten, maar er is een sloot vlakbij, dus ik zou gewoon een gieter in de buurt hebben verstopt. De bedoeling was om de spuithoogte van de fontein op te laten meten, en de waarde in een formule voor het volgende coördinaat te gebruiken. Ik had een verhaal erbij bedacht over de tap van het grote praathuis, waar Willem Bever een pomp volgens het type van Heron had geïnstalleerd, om groene en rode grenadine op te pompen. Het probleem was dat het systeem niet altijd betrouwbaar werkte. Het was erg gevoelig voor luchtbellen in de leidingen en capillaire effecten. Iets wat maar 7 van de 10 keer werkt kun je niet in het veld hangen. Ik heb wel een stuk of tien verschillende versies gebouwd. Er werden steeds meer problemen opgelost, maar toch werd het net niet goed genoeg. Wellicht dat iemand anders geïnspireerd wordt door dit idee, Uiteindelijk heb ik een ijzeren schildpad op zijn rug gelegd met een magneetje op een boomtak. Dit verbeeldde de zich appelig voelende Stoffel die tijdens een hardloopwedstrijd met Zoef de Haas was gestroffeld over een uitstekende boomtak op het Braamstruikse Binnenpad. Door Stoffel te helpen werd het coördinaat zichtbaar.

Juffrouw Ooievaar is ontroostbaar, want zij heeft iets verloren onderweg. (ik geloof dat ik iets hoor in de buurt) Een meter of 20 verderop tref je dit aan: Als je aan de trekker trekt, verschijnt een melkfles Zodra de baby de melkfles leeg heeft, verschijnt een aanwijzing in de melkfles.

Hiervan

Inmiddels aanbeland bij pagina 56. Barny op zijn poëtischst en de moderators op hun betuttelendst. Het is duidelijk dat ik iets gemist heb.

Hoewel het niet regent en geen zondagmiddag is ben ik inmiddels bij pagina 31. Nog 47 te gaan. Een Waardeloos draadje, zoveel is al wel duidelijk. Je bent nog steeds diezelfde pestkop. Het laatste woord is hierover nog niet gezegd.

Voor mijn waypoints maak ik graag gebruik van wat ik een iconische handeling noem. De bezoeker voert een handeling uit, en een onverwachte reactie is het gevolg. De zogeheten twist. In de voorgaande posts: je ziet een zandloper, en de voor de hand liggende iconische handeling is het omdraaien van de zandloper. De twist is dat er dan onverwachts een aanwijzing uit het zand tevoorschijn komt. Een ander voorbeeld: je ziet een neus en een vinger. De voor de handliggende iconische handeling is de vinger in een neusgat te steken. De twist is dat er onverwachts een aanwijzing uit het andere neusgat komt. Deze manier van omgaan met waypoints is in de loop der tijd zo gegroeid. Het staat of valt met het onverwachte, vandaar mijn eis aan mijzelf dat ik het waypoint nog niet eerder tegengekomen mag zijn. Nadeel van deze manier van werken is, dat je natuurlijk gauw blasé wordt als je dingen in het veld tegenkomt die je al eens eerder tegengekomen bent. De eerste vijf pijpen met gaten waar je water in moest gieten waren erg leuk. Maar op een gegeven moment begint het toch wat gewoontjes te worden. Mijn manier van waypoints maken is natuurlijk slechts één van de zeer vele mogelijkheden, en als niet-legger kun je natuurlijk heel goed meefilosoferen over wat jij nou een ontzettend leuk type waypoint vindt. Dat kan mij (of anderen) weer op ideeën brengen.

Van meet af aan heeft het mij verbaasd dat er zo weinig wordt gesproken over het maken van caches op een forum zoals dit. Ik heb vaak genoeg geprobeerd een discussie over dit onderwerp te starten. Normaal heb je het probleem dat je een beetje cryptisch moet zijn. Je wilt niet spreken over zaken die je ooit nog eens van plan bent zelf te gaan maken. En je kunt niet spreken over de dingen die je in het veld bent tegengekomen, want dat zou spoileren zijn. Over de waypoints van een eigen cache die gearchiveerd is kun je echter vrijuit praten. Maar ook in dit draadje is het weer lauw loene. Geen idee waarom. Het lijkt wel of niemand het leuk vind om een cache te ontwerpen. Als een interessante gedachtenwisseling daarover dan niet mogelijk blijkt, dan heb ik daar op zich ook nog wel vrede mee. Ik ben dan alleen wel razend nieuwsgierig naar het waarom. Ik overweeg een voortuincache.

GPS instellen met RD (dutch grid, instellingen) Waypoint aanmaken x invoeren (y=0 of willekeurig) in RD waypoint opslaan decimale minuten instellen (instellingen) Waypoint wijzigen x is nu in decimale minuten Noord invoeren in decimale minuten

Een rolmaat tref je wel vaker aan in het veld als onderdeel van een waypoint. Toen ik Wijze Lessen legde had ik geloof ik nog geen 100 caches gevonden, dus voor mij was het volkomen nieuw. Ik vermoed dat ik het idee ergens gezien had op internet. Een gewone rolmaat is natuurlijk nogal saai, en dus zocht ik naar een "twist" om het interessanter te maken. Mijn vrouw kwam toen op het briljante idee om er een roltong van een kikker van te maken. De kikker zat verstopt tussen een stapel omgevallen bomen. De afstand tot het insect (in cm) een eindje verder leverde het volgende coördinaat op.

Ergens in het bos hangt een oor. Een eindje verder vind je een wattenstaafje. Hoe vind je het coördinaat? Het wattenstaafje is magnetisch en de inhoud van het oor is van ijzer.

Inderdaad had ik dit idee van internet opgedaan. Via een video zoals deze. Ik wilde echter niet met batterijen en servomotoren in de weer in het vochtige microklimaat van een bos. En dus moest ik de zaak herontwerpen met houten tandraderen, knijpers en schroeven. Als aandrijfkracht werd een gewicht gebruikt. Van karton en hout maakte ik diverse modellen om de juiste verhoudingen te vinden. Uiteindelijk ben je dan al tevreden met een model dat überhaupt werkt binnen de restricties van veiligheid, stevigheid, betrouwbaarheid en spierkracht ven de geocacher. Van alles moet je er twee maken, voor het geval er iets gerepareerd moet worden. Als de schakelaar aangezet wordt verschijnt er een handje dat de schakelaar weer uitzet. Het gewicht bevindt zich in de pijp rechtsonder. Na drie keer de nutteloze handeling verricht te hebben verschijnt het gewicht met de vervolgaanwijzingen onder de pijp. Exploradora: Bij WP3 kan ik natuurlijk mijn handen niet thuishouden waardoor ik meteen zo een tik op mijn vingers krijg dat ik bijna boven in de boom zit. We zijn trouwens nog steeds aan het bedenken hoe dit onderdeel nu technisch in elkaar zit. Geniaal wat mij betreft. Het handje kwam inderdaad met nogal wat kabaal en hoge snelheid naar buiten. Na afloop moest de geocacher het mechanisme natuurlijk weer even opwinden. In vier jaar is er slechts twee keer een storing geweest, die beiden gelukkig met wat secondelijm konden worden hersteld

Af en toe sla je de plank mis. Camouflage van een waypoint door spiegels, geïnspireerd door plaatjes op internet, leek zo'n goed idee. En in mijn tuin zag het er ook nog wel spectaculair uit. Maar in het veld, waar opspattende modder door de regen, verwering van de spiegels en bezoekers die niet begrijpen hoe ze de boel moeten achterlaten voor de volgende roet in het eten gooien, blijft er weinig spectaculairs van over. Dit tweede waypoint van Wijze Lessen bevatte een puzzel die ik zo'n 40 jaar geleden was tegengekomen en die ik altijd erg leuk heb gevonden. Op een dag maakte de monnik Bhikkhu Majjhima tijdens diepe meditatie telepathisch contact met de bewoners van een verre planeet. Op deze planeet leven knoerpen, knaurpen en knuirpen. Iedere knoerp is een knaurp. De helft van alle knuirpen is ook knaurp De helft van alle knaurpen is ook knoerp Er zijn 60 knuirpen en 40 knoerpen Geen enkele knuirp is ook knoerp C = het aantal knaurpen dat noch knoerp, noch knuirp is. D = het aantal knuirpen dat noch knoerp, noch knaurp is. Ook deze puzzel bleek een miskleun. Ik stelde mij voor dat deze puzzel op de lachspieren zou werken. Maar in de praktijk pakte het heel anders uit. Niet iedereen houdt van wiskunde. Niet iedereen is bedreven in dit soort puzzels. Mijn vrouw en ik losten dit beiden in minder dan een minuut op, maar onder de omstandigheden in het veld is dit klaarblijkelijk lastiger. Dat had ik totaal verkeerd ingeschat. Tijdens het proeflopen was me al opgevallen dat geocachers die in de probleemoplosmodus verkeren op dat moment niet in de stemming zijn om te lachen. Wel bleek uit de reacties dat de puzzel een goede relatietest was. Ik heb toen maar gauw een hint verstopt zo'n 140 meter verderop. Enfin, dit was mijn eerste geocache, en voor mij was dit een Wijze Les. Geen moeilijke puzzels leggen in het veld, en altijd een tweede mogelijkheid regelen zodat men toch verder kan met de geocache als men er niet uitkomt.