De Witte Weduwe

Ik vermoed gewoon bij geocaches/hint weergeven Hebbes! Wel een beetje omslachtig. Als je de eerste keer op "geocaches" drukt, krijg je een menuutje met o.a. "geocache zoeken" erin. Zoek daar een cache in uit en laat de GPS dan navigeren. Als je tijdens de navigatie dan weer op "geocaches" drukt, krijg je een heel ander menuutje en daar staat inderdaad "hints weergeven" tussen. Maar ik zit nog gewoon thuis en ben dus (nog) niet aan het navigeren en dus zag ik die hints niet ....... Pfffffffff, maar goed, weer wat geleerd, bedankt!

Probleempje: Als ik caches in m'n Oregon 550T laad, dan zie ik in m'n GPS nergens de extra hints. Dacht eerst dat dat kwam omdat ik een basic member was, maar inmiddels ben ik premium member en nog steeds geen hints! Klopt het dat die niet geladen worden? En als ze er wel zouden moeten zijn, waar moet ik ze dan zoeken?

't is gelukt! Heb even uitgelogd en gelijk weer opnieuw ingelogd (vakje "remember me" ook aangevinkt) en zie: Nederlands, iedere keer weer! Snappen doe ik het niet helemaal , maar goed, het werkt weer! @Waldio: bedankt voor het meedenken!

Ik weet niet of ik hiervoor in het juiste topic zit, maar zag geen betere. Iedere keer als ik geocaching.com open is ie in het Engels. En iedere keer zet ik hem op Nederlands. Open ik hem weer, is ie weer in het Engels. Kleine handeling hoor, hem weer op Nederlands te zetten, maar na tig keer wordt het toch irritant. Is de keuze voor Nederlands niet ergens vast te zetten?

De Plompe Toren ligt ook binnen. Wel even op de openingstijden letten in de cachebeschrijving.

Geen pen meenemen, maar een potlood (met puntenslijper ). Een potlood schrijft altijd, ook op nat papier. En op het ogenblik hebben ze bij de Wibra pakketjes van 5 hele leuke notitieblokjes voor 1 euro. Hoeft een vol logboekje ook geen excuus meer te zijn. Als nieuweling heb ik vanaf het allereerste moment begrepen dat de fysieke log het enige is dat telt. En sorry hoor, maar dat is toch ook zo ontzettend logisch, dat is toch precies de bedoeling van het spel? Ik snap eigenlijk niet dat daar steeds weer discussies over zijn.

Avontuur in IJsland Het was een dag met vreselijk weer die 22e augustus van dit jaar, de hele dag regen, koude wind en zelfs sneeuw op de bergen. M’n thermometer in Pandaatje krijste zelfs: Gevaar! IJs! Wat betekent dat het 3 graden is. Maar goed, ik heb er toch wel een leuke dag van gemaakt en vlak voordat ik bij m’n hotel was, ging ik nog bij een waterval langs: Godafoss, daar lag ook nog een cache. Pad van ongeveer 700 meter van de weg en daar was een parkeerplaats. Het regende nog steeds dat het goot, dus ik nam m’n handschoenen mee, m’n kleine camera, GPS en een zakje ruilspulletjes voor de cache. Eerst wat fotootjes natuurlijk, want het was een prachtige waterval. Toen naar de cache, was niet zover weg, 300 metertjes ongeveer. Jaja, IJslandse metertjes, dus geen asfalt! Bij de cache aangekomen was het toch eventjes zoeken en al die tijd stond ik met m’n rug tegen de wind in, dus de achterkant van m’n broek werd zeiknat. Maar goed, ik vind de cache, haal er een prachtige geocoin uit en stop er een knijpertje met een leuke vis erop, in. Terug naar de auto, ik liep te vernikkelen van de kou en bedacht dat ik op de parkeerplaats een droge broek aan zou trekken. Schijt aan wie het ziet. Kom ik bij de auto: sleutels weg! Shiiiiiiiiiiiit, die zijn natuurlijk uit m’n zak gevallen toen ik de ruilspulletjes uit m’n zak haalde. Terug naar de cache, geen sleutels. Terug naar de auto in de hoop dat ik ze misschien in het contact had laten zitten, geen sleutels. Terug naar de cache, terug naar de waterval, terug naar alle plekken waarvan ik dacht dat ik er geweest was: naks, nada, noppes! Daar stond ik dan met alleen handschoenen, een GPS, een camera en wat plastic badeendjes en zo. Een aardig Spaans echtpaar bood aan me naar een restaurantje verderop te brengen, doornat als ik was: geen probleem, ik mocht druipend de auto in. Intussen arriveerde er een Nederlands echtpaar dat ik al eerder ontmoet had en ik vertelde het verhaal en dat ik in het restaurant ging proberen de IJslandse Wegenwacht te bereiken. In het restaurantje aangekomen het verhaal verteld aan het meisje achter de bar en die ging direct bellen. Ja, er kon iemand komen, zou 20.000 kronen kosten (150 euries) en het zou een 50 minuutjes duren. Tja, het moest wel hè? Ik heb wel een reservesleutel, maar die lag … in de auto, samen met m’n tas, m’n geld, m’n pasjes, m'n mobiel, m’n laptop, m’n grote camera, en nog 1000 andere dingen! De meisjes in het restaurant hadden echt met me te doen, ik mocht koffie pakken zoveel als ik wilde en ze kwamen me zelfs een kopje soep aanbieden. Maar ondertussen zat ik me vreselijk te voelen natuurlijk, met geen droge draad meer aan m’n lijf. Bah, wat koud en vies nat voelde ik me. De man van de Wegenwacht kwam al na 40 minuten en tegelijkertijd kwam ook het Nederlandse echtpaar kijken of ze nog konden helpen. Ik met de Wegenwachter naar Pandaatje en hij was er vast van overtuigd dat hij hem wel open zou krijgen. Bij Pandaatje aangekomen zei hij dat ik maar moest blijven zitten terwijl hij in ging breken. Hij stapte uit en was na een minuutje alweer terug: “I found your keys!” Hingen ze aan de linkerbuitenspiegel, helemaal modderig, dus duidelijk door iemand gevonden en aangezien Pandaatje de enige Fiat was op de parkeerplaats was het niet zo moeilijk om te begrijpen bij welke auto ze hoorden. Een heel eerlijke vinder, want alles zat nog in m’n auto, zelfs m’n grote camera die eigenlijk een beetje teveel in het zicht lag. Ik ben nog nooit zo blij geweest! Heb met een grote grijns de Wegenwachter betaald, hij heeft er niet veel voor hoeven werken, maar ja, het was voor hem misschien ook een lekkere zondag thuis op de bank. Ik ben teruggereden naar het restaurant. De Nederlanders waren er ook nog en vertelden dat ze bijna niks van de waterval hadden gezien, omdat ze steeds maar naar de grond hadden gekeken of ze m’n sleutels ergens zagen liggen. Ik heb een souvenirtje gekocht (een sleutelhanger, vond ik wel toepasselijk) en wilde tegelijkertijd de koffie afrekenen. Maar daar wilden de meisjes van het restaurant niks van weten: die was van het huis! Eerlijk, ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld als toen ik door- en doorwaternat en koud buitengesloten bij m’n auto stond, maar ik heb ook nog nooit zoveel aardige onbekenden als die dag ontmoet. De Spanjaarden die me spontaan naar het restaurant brachten, de meisjes daar met hun koffie en soep, de Nederlanders die alsmaar naar m’n sleutels zochten en last but not least, de onbekende vinder natuurlijk!

Hier misschien? http://snelbalie.gps.nl/shop/product/010-11092-20_chirp_gc_baken

Ik ben zelf ook nog niet zo lang bezig met cachen en ook ik voelde me wel eens ongemakkelijk bij het zoeken naar een cache. Op een parkeerplaats onder een picknickbank gluren of zoiets ... Ik heb er voor mezelf toch wat trucjes op gevonden: - Ik neem altijd een thermoskan koffie o.i.d. mee. Al picknickend val je veel minder op, je kunt nog eens iets laten vallen wat dan opgeraapt moet worden, je kunt de omgeving in de buurt van de picknickplaats een beetje bekijken zonder dat je echt opvalt. - Een (grote) rugzak wil ook handig zijn, heb je de cache gelokaliseerd, dan zet je daar je rugzak neer en gaat er ijverig iets in staan zoeken. Geen mens die door heeft dat je eigenlijk iets heel anders zoekt. - Neem een camera mee. Niemand vindt het gek als je een mooi blaadje of takje aan een struik in close-up staat te fotograferen. Ondertussen kan je mooi in de struik rondkijken. - Het tijdstip waarop je gaat cachen. Ik heb het daarbij natuurlijk gemakkelijk omdat ik alleen ben en m'n eigen tijd kan bepalen, maar ik probeer wat rustiger momenten van de dag uit te zoeken. Rond etenstijd bijvoorbeeld, of 's avonds bij de schemering of juist 's morgens heel vroeg. Veel rustiger dan wanneer je op volle dag op pad gaat. En tot slot hou ik mezelf altijd voor ogen dat hoe krampachtiger je probeert om onopvallend te zijn, hoe opvallender het wordt!

Door een kapot touchscreen van m'n Oregon 550 sta ik nu ook voor de keuze tussen een nieuwe Oregon of de nieuwe 62st. Ik gebruik nu weer m'n oude 60CSx en dat gaat prima, alleen vind ik tekst ingeven erg onhandig met die pijltjestoetsen. In de Oregon gaat dat veel gemakkelijker. Weet iemand hoe dat op de 62st gaat? Ook weer met pijltjestoetsen zoals op de 60CSx?

Waarom denk ik daar nou weer niet aan ... Heb geprobeerd om m'n eerste post te editen, maar ik kan niet bij de titel komen.

Niet zo hard, joh! Ik schrik me dood! Tja, die vraag kon ik verwachten natuurlijk. Maar ik ben een beetje ouderwets aangelegd: namen schrijf ik altijd met een hoofdletter. Volgens jou is dat nergens voor nodig, maar 't is toch wel errug gebruikelijk hoor! Een nieuwe zin met een hoofdletter beginnen is ook vrij gebruikelijk, maar ieder woord in een zin met een hoofdletter beginnen ben ik nog nooit ergens tegengekomen. . Ja inderdaad, ik nam niet aan dat iedereen opeens met hoofdletters gaat zitten werken. Zelfs in dat ene zinnetje wat ik getikt heb is het best lastig om consequent een hoofdletter te gebruiken. Het viel me alleen op, een tijdje al, en ik was gewoon benieuwd naar de achterliggende reden.

Waarom Wordt In (bijna) Alle Topictitels Ieder Nieuw Woord Met Een Hoofdletter Geschreven?

Misschien lees ik er dwars overheen hoor, maar ik kan niks vinden over personal notes ... Of moet je daar premium member voor zijn?