Publiciteit linkjes - ....linkjes en tekst....

[remco.1971]

Hcc (zeer kort stukje)

 

Schatgraven met een GPS

Bij de nieuwste variant van schatgraven gaat het meer om het spel dan om de opbrengst. De inzet vormt vaak niet meer dan een blik bonen dat op verschillende locaties in de wereld is verstopt. Aan de hand van enkele aanwijzingen op Geocom.com en uitgerust met een GPS zijn al meer dan 90000 mensen in 108 landen aan het zoeken. Ook in Nederland liggen al verscheidene zogeheten 'caches' op eerlijke vinders te wachten.

[remco.1971]

Telegraaf Digilink

 

Schatgraven voor gadgetliefhebbers

Van onze redactie

AMSTERDAM - Zo'n 90 duizend mensen in 103 landen doen inmiddels mee aan een moderne variant van schatgraven. Uitgerust met een GPS zoeken zij met behulp van aanwijzingen op de site Geocaching.com naar verstopte 'schatten'.

Foto David Ulmer (Bron AP)

De man achter het spel Geocaching is de 55-jarige David Ulmer. Twee jaar gelden verstopte Ulmer een blik bonen, een kompas en een videoband vlakbij zijn huis in Clackamas County. Vervolgens liet hij de coördinaten achter in een chatroom en daagde mensen uit zijn 'schat' te vinden. Iemand nam zijn uitdaging aan en het spel was geboren.

Ulmer kwam op het idee van Geocaching omdat hij het GPS navigatie systeem voor nieuwe dingen wilde gebruiken. GPS is een verzameling satellieten die navigatiesignalen leveren aan iedereen die in het bezit is van een ontvanger.

Foto GPS van David Ulmer (Bron AP)

De schatten die via GeoCaching.com worden verstopt hebben weinig materiële waarde. Het gaat de spelers dan ook niet om de inhoud. Degene die na soms dagen zoeken de schat vindt in een oude boomstronk, kijkt even naar de inhoud. Vervolgens wordt de schat weer teruggestopt. Voor de volgende speler.

[remco.1971]

Radio Brabant (MP3 download)

Radio Brabant (WMA download)

Uitzending met Libr@

[remco.1971]

Vijf in het land Zaterdag 03-03-2002 (deel 1)

Vijf in het land Zaterdag 03-03-2002 (deel 2)

Uitzending met Libr@ bij Valkenberg

[remco.1971]

NRC stukje 20-12-2001

Ander linkje naar zelfde stukje

 

Spoorzoeken nieuwe stijl  

Het schatzoeken in Nederland kent een eigentijdse variant: geocaching. Ofwel: met een gps in je hand op zoek naar 'caches' in bossen, steden en duinen. Een combinatie van natuurbeleving, elektronica en scoringsdrift.  

anthon keuchenius  

Het spel kan beginnen.'' Handenwrijvend stapt Hawkeyes af op de laatste ANWB-paddestoel. Hij voert de gegevens in en laat zijn palmtop rekenen: 52°.22.123 noorderbreedte en 4°.52.229 oosterlengte, daar moet de schat liggen.

Bijna vier uur ben ik al onderweg met Hawkeyes, in het echt Remco (30) en met het uiterlijk van Crocodile Dundee: lang en lenig, blauwe ogen, blonde manen en volledig outdoor. Dit is zijn vijfenzeventigste cache en Hawkeyes is daarmee tot nader order meesterschatzoeker van Nederland. Bijna alle vrije dagen trekt hij het land in, vergezeld van proviand, regenjas en onafscheidelijke global positioning sytem (gps): een modern kompas op zaktelefoonformaat. Via het signaal van vierentwintig Amerikaanse satellieten weet een gps altijd en overal waar hij is.

Thuis heeft Hawkeyes de coördinaten van de cache gedownload van www.geocaching.com en daar zijn gps mee gevoerd. Een pijltje op het scherm laat bij elke stap zien welke kant we op moeten. Dit is een vrij moeilijke cache, een multi-cache met een boel sterren. De tocht voert langs twaalf waypoints, in dit geval ANWB-paddestoelen in recreatiegebied 't Twiske, onder de rook van Amsterdam. Van elke paddestoel moeten gegevens overgenomen worden. Het saldo aan cijfers moet opgeteld, gekwadrateerd en vervolgens ingewikkeld versleuteld. De berekening laat Hawkeyes door zijn palmtop maken. Eenmaal enter en we hebben de precieze coördinaten van ons doel: de cache.

Vooralsnog is het lopen van waypoint naar waypoint. Voortdurend turen op de gps is interessant voor de onervaren verslaggever, maar onhandig, want plassen en paardenvijgen loeren. Hawkeyes zegt niets en geniet van een bruine kiekendief die over het riet scheert, een zwerm grauwe ganzen die gakkend neerstrijkt. Met zijn lange benen heeft Hawkeyes de pas er goed in, zegt ook de gps: 6.1 km per uur. De trein naar Enkhuizen tuft in de verte langs Oostzaanse puntdakjes, een gevaarlijk brommend vliegtuig verstopt zich in de laaghangende wolken. Het gemiezer gaat bijna ongemerkt over in echte regen. Af en toe kijkt Hawkeyes ook op de gewone papieren kaart: ,,Even spieken.''

,,Hij is lang bezig geweest met rekenen, die jongen'', zegt Hawkeyes terloops over de bouwer van de 't Twiske-cache. Zelf 'bouwt' Hawkeyes ook caches, van drie heeft hij de gegevens al naar www.geocaching.com gestuurd. ,,Ik ben nu bezig met de first dutch wheelchair cache. Voor het eind van het jaar wil ik ook de first dutch snorkling cache af hebben.'' De wheelchair cache is rollend te vinden in hartje Utrecht, met gps uiteraard. De snorkling cache gaat diep de Maarseveensche plassen in en krijgt vijf sterren. Voor caches met vijf sterren zijn altijd hulpmiddelen nodig: klimijzers, duikpakken, snorkels etc.

Caches liggen over de hele wereld verspreid. Op www.geocaching.com/map ziet vooral de Angelsaksische wereld zwart van de caches. Maar ook in Afrika liggen ze, en zelfs in Saoedi-Arabië is nog een cache te zoeken.

Geocaching groeit als kool naar schatting telt Nederland zo'n honderd beoefenaars en is veel populairder dan het Britse letterboxing, waarbij het ook gaat om schatzoeken, maar dan artistieker en met ouderwetse navigatiemiddelen. Maar niet iedereen is enthousiast over de jonge geocaching community. Onlangs kreeg de vereniging ruzie met een dame van wandelvereniging Te Voet. Die had de boyscout cache gezocht en het spel in haar verenigingsblad onverantwoord genoemd. De cache lag namelijk tussen spoor- en snelweg en wie verdwaalde zou ook nog eens in een afwerkbos voor homoseksuele mannen terecht kunnen komen. Ze had zelfs de politie gebeld, zo boos was ze. Het was dom van die mevrouw, besloten de geocachers in hun forum, maar de boyscout cache moest weg, omwille van de goede naam. Kennen doen ze elkaar nauwelijks, de geocachers. Communiceren doen ze vooral digitaal. Pas vorige maand zag een deel van hen elkaar voor het eerst, bij een halloween event. Daar bleek de community overwegend jong en individueel, maar ook weleens een gezin, en vaak ouder dan 40.

,,You are approaching target'', meldt de gps. We moeten het pad af, zoveel is wel duidelijk. Zompig wordt het, en de bodem veert mee bij elke stap. We weten niet wat we zoeken, elke cache is anders, al zijn ze alle waterdicht. We vinden de groene container ten slotte onder een enorme graspol. We vullen het logboek in, fotograferen onszelf met de Kodak snapshot en stoppen hem terug in de container. Hawkeyes vult de verzameling in de container aan met een Deens blikje haring dat hij afgelopen zomer vond in een Duitse cache. De oorspronkelijke eigenaar krijgt vanavond een mailtje met de nieuwe locatie. De bouwer van de 't Twiske-cache krijgt een mailtje met complimenten. En vrijdag gaat Hawkeyes weer op zoek naar de volgende cache: ,,Dit is leuker dan gewoon wandelen. En je komt op plekken waar je anders nooit zou komen.''

20 december 2001

[remco.1971]

Staats Bos Beheer in Trouw

 

GPS-wandeling / Alleen op de wereld met een gps

door Haro Hielkema

2001-06-25

AMERONGEN - De pijl op de gps-ontvanger wijst naar '3 uur'. Pal naar rechts dus. Daar waar geen pad loopt, het bos ruig is en overal omgewaaide bomen liggen. We moeten óf omlopen óf dwars door de bush heen. De boswachter geeft het voorbeeld: struinen mag! Nota bene met Staatsbosbeheer. En met de satellieten.

Het ruim honderdjarige Staatsbosbeheer, dat toch lang het odium had dat je vooral op de paden moest blijven, introduceerde gisteren op de Utrechtse Heuvelrug een aantal gps-wandelingen en daarmee 'een nieuwe vorm van individuele natuurbeleving'. Wie ervan baalt om met hordes mensen langs gekleurde paaltjes te wandelen, kan nu met een satellietontvanger in de hand een eigen route kiezen en in alle rust rondbanjeren.

De boswachters hebben voorlopig vier wandelingen 'uitgezet', die met het moderne Global Positioning System (gps) kunnen worden gemaakt: op de Amerongse Berg, bij Leersum, rond Austerlitz en in de buurt van Lage Vuursche. Op de website van Staatsbosbeheer worden coordinaten vermeld, de zogenoemde waypoint-files, die gezamenlijk een route vormen. Bovendien staat er informatie over het landschap waarin men gaat lopen, het vertrekpunt en de op te zoeken punten. Als de coördinaten zijn ingevoerd in de gps, kan de wandelaar zijn gang gaan.

Het bos is vrij op de Heuvelrug, de verbodsbordjes zijn weggehaald, je mag met je satellietontvanger overal rondbanjeren. Het gps-je (dat op dezelfde manier werkt als een navigatiesysteem in een auto) is geen kompas, je volgt ook geen voorgeprogrammeerde route, je hebt alleen punten die je afloopt. En als je daarvoor kiest is dat dwars door een gebied met omgevallen bomen of via een superstil stukje bos, waar de paaltjeswandelaar van z'n levensdagen niet komt. De punten die de boswachters hebben gekozen, zijn interessante locaties in het gebied -bijvoorbeeld een grafheuvel, een bijzondere boom of (om het extra spannend te maken) een schatkistje. Dat zit ergens verstopt in het bos en bevat een logboekje waarin de wandelaar zijn ervaringen kan opschrijven, een prehistorisch vuursteentje of pijlpuntje dat als souvenir mag worden meegenomen en een wegwerpcameraatje om ter plekke een plaatje te schieten.

Wie niet beschikt over een eigen gps, kan zo'n apparaat huren. Staatsbosbeheer heeft daarover een afspraak gemaakt met Bever Zwerfsport, die een voorgeprogrammeerde ontvanger voor 25 gulden beschikbaar stelt.

Opzichter Coert Donker heeft de geesten binnen Staatsbosbeheer rijp gemaakt voor gps. ,,Het is volgens mij de eerste terreinbeheerder in de wereld die dit doet. Gps is niet nieuw. Buitensporters die de woestijn intrekken of door andere landschappen zonder herkenningspunten reizen, werken er allang mee. We hebben nu vier wandelingen, die we op elk moment kunnen veranderen: andere coördinaten, nieuwe routes. Als het idee aanslaat, verwacht ik dat het ook snel in andere terreinen wordt ingevoerd. Het is vooral ook leuk voor de jeugd; we hopen dat we zo verjonging krijgen in ons publiek. Maar ook digibeten kunnen met gps overweg. Binnen een half uur hebben ze het onder de knie. En als je dan met zo'n apparaatje door het bos struint, voel je je echt alleen op de wereld.

[remco.1971]

Index Land stukje over SBB-GeoCaching

 

Bord voor je kop

Spelen in de nieuwe natuur van Nederland

Zie ik een verboden toegang bord dan moet ik juist die kant op. Zo ook het mooie pad door de duinen bij Kijkduin. Leek me wel een uitgekiend hardloopparcours en lekker rustig vanwege het verbodsbord dat er neergezet was door m'n eigen waterleidingsbedrijf. Halverwege het parcours werd ik onderschept door de vliegende duinwaterbrigade in een van mijn geld gekochte terreinwagen. Bekeuring! Maar wie was hier nu eigenlijk de natuur en het water aan het vervuilen? Woedend kwam ik thuis en kroop achter m'n computer. Mijn oog viel op een persbericht van Staatsbosbeheer. Gedachten dwaalden af… .

 

Door Ton Biesemaat

Onderduiken in het bos

Ik kan me de zeer hilarische situatie nog heel goed herinneren. Samen met woudloper Bart de Haas had ik besloten om maar eens van de paden af te gaan. In de nep-wildernis van het Leuvenumse Bos op de Veluwe zouden we een oud spoor van edelherten oppakken. Voor Bart zou dat maar een peulenschil zijn. De grote spoorzoeker wist immers ook zijn weg te vinden door de echte wildernis van het Canadese British Columbia. Onderweg zouden we ook nog eens de nacht doorbrengen in het bos. Hoogtepunt moest worden om de herten tot op vijftig meter afstand te besluipen. Virtueel aanleggen met de ogen en… voorbij. Woudlopen in Nederland is illegaal en pelsjagen nog meer. Vandaar. Alles was klaar voor een illegaal natuurbelevingsfeestje. Want in Nederland mag je nergens van de paden af. Verboden toegang, op de paden blijven, alleen toegankelijk voor kaarthouders van Natuurmomumenten of gewoon privé-bezit. En anders wel militair oefenterrein.

Na een goede kop koffie in een pannenkoekenhuis, dat soort herbergen zijn nooit ver weg, schouderden we de rugzakken en liepen het bospad af. Het zo natuurlijke Nederlandse achtergrondgeluid van verkeer begeleidde ons. De spanning hing niet alleen als verkeersstress in de lucht maar was ook bij mij aanwezig vanwege de geopende jacht en het illegale karakter er van. Via een omgevallen boom over de Leuvenumse bosbeek probeerde ik het pad te verlaten. Bart had zijn spoor al opgepikt en door zijn instinct gedreven was Old Shatterhand al door het stroompje gewaad. Een paar natte voeten deerde deze Laagland-trapper niet.

"Wat zijn we daar aan het doen?" Van schrik struikelde ik de tegenoverliggende oever op. Dat had ik al gevreesd en nu na nog geen tien minuten woudlopen was het al zover. "Eh, nou ja, we zijn met een wandeling bezig.", antwoordde ik de boswachter van Staatsbosbeheer. De man hing uit het geopende raam van z'n trendy terreinwagen. Zonder uit te stappen, waande hij zich in een reservaat in Kenya?, nam hij mij en Bart met z'n druipende broekspijpen geringschattend op. "Dat is verboden wat jullie doen. Voor deze keer zal ik jullie geen bekeuring geven. Maar terugkomen en op de paden blijven." Daarna startte hij zijn terreinwagen met het logo van Staatsbosbeheer en hobbelde hij weg over het pad. Stond bij het pannenkoekenhuis niet een bord dat het voor motorvoertuigen verboden was? Of haalde ik het door elkaar met de vele wandelroutebordjes dat ik dacht dat er ook zo'n bord stond? Blauwe route 5 kilometer, rood 7 kilometer en oranje 12,5 kilometer. Beteuterd keken we de boswachter na terwijl hij het lawaaibehang van het natuurlijke Nederlandse verkeer versterkte. Zou de man zijn tegenstrijdige situatie hebben begrepen? Dat kon haast niet want hij zat heel parmantig en autoritair in zijn safariwagen.

Weer over de omgevallen boom en Bart had toch al natte voeten. Uren verder blijft mijn Arendsoog opeens stokstijf staan. Zijn ogen flitsen heen en weer. Bart is zijn prooi op het spoor. Hij zakt door z'n knieën en tuurt het donkere bos in. "Er lopen hier verse sporen van herten.", fluistert hij. Sluipend door het bos zien we ze opeens. Virtueel leg ik, de pelsjager uit mijn jeugddromen die ik ben, aan… de herten zien ons nu. Met luid gekraak spurten de verraste edelherten door het bos. Die avond lagen we in het bos in onze slaapzakken en dankzij de Beerenburg en de hertenjacht werd het een spannende avond vol Canadese woudloperverhalen. De boswachter van Staatsbosbeheer had toen al uren geleden zijn terreinwagen naast de boswachterswoning geparkeerd. Verboden toegang voor onbevoegden.

Satellietontvangst onder de bomen is slecht! Slechts 3 van de 12 zijn beschikbaar.

Het persbericht "Aan het begin van de zomer, introduceert Staatsbosbeheer een aantal GPS-wandelingen op de Utrechtse Heuvelrug, een nieuwe vorm van individuele natuurbeleving in Nederland." Zo begon het persbericht van Staatsbosbeheer.

"Recreatie onderzoek in de terreinen van Staatsbosbeheer wijst uit, dat steeds meer mensen op zoek zijn naar rust en ruimte. Vooral zelf zoeken naar verborgen plekjes en het idee te hebben even alleen op de wereld te zijn, is voor steeds meer mensen de ultieme manier van natuurbeleving. Wie het zat is met hordes mensen de paaltjes routes te volgen, kan nu met een satellietontvanger via een eigen gekozen route onbekende plekjes ontdekken. De boswachter heeft hiervoor landschappelijk interessante en boeiende plekken gemarkeerd en voorzien van GPS coördinaten."

Het persbericht kwam met de sterke mededeling dat de ingevoerde waypoints (de coördinaten) er voor zouden zorgen dat je geen last meer hebt van andere paaltjeswandelaars. Op de waypoints heeft de boswachter dan ook nog een leuk informatiepakket begraven. Het satellietnavigatiewonder kon je in een ééntweetje met Bever Zwerfsport met ingebrachte waypoints ook huren. Ecologische schade als je de paden verliet werd niet voorzien. Wat ik in m'n woede achter m'n computer wel voorzie is dezelfde virtuele paaltjesroute. Stompzinnig van waypoint naar waypoint struinen met z'fn allen. Geef mij maar virtueel pelsjagen en daarbij wil ik geen waypoints achterna lopen. Ik ben geen slaaf van Staatsbosbeheer. Laat alsjeblieft de verbodsborden hangen. Niet van de paden afwijken! Verboden voor GPS-bezitters! Echte vrijheidszoekers vinden achter de verbodsbordjes namelijk de ultieme manier van natuurbeleving.

[remco.1971]

Kort Stukje over SBB-GeoCaches in Natuurnet

 

Verdwalen mag weer van Staatsbosbeheer

Volkskrant 23-06-2001

Van onze verslaggever

AMERONGSCHE BERG

Nederlanders krijgen meer vrijheid in het bos en op de hei.

Staatsbosbeheer, de grootste natuurbezitter van het land, haalt op de Utrechtse Heuvelrug vrijwel alle verbodsborden en hekken weg. Als de natuur dit overleeft, volgen meer gebieden in het land. Alleen kwetsbare plekken blijven beperkt toegankelijk.

Daarmee breekt Staatsbosbeheer met een lange traditie.

Sinds de jaren dertig mogen Nederlanders zich onder strenge voorwaarden in natuurgebieden bevinden. Wie zich echter buiten de paden begeeft of niet voor zonsondergang terug is op de parkeerplaats, riskeert een boete van de boswachter.

Die houding, stelt Staatsbosbeheer, is achterhaald. 'Er groeien generaties op zonder emotionele band met de natuur', waarschuwt woordvoerder J. Kuiper. 'Op lange termijn is dat niet in het belang van de natuur.' De beheerder nodigt bezoekers uit intensiever van de natuur te genieten. Want wat je niet lief hebt, redeneert Staatsbosbeheer, zul je ook niet met verve verdedigen.

In een poging wandelaars en jongeren van de gebaande paden te lokken, heeft Staatsbosbeheer vier wandelroutes uitgezet die alleen met een satellietontvanger zijn te vinden. De zogeheten GPS-apparaten wijzen de weg, ongeacht prikkelboes en greppels. Diep in het bos zijn speciale paaltjes geplaatst en is soms een munitiekistje begraven met daarin een gastenboek en een aardigheidje. Wie geen GPS heeft kan er een huren voor 25 gulden per dag.

Staatsbosbeheer verwacht geen schade aan het bos. 'Probeer maar eens door braambosjes en jonge Douglassparren te struinen', zegt Kuiper. 'in de praktijk volg je toch kleine paadjes en wildwissels. En mocht het toch uit de hand lopen, kunnen we de borden altijd nog terugzetten.' Natuurmonumenten, wier gebieden vaak grenzen aan die van Staatsbosbeheer, is niet van plan het voorbeeld te volgen.

'Wij vinden recreatie ook belangrijk, maar de natuur is te kwetsbaar voor meer vrijheid.'

[remco.1971]

.NRC Leestafel week 50

 

GPS ZORGT VOOR NIEUWE SPORT

Dankzij de zegeningen van het Global Positioning System (GPS) is het laatste jaar een nieuwe sport ontstaan, geocaching genaamd. Met een G.P.S. ontvanger kun je de exacte coördinaten van een willekeurige plek bepalen. Het idee van geocaching is dat je een tupperware doos met lekkernijen of hebbedingetjes op een moeilijk bereikbare plek achterlaat en de coördinaten op de Geocaching website zet, waarna anderen jouw 'schat' moeten zien te vinden. Dankzij de zegeningen van het Global Positioning System (GPS) is het laatste jaar een nieuwe sport ontstaan, geocaching genaamd. Met een G.P.S. ontvanger kun je de exacte coördinaten van een willekeurige plek bepalen. Het idee van geocaching is dat je een tupperware doos met lekkernijen of hebbedingetjes op een moeilijk bereikbare plek achterlaat en de coördinaten op de Geocaching website zet, waarna anderen jouw 'schat' moeten zien te vinden. Salon en The New York Times gaan dieper op het fenomeen in.

[remco.1971]

HP de Tijd 29 juni 2001

 

DE KLEINE PADVINDER

{HP/DE TIJD, 29 juni, 2001}

Ik bevind me op N 40° 43.303 W 073° 57.775 oftewel aan het einde van North 8th Street in de Brooklynse wijk Williamsburg. Hier, aan de oever van de East River met een adembenemend uitzicht op de skyline van Manhattan, moet tussen de verroeste autowrakken, bouwafval en ingestorte pieren moet ergens een schat begraven liggen. De coördinaten van deze schat heb ik van de website www.geocaching.com gehaald, het verzamelpunt voor de deelnemers aan een nieuw spel, geo-caching, een moderne vorm van schatzoeken dat gebruik maakt van GPS-ontvangers en internet.

Toen de Amerikaanse overheid vorig jaar mei het militaire satellietnetwerk Global Positioning System (GPS) voor algemeen gebruik vrijgaf zal het zich ongetwijfeld niet hebben gerealiseerd dat die beslissing tot dit nieuwe high-tech spel zou leiden. Het GPS is een netwerk van satellieten waarmee je exact je positie op de aardbol kunt bepalen. Ben je in het bezit van een GPS ontvanger, dan weet je altijd precies op welke lengte- en breedtegraad je je bevindt. Zou je bijvoorbeeld naast het monument op de Dam in Amsterdam staan dan zou je GPS ontvanger N 52° 22.384 E 004° 53.603 aangeven. Wat moet een mens met die informatie? Welnu, als je een GPS ontvanger hebt zul je bijvoorbeeld nooit meer in het bos verdwalen. Toets voordat je begint te wandelen simpelweg je coördinaten in en je kunt altijd je weg terugvinden naar je beginpunt. Ook de digitale kaartlezers die je tegenwoordig in duurdere auto’s vindt, maken gebruik van het GPS. Het systeem is al jaren in gebruik, maar tot voor kort had het voor gewone stervelingen weinig praktische waarde. Dat kwam doordat het signaal versleuteld de ether in werd gestuurd en daardoor weinig nauwkeurig was. Een ontvanger had een afwijking van zo’n negentig meter. Maar vorig jaar mei gaf President Clinton het militaire systeem voor algemeen gebruik vrij en slonk de afwijking tot slechts zo’n negen meter. Al snel kwamen een paar originele websurfers op het idee GPS aan het internet te koppelen. Geo-caching was geboren.

Het idee achter geo-caching is simpel: verberg een ‘cache’ op een willekeurige plek op aarde, laat de coördinaten en een al dan niet cryptische aanwijzing op de website Geocaching.com achter en de zoektocht kan beginnen. Naar schatting houden inmiddels zo’n tienduizend mensen - voornamelijk in Amerika - zich met deze ‘sport’ bezig. De schatten bestaan meestal uit volstrekt waardeloze prullaria verborgen in een waterdichte container. In een bijgevoegd logboek kunnen de schatzoekers berichten achter laten en ook op de website kunnen de vorderingen van de schatgravers worden gevolgd. De geo-cachers erecode schrijft voor dat schatzoekers de ‘cache’ laten voor wat hij is. Hooguit mag je een prulletje meenemen en er iets voor in de plaats achterlaten. Het spel lijkt deze maand de grote massa te gaan bereiken dankzij de online marketing campagne voor de zomerfilm The Planet of the Apes van Tim Burton. Props uit de film werden in ondermeer San Francisco en New York begraven en de coördinaten via geocaching.com vrijgegeven.

Om me de fijne kneepjes van het geo-cachen bij te brengen heeft de New Yorkse medicijnenstudent cache_nInjA (zijn echte naam wil hij niet kwijt) me meegenomen voor een zoektocht langs enkele New Yorkse schatten. De wolkenkrabbers van Manhattan maken de GPS ontvangst aldaar nogal moeilijk en bovendien zijn er middenin de stad weinig geschikte plekjes te vinden om een schat te begraven. Vandaar dat we ons naar de buitenwijken begeven. We beginnen in het fraaie Prospect Park in Brooklyn. Op zijn Magellan 315 GPS ontvanger toetst cache_nInjA de coördinaten van onze eerste schat in. Op het schermpje van de ontvanger die niet veel groter is dan een mobiele telefoon, verschijnt een rudimentaire kaart van de omgeving en een pijltje dat het noordwesten wijst. We blijken ons op een halve mijl van de schat te bevinden. Het enige dat we nu hoeven te doen is de pijl volgen. "Het lijkt allemaal erg makkelijk, maar vergis je niet.", vertelt cache_nInjA die zich ruim een half jaar met het spel bezighoudt. "In een park zul je niet veel hindernissen aantreffen op zoek naar de juiste coördinaten, maar ik ben vaak op prikkeldraad, metershoge muren of rivieren gestuit. De kunst is die hindernissen te overwinnen. Het aardige van geocaching is dat het een online gemeenschap is die tastbaar wordt in de echte wereld. Maar ik heb nog nooit een andere geocacher in levende lijven ontmoet. Dat zou me alleen maar ongemakkelijk maken. Het leuke is dat je op basis van de caches die je vindt en de plekken waar ze verborgen zijn een idee over de schatbegraver vormt. Het mysterieuze aspect, het detective spelen zo je wilt, is wat me er in aantrekt."

Na twintig minuten wandelen arriveren we op N 40° 39.734 W 073° 58.132 , de plek waar de schat verborgen zou moeten zijn. Het blijkt een oude stenen brug. Onder de brug loopt een beekje. De aanwijzing op de website voor deze schat luidt "tussen een rots en een harde plek". Cache_nInjA en ik breken ons hoofd over deze aanwijzing. We zoeken tussen de rotsen die aan de rand van de beek liggen, we kijken tussen spleten in de brug. Na een half uur hebben we een verbogen golfclub, een paar gebruikte condooms alsmede een tiental lege bierblikjes gevonden, maar niks dat op een schat lijkt. "Maar je niet druk", zegt cache_nInjA, "zo is het realistischer. In de helft van de speurtochten vind je de schat niet. Misschien heeft iemand anders hem meegenomen." Maar ook onze volgende schat in het Prospect Park blijft verborgen. Deze zou in een boom verstopt zitten aan de rand van een meer. Maar hoe we ook zoeken, we vinden niks. "Je denkt vast dat dit geocaching thing compleet verzonnen is" mompelt cache_nInjA verontschuldigend. "Maar je moet niet vergeten dat het niet om de schat gaat, maar om het zoeken." Om me toch een echte schat te laten vinden, vertrekken we tot slot naar de Brooklynse wijk Williamsburg waar cache_nInjA zelf een cache heeft verstopt. "Dit is een van de mooiste plekken van New York, let maar op." En inderdaad, wanneer we een uurtje later aan de rand van de East River arriveren doemt tussen het onkruid en de stapels oude autobanden de skyline van Manhattan in alle glorie aan de andere kant van de rivier op. "Ik heb zo’n dertig caches in New York en directe omgeving verborgen", vertelt cache_nInjA. ,,Ik probeer mensen via het geocaching de stad te laten zien, ze op een tocht te nemen langs mooie en interessante plekken die ze anders niet zo snel zouden bezoeken." Gewapend met cache_nInjA’s GPS ontvanger en zijn aanwijzingen (‘het draait en zit verpakt in een vuilniszak’) ontdek ik dan eindelijk mijn eerste schat: een tupperwaredoosje verborgen onder het wiel van een uitgebrand bestelbusje. De inhoud: een tegoedbon voor een Caesar Salad van fastfoodketen Wendy’s, een miniatuur ventilator zonder batterijen, een action figure en paar Griekse en Engelse munten. De tegoedbon neem ik mee, en laat er een doosje aspirine voor in de plaats achter.

Ook in Nederland is het geocachen inmiddels gesignaleerd. Volgens www.geocaching.com liggen er ondermeer in de Biesbosch, de Lage Vuursche en de Soester Duinen schatten verborgen

Jeroen van Bergeijk

[Prof. Y. Lupardi]

Ik kreeg een uitgeknipt stukje krant.

waarvandaan en wanneer onbekend. Ik denk NRC van afgelopen tijd.

De titel is

 

Ik kan...

lopen met de GPS

 

geschreven door Rob Biersma.

Ik kan het nergens op het net terug vinden. Maar kan wel een digiscan doen van het papiertje.

 

[i:post_uid0](Super...en als je dan linkje hier zet kompt het vzelf in orde.....Hawkeyes)[/i:post_uid0]

[Gast 77-1011013881]

Dit was schrikken, stukje over de Peel

 

'Het was zo'n mooie, groene Peelstrook'

Door onze correspondent

 

DEURNE - Om een illegaal aangelegd pad in een bosschage bij Deurne ontoegankelijk te maken, heeft Staatsbosbeheer 84 bomen laten omzagen. Volgens opzichter M. Carree van Staatsbosbeheer blijven de omgezaagde bomen liggen, ze worden niet verwijderd. De bomen zijn gerooid op de grens van Brabant en Limburg, tussen de Langstraat en de Wittedijk in Deurne. Over een afstand van honderden meters zijn tientallen bomen, bijna aan de rand van de bosschage, op een hoogte van één meter omgezaagd. Het gaat hier om berken en eikenbomen.

 

Volgens Carree is het pad door een omwonende gerealiseerd, compleet met nieuwe aanplant en hekwerkjes. Staatsbosbeheer heeft in eerste instantie bij de politie aan de bel getrokken, maar later is de zaak in den minne geschikt. Voor zover mogelijk heeft de boosdoener alles in de oude staat teruggebracht. Omdat het pad in de bosschage ook was gefreesd, werd het volgens de opzichter van staatsbosbeheer gebruikt door crossers. Om daar een eind aan te maken is besloten om de bomen te kappen, volgens Carree een gangbare methode. Staatsbosbeheer knijpt een oogje dicht bij het gebruik van het illegale pad door wandelaars. De tachtigjarige Grard Nooijen die aan de Kanveldweg woont, vindt dat het omzagen van de bomen op vandalisme lijkt. Gistermorgen heeft hij de 'kaalslag' ontdekt, want zijn boerenland grenst bijna aan de bosschage. Een sloot zorgt voor de afbakening. Nooijen betreurt het gebeurde. 'Het was zo'n mooie, groene Peelstrook.' Er waren niet veel andere opties om het illegale pad onbegaanbaar te maken voor crossers, zegt Carree. 'Het is een heel langgerekt perceel, een aantal kilometers lang. We zouden het pad bijvoorbeeld niet kunnen beplanten, want daar wordt gewoon overheen gereden. Als we slagbomen plaatsen aan het begin, komen crossers er wel op een andere manier.' Staatsbosbeheer is nog niet helemaal klaar met het pad. 'Sommige stronken moeten nog bij de grond worden afgezaagd en er liggen nog te veel takken op het pad. Als we klaar zijn, kunnen wandelaars gewoon over de boomstammen heenstappen.'

[Gast 77-1011013881]

nog een stukje over de peel

 

Werkgroep Behoud De Peel niet tegen recreatie in natuurmonument

'Wel De Peel beleven, niet overal even intensief'

Door Bianca Clerx

 

DEURNE - 'Mensen moeten De Peel kunnen beleven, maar niet overal even intensief. Er is een duidelijke zonering nodig. Openstelling van het gebied moet met beleid gebeuren.' Wim van Opbergen, voorzitter van Werkgroep Behoud De Peel, probeert duidelijk te maken dat de werkgroep absoluut niet tegen recreëren in beschermd natuurgebied De Peel is. Alleen vindt Behoud De Peel dat ervoor gewaakt moet worden dat straks overal gewandeld, gefietst en paardgereden wordt en de flora en fauna daardoor aangetast worden.

 

Onlangs nog zat Van Opbergen bij de Raad van State in Den Haag omdat de werkgroep bezwaar heeft tegen het fietspad en de -route die de gemeente Deurne in 1999 heeft aangelegd door Het Zinkske bij Helenaveen. De gemeente vindt overigens dat er alleen onderhoud gepleegd is aan een openbare weg. 'Je kunt wel zeggen 'wat maakt dat kleine stukje bij Het Zinkske nou uit'. Maar ik vrees dat als we nu toegeven, een precedent geschapen wordt. Dan komen straks op veel meer plaatsen officiële routes.'

Driedeling

De zonering die de werkgroep voorstaat, is er eigenlijk al en is ook beschreven in het recreatiezoneringsplan dat de Streekcommissie Peelvenen enkele jaren geleden heeft gemaakt. Er is een duidelijke driedeling: de Groote Peel, daar kan iedereen in. Er is een bezoekerscentrum en wandelroutes met knuppelbruggetjes. 'Daar kan iedereen naartoe die een keer De Peel wil zien', stelt Van Opbergen. In De Mariapeel zijn ook routes, maar daar wordt minder 'reclame' voor gemaakt zodat het wat rustiger blijft. De Deurnesche Peel is beperkt opengesteld en moet het meest rustig blijven voor dieren en planten. 'Het unieke aan de Deurnesche Peel is ook dat het een geweldig gebied is voor rustzoekers. Als ik de gemeente Deurne was, zou ik die rust in stand willen houden', stelt Van Opbergen. 'Voor mensen die over gebaande paden willen lopen, zijn er bovendien genoeg mogelijkheden. Als je de Deurnesche Peel openlegt, raak je iets kwijt voor rustzoekers en voor niet-rustzoekers komt er alleen maar meer van hetzelfde. Mensen die even naar de bossen willen, kunnen op genoeg andere plaatsen in de buurt terecht.'

Sturen

Van Opbergen weet ook dat sturen moeilijk is. Mensen die per se willen, gaan toch de natuur in waar zij dat willen. 'Dat mag ook. Er is niks mee dat de echte natuurliefhebber, de rustzoekers of de omwonenden het gebied in trekken. Maar dat kan alleen als het rustig blijft. Als er massa's mensen komen, moeten bepaalde gebieden afgesloten worden, zeker in het broedseizoen. De meeste mensen kiezen echter voor de bewegwijzerde routes. Je moet niet gaan stimuleren dat ook die De Peel verder in gaan. Dat doe je wel als je ook andere paden opneemt in het fietsroutenetwerk.' Over het pad bij Het Zinkske is in ieder geval het laatste woord nog niet gezegd. De Raad van State heeft beslist dat de staatssecretaris van Landbouw, Natuur en Visserij eerst moet onderzoeken of de fietsers de vogels verstoren in het gebied voordat een natuurbeschermingsvergunning afgegeven mag worden. 'Als ze zich er gemakkelijk van afmaken, vinden ze de werkgroep weer op hun pad', stelt Van Opbergen. Intussen is het pad langs Het Zinkske gewoon onderdeel van een officiële fietsroute. En als de werkgroep straks weer de gang naar de rechter moet maken, zijn al weer maanden, misschien zelfs jaren verstreken en hebben al duizenden fietsers en wandelaars van het pad gebruikgemaakt.

[gr1]

SBB in de bocht. Eén à twee geocachers per week op een hondenuitlaatpad tussen een woonwijk en een snelweg kunnen niet door de beugel omdat de weidevogelstand daaronder zou lijden, maar zelf kappen ze een half bos om als ze iemand een hak willen zetten. Volgens mij is het trouwens wettelijk zwaar verboden om kapwerkzaamheden te verrichten in de vogelbroedtijd.

[Prof. Y. Lupardi]

Het heeft niet direct met geocaching te maken maar met GPS. In de Volkskrant van 25 mei 2002 /5T staat een stukje over GPS . Zoals meestal, als journalisten in ons land in een krant over wetenschappelijke of technische zaken berichten, is dit een mengsel van totale onzin, uit verband gerukte half begrepen feiten en  dat aaneengebonden met kromme logica. Hier komt het eerste deel van het stuk:"

 

Duitse kaarten klaar voor GPS-gebruiker

 

Landkaarten van de Duitse uitgever Reise Know-How zijn geschikt voor GPS-gebruikers. Op de randen van kaarten tot 1:300.000 heeft de Duitse uitgever zogenaamde UMT-coordinaten gedrukt. Dat is handig, omdat een GPS meestal alleen deze coordinaten geeft.

Veel kaartenmakers werken met lengte- en breedtegraden. Daarmee kunnen de gebruikers van GPS-ontvangers niet uit de voeten. Op het internet staan wel allerlei rekenprogramma's die GPS-gebruikers van UMT-coordinaten kunnen voorzien. Maar wie op vakantie is, heeft niet altijd toegang tot internet.

......

"