Lesse

In HLN las ik vandaag het volgende.

Bedankt iedereen voor de reacties. Deze moedigen me aan dit vaker te doen. Op aanraden van enkele mensen heb ik een blog gestart in dewelke ik voortaan mijn geocache-avonturen met iedereen kan delen. Je kan hem hier vinden Nu ook foto's online hier

Dit jaar hadden we nog geen plannen gemaakt om op vakantie te gaan. Daar is immers tijd genoeg voor nietwaar? Plotseling was het echter augustus en begon ons verlof. We hadden nog niets gepland, laat staan gereserveerd. Door het slechte weer de voorbije weken waren al onze medebelgen het land ontvlucht middels last-minute boekingen en die waren dus allemaal zo goed als uitverkocht. Gelukkig had ik op het forum van Geocaching.be een berichtje gelezen van Wekke die pas terug was van een verblijf in Frankrijk. Daar had hij verbleven op de Chambres d’hôtes La Colline De Dialuc (http://www.lacollinededialuc.com/) en schreef dat hij daar zeer tevreden over was. Middels enkele E-mails over en weer had ik nog enkele vrije dagen kunnen boeken. Eigenlijk was dit ook een last-minute  Maandag 13 augustus waren we allemaal nerveus want we moesten alles klaarmaken om te kunnen vertrekken. Ik wilde om 2u ’s nachts vertrekken zodat we tegen de ochtend ter plaatse zouden zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De hele dag over en weer gerend om alles klaar te maken en om 20u ons bed in om nog wat te rusten vooraleer te vertrekken. Stipt om 2u waren we onderweg naar onze bestemming. Zoals verwacht was er zeer weinig verkeer op de autosnelweg. Dank zij de zeer precieze wegbeschrijving die ik op de webpagina had gevonden hebben we probleemloos onze weg gevonden. Mocht je de GPS willen gebruiken om er te geraken, dan kan je als adres ingeven: D1 te 18210 Coust. Je komt dan terecht op de D1. Je zal de Colline De Dialuc vinden tussen het kruispunt met de N144 en het dorpje Coust. Kijk maar uit naar een wit bordje met rode pijl aan een electriciteitspaal dat je de weg zal wijzen. Daar de reis zo vlot ging waren we veel vroeger ter plaatse dan verwacht. Om 8u reden we de parking op. We vonden er een mooi pittoresk boerderijtje in volle rust aan. Blijkbaar lag iedereen nog te slapen want we konden geen beweging bespeuren. Gelukkig had Luc ons gehoord en kwam ons al gauw welkom wensen. Uiteraard had ook hij niet gerekend met zo’n vroege aankomst. Voor een man als Luc was dat echter geen probleem. Hij en Diane zouden daar eens vlug een oplossing voor bedenken. En ja hoor, slechts een tiental minuutjes later was onze ontbijttafel op het terras reeds gedekt met lekkere koffie, gegrilde toast en heerlijk brood met een waaier van lekkers bij. Veel meer dan we opkonden. We waren anders hongerig genoeg en hebben onze best gedaan! Stilaan begonnen de andere gasten wakker te worden en één voor één kwamen ze ons welkom wensen. Leuk was dat want het gaf ons meteen het gevoel er bij te horen. Er waren verschillende kindjes bij en dat was leuk voor onze Pieter-Jan die meteen enkele speelkameraadjes had. Tegen een uur of tien was iedereen zo wat vertrokken op uitstap of andere bestemming en konden Diane en Luc onze kamer klaarmaken. Dat gebeurde in een recordtempo en zo konden we al gauw onze spullen naar binnen brengen en ons wat opfrissen. Tegen de middag was dat allemaal in orde en moesten we zien om een middagmaal te versieren. Dat bleek alweer geen enkel probleem want op slechts enkele minuutjes rijden ligt Saint-Amand Montrond en daar is er gelegenheid in overvloed om je te voorzien in alles wat je nodig mag hebben. Het oude stadscentrum vonden wij het gezelligst. La place du marché noemt het. Een mooie fontijn in het midden van het plein met daar rond allemaal pittoreske huisjes. Velen daarvan zijn tavernes of restaurant. Elk met hun eigen teras maar doordat ze de ene naast de andere gelegen zijn is het alsof het één gezellig terras is. En dat is het daadwerkelijk ook. Het eten is er overal al even lekker. En de porties zijn méér dan groot genoeg! Wat een heerlijke slaatjes hebben ze daar in de Irish Pub. En vriendelijke bedioening door een schoon madam! We weten nu waar de uitdrukking “leven als God in Frankrijk” vandaan komt. Na onze buiken goed rond te hebben gegeten begon de vermoeidheid zich goed te laten voelen en we besloten terug te rijden naar ons gasthof om te gaan rusten. Enfin, dat gold voor mijn medereizigers want ik was niet langer te houden. Ik was naar daar gegaan om te gaan geocachen en dat was dus wat er ook zou gebeuren! Andere kledij aan en ik was klaar om op pad te gaan. Als opwarmertje zou ik “GCWQEN La Colline de Dialuc” voor mn rekening nemen (http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?wp=GCWQEN). Een zéér goed idee bleek dat te zijn. Het was een vrij zonnige dag, maar toch niet té zodat het echt aangenaam wandelen was. Wat een rust, héérlijk gewoon. Zeer op mijn gemak van WP naar WP gewandeld. Die waren allemaal vlot te vinden. Eéntje zag ik bij het aankomen op de plek al van meters ver blinken in de zon  In de logs had ik gelezen dat WP3 moeilijk te vinden zou zijn. Hmmm, me dunkt me dat die mannen niet te veel moeite hebben gedaan want de tag is zeer goed zichtbaar. Het is wel zo dat er op die plaats mogelijkheden legio zijn om een tag te verstoppen, maar wie zoekt die vindt! Het laatste WP was een leuke verassing! Wat een zalig plekje om effe te verpozen. Een zalig bronnetje met héérlijk fris water. Wel opletten voor de dazen. Die waren alom tegenwoordig. Blote huid eventueel beschermen met Deet. Daarbij wel opletten voor de kids en de bijsluiter goed lezen. Ook zeer gevaarlijk voor vissen. Bij het laatste WP dat zeer dichtbij de start van de wandeling gelegen is (een paar honderd meter) voerde ik de bekomen coördinaten voor het vinden van de stach in. Mn kompaspijl wees naar links en gaf een afstand aan van 860 meter. Terwijl het beginpunt van de wandeling eerder naar rechts lag en veel dichterbij was. Dat wekte mn argwaan want waarom zou Moljaire mij nog eens 860m ver wegsturen om die daarna te moeten terugkomen? Niet logisch. Dus alles nog effe goed bekeken en nagegaan waar ik eventueel in de fout zou kunnen zijn gegaan. Effe wat mogelijkheden uitgeprobeerd en tenslotte kwam ik op een Coördinaat uit dat me veel logischer leek. Blijkbaar had ik bij een bepaald WP een 2 genoteerd wat een 7 moet zijn geweest. Op stap dus voor de laatste meters en ja hoor, deze coördinaten bleken de juiste te zijn. Met succes kunnen loggen om 17u25 en dus net op tijd om te gaan eten. Dat deden we weer in Saint-Amand Montrond. Dit maal echter het nieuwe stadscentrum dat overigens op slechts een paar honderd meter van het oude ligt. Je kan van het ene naar het andere wandelen door de mooie winkelstraatjes. Na het nuttigen van weeral een zeer lekkere maaltijd terug naar het gasthof om in ons bed te kruipen want nu konden we dat wel goed gebruiken. Dag 2 en dus eigenlijk de echte eerste dag van onze vakantie. Tegen 7u30 begonnen de eerste geluiden van mensen die wakker worden. Gestommel van kindjes die dringend naar de plee moeten. Een babytje dat huilt omdat het honger heeft. De vogels die een ochtendconcert geven. De zon die lokt. Mensen, dit is vakantie! Vlug plassen en wassen en dan vlug naar buiten de ochtendgeur opsnuiven. Hmmm, héérlijk! Luc en Diane zijn op dat moment al druk doende om de ontbijttafels klaar te zetten zodat iedereen om 8u30 kan beginnen aanschuiven. Luc nog vlug effe naar de bakker om lekker vers brood te gaan halen. Ondertussen had ik al een tas koffie weten te bemachtigen en daar genoot ik van op het terras in het ochtendzonnetje. Mooi te zien hoe de zwaluwen hun vliegkunstjes showden. Daarbij schuwden ze het niet om af en toe de katten eens te pesten door tegen een rotvaart rakelings over hun kop te scheren. De duiven waren ook al druk in de weer om eten aan te brengen voor hun kroost die luidruchtig hun ongeduld uitschreeuwden van onder de dakgoot. In de verte kon ik een ooievaar ontwaren die ook wel op weg zal zijn geweest om zijn eerste visjes te gaan vangen. Daar was Luc al weer en de geur van dat versgebakken brood lokte iedereen naar de eetkamer om van al dat lekkers te genieten. Gezellig met zn allen samen aan het ontbijt. Het deed me terugdenken aan lang geleden toen we met de klas op schoolreis gingen. Die momenten zijn me altijd bij gebleven omdat ze zo gezellig en leuk waren. Dat gevoel beleefde ik ook hier weer. Zo, het ontbijt zat er op en dus begon iedereen zich klaar te maken om te vertrekken op uitstap. Ik had beslist om de reeks van 5 caches te lopen omdat die me er het leukst uitzagen. De 5° kan je pas lopen als je de vier andere tot een goed eind hebt weten te brengen. Dat leek me een uitdaging en Wim, mn zoon, was het daarover met me eens. Hij was nog nooit gaan geocachen en iuk was benieuwd hoe hij het er zou van afbrengen. Ik was wat bang dat hij het niet al te lang zou volhouden want het zijn stuk voor stuk flinke wandelingen. Bij ons vertrek liepen we Luc nog tegen het lijf. Hij was benieuwd naar wat we van plan waren. Ik zei hem dat we de reeks van 5 gingen doen en als we dan nog tijd overhadden zouden we nog de twee “à l’ancienne” gaan oppikken. Hij schoot zowaar in een lach en zei, “allé, tot overmorgen dan”. Twee volle dagen zouden we daar minstens voor nodig hebben volgens hem. Dat bleek achteraf bekeken nog redelijk optimistisch te zijn. Wij op pad dus naar het eerste WP van GCYNHV L’avare (http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?wp=GCYNHV) waar we om 10u20 aankwamen. We lazen de opdracht nog eens aandachtig door en de eerste tag was al gauw gevonden en nu wist ook Wim naar wat we dienden uit te kijken bij het bereiken van een volgend WP. Ik legde hem uit hoe de coördinaten van het volgende WP te programmeren en dat had hij meteen door. Die jonge mannen hebben geen problemen met die electronische apparaten hé. Zo gauw hij op “Page” drukte floepte de kompaspijl te voorschijn en was hij al vertrokken eer ik de kans kreeg te zeggen wat er stond te gebeuren. Allé, dat zag er dus goed uit. Met ferme tred liep hij voor me uit en ik moest hem aanmanen het kalm aan te doen want dat er nog heel wat kilomerkens dienden gestapt te worden eer het avond zou zijn. We dienden met de tijd wel degelijk rekening te houden want vanmorgen hadden Luc en Diane ons gezegd dat ze een Table d’hôtes organiseerden. Dat betekent dat zij eten klaarmaken voor diegenen die wensen deel te nemen aan het avondmaal in het gasthof zelf. Dat zou beginnen om 19u en dus moesten we tegen dan terug ‘thuis’ zijn. Onderweg van WP naar WP las ik het mooie verhaal van de vrek nog enkele malen na. Bleek dat we exact alle plekjes aandeden die hij ook aan had gedaan indertijd om aan zn ongelukkige einde te komen. Ik hoopte dat wij meer geluk zouden hebben en niet zouden sterven aan het eind van de rit. We zouden onze ogen en oren goed open houden zodat eventuele jagers die het op ons zouden gemunt hebben, geen kans zouden krijgen. De eerste tags werden allemaal door mij gevonden. Wim had natuurlijk nog geen ervaring en wist dus nog niet goed waar mn zo een dingen allemaal kan verstoppen. Erg verstopt waren de tags niet echt en dus had Wim zn eerste ‘found it’ ervaring. Hij was zeer enthousiast en riep me fier de cijfers toe. Nu was het hek van de dam en had hij de smaak goed te pakken. Weeral moest ik hem intomen of hij zou nog gaan lopen ook! De volgende WP’s werden weer allemaal vlot gevonden en uiteindelijk hadden we alle nodige informatie om de coördinaten van de stash te berekenen en in te voeren. Spannend was dat weer voor Wim die uiteraard geen idee had hoe zo een stash er zou uitzien. Ik legde het wel uit, maar toch, je weet het pas echt als je het zelf eens hebt gezien. Op weg naar de “schat” dus. Wat spannend. Zouden we ze weten te vinden? Hoe en waar zou ze verstopt zijn? BIEP ! Aha, we zijn er zei ik. Zoeken maar nu. Kijk maar goed rond of je iets ‘verdachts’ kan ontwaren. Dat kan een hoopje stokjes zijn die op onnatuurlijke wijze bij mekaar liggen. Of een bult onder een hoop bladeren. Maar evengoed kan ze in een holte in een boom of verscholen onder een steen liggen. We zullen het pas weten nadat we ze gevonden hebben. Met zn tweën op zoek naar de schat. Effe goed rondkijken, wat prikken hier en daar. En ja hoor, plotseling had ik hem te pakken. “found it” riep ik en daar kwam Wim al aangesneld. Kijk zei ik, daar, graaf maar wat in de bladeren. Dat deed hij en haalde een zak boven waar de stash in zat. Doe maar open zei ik en kijk maar wat er allemaal in zit. Dat deed hij met grote ogen. Ooh zei hij, allemaal kleine spulletjes. Jaja zei ik, maar het belangrijkste is dat kleine boekje daar zei ik. Daar moeten we onze log in noteren, anders is onze found niet geldig. Ah, zo gaat dat zei hij en begon de logs te lezen van de vorige vinders. Na het noteren van onze log in het boekje mocht Wim de stash weer verstoppen op exact dezelfde wijze als hij ze had gevonden. Zorgvuldig wiste hij nog onze sporen in de buurt zodat een volgende cacher het niet té gemakkelijk zou hebben om ze te vinden. Hem observerend van op afstand zag ik dat de geocaching gemeenschap een cacher rijker is  Nu onze eerste log er op zat was het precies 12u05 en dus konden we aan de startplaats van onze lunch gaan genieten aan één van de vele picknicktafels die daar aanwezig zijn. We waren trouwens niet de enigen want de ene wagen na de andere kwam aan en de mensen kwamen daar picknicken. Het was feestdag en blijkbaar is het dan de gewoonte dat de mensen op dergelijke plaatsen gaan eten, eerder dan thuis. Leuk. Goed, op weg naar onze tweede van deze eerste dag nu. Dat zou Le Mystère de Bonnet worden (http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?wp=GCY83A&Submit6=Go). Met zo een prachtig verhaal beloofde dit een mooie wandeling te worden. En inderdaad, dat werd het zeker. We vertrokken aan WP1 om 12u45. Wim wist nu al zeer goed hoe alles in zn werk ging en begon de tags vlot te vinden. De ene al wat makkelijker dan de andere, maar toch. Eén voor één moesten ze hun geheim prijs geven. Sommige waren wel zeer moeilijk te lezen want de cijfertjes zijn piepklein en mn kan niet altijd zeer dicht bij de tag komen om hem goed te kunnen lezen. Gelukkig had ik een tijdje terug in een log gelezen (ik weet niet meer van wie) hoe je in dergelijk geval handig kan gebruik maken van je diditaal fototoestel. Dat toonde ik aan Wim dat je je toestel dan in de Macro mode dient te zetten en de flash moet uitschakelen. Dan neem je een foto van de tag. Eens je dat gedaan hebt ga je de pas gemaakte foto bekijken en daar kan je dan op inzoomen. Zo werden de piepkleine cijfertjes reuzegroot en konden we ze goed noteren. Weer wat bijgeleerd! Op het einde van de wandeling was Wim weer zo enthousiast dat hij voorop liep. Ik maakte de fout hem gewoon na te lopen, zonder nog effe het eind van het verhaal te lezen dat Moljaire op papier had gezet. Plots zei Wim me dat de afstand terug begon op te lopen, eerder dan te dalen. Tja, zei ik, naar waar wijst de pijl dan. Wel daarheen zei Wim en wees naar een plaats aan de overkant van het water. Aha, dan zijn we mis hé antwoordde ik en las het eind van het verhaal voor. Er stond nogthans duidelijk dat Jules tijdens zijn vlucht voor de ruiters net voor het water naar rechts het bos in liep in de hoop de ruiters te misleiden. Wij waren de brug reeds overgestoken en moesten dus terug. Zo zie je maar dat je niet zomaar achter dat pijltje dient aan te lopen wees ik Wim terecht. Gelukkig waren we maar enkele tientallen meters te ver, maar voor hetzelfde geld ben je al gauw een kilometer rijker in de benen! Terug de brug over en langs de andere kant van de beek terug langs het water. Daar stonden allemaal stukken gekliefd hout rechtop tegen mekaar tot torentjes. Grappig zicht was dat. Ik vreesde al dat we enkele van die torens zouden moeten gaan uit mekaar halen om de, zoals in de beschrijving genoemde, gigantische tag te kunnen vinden. Eens aangekomen op het WP had Wim deze tag meteen te pakken. Hij leert vlug bij deze jongeman! We hadden de fameuze geheime tabel van Jules nu wel te pakken maar moesten nu nog zien hoe we al deze cijfertjes konden omtoveren tot coördinaten. Met reeds meer dan 10 Km in onze benen bleken onze hersens al wat minder goed te functioneren. We probeerden enkel methoden uit, maar geen enkele bleek bruikbare coördinaten op te leveren. Hier leerden we nog maar eens dat je het hoofd moet koel houden en de opdracht goed lezen en herlezen. We moesten, zo bleek, helemaal geen methode vinden om de cijfers uit de tabel op de ene of de andere manier te ontcijferen want de methode staat gewoon in de opdracht beschreven! Nu we eindelijk de eindcoördinaten hadden berekend konden we op stap naar de stash. Ook deze werd door Wim meteen gespot. Wel dankzij de hint die Moljaire in het eind van het verhaal heeft verwerkt. We schrijven onze log om 16u10. Van hieruit terug naar de wagen. Ondertussen voelen we de kilometertjes in onze benen reeds goed. We moeten nu beslissen of we nog voor een derde gaan of niet. De tijd begint beperkter te worden. Zullen we ons laten kennen of niet is de vraag. Neen, we besluiten dat we doorgaan! Op weg dus naar WP1 van Liaison dangereuse (http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?wp=GCYERD&Submit6=Go) waar we starten om 17u15. Neen, zo ver rijden was het niet dat we er een uur voor nodig hadden. Maar onderweg passeerden we een rij café-restaurantjes waar we stopten om een sanitaire stop te doen en een lekker frisse pression te genieten. Dat werden er uiteindelijk twee, vandaar…. Weer zo een prachtig verhaal dat Moljaire schreef voor deze tocht! Ondertussen wisten we dat we het verhaal nauwgezet dienden te volgen om de tags vlot te kunnen spotten. Zo beleefden we samen met Louis de spannende momenten omheen het prachtige meer. WP2 liet zich helemaal niet zo gauw spotten en uiteindelijk was het Wim die de kreet sloeg. Bleek dat we het veel te ver hadden lopen zoeken. Spannend ook want tijdens het lezen van de tag kwam er zowaar een adder meehelpen. Die verschoot zich echter even hard als Wim en verdween vlug in een gaatje in de rotsen onder onze rugzakken. Eens de gegevens van de tag genoteerd en ingevoerd waren zetten we onze tocht verder. Daarbij was het belangrijk dat we goed bleven nadenken. De pijl op onze GPS wees pal naar het midden van het water. Wat nu gedaan? Moesten we nu gaan zwemmen en duiken naar het volgende WP? Nee hoor, gewoon doorlopen tot aan de overkant en daar zoeken naar de volgende tag . De vermoeidheid begon ons nu wel degelijk parten te spelen. De tag op WP6 was niet te vinden. Ten einde raad Moljaire gebeld en ja hoor, de tag was wel degelijk aanwezig. We hebben er gewoon meer dan eens over gekeken. Op weg naar de stash dus. Door ons telefoontje wisten Luc en Diane reeds dat we te laat zouden zijn om te eten en dus besloten ze om reeds te beginnen met het aperitief om de andere gasten niet laten op te draaien voor onze koppigheid de tocht kost wat kost af te maken. Op de plaats van de stash hebben we het bos zo goed omgeploegd met onze prikstokken. Ja kweet het, het is ni mooi, maar we moesten de stash vinden. Na lang zoeken en een extra hint van Moljaire lukte dat uiteindelijk toch. Wel lag de stash niet meer op de oorspronkelijke plaats waar Moljaire hem had gelegd maar een tiental meter verder. Dat maakte uiteindelijk niet uit want we konden toch loggen om 19u35. Nu vlug terug naar het gasthof om de mensen daar niet langer nodeloos te laten wachten. Het was reeds duister toen we op het terras verschenen waar we luidruchtig welkom werden geheten door de aanwezigen. Iedereen wou ons verhaal natuurlijk horen. Ondertussen waren er alweer nieuwe gasten toegekomen waar we ook kennis mee maakten. Meteen waren die ook op de hoogte wat geocaching is. We dronken een lekkere pint als aperitief en al gauw verschenen Luc en Diane met de eerste borden om op te dienen. Die waren gevuld met heerlijk geurend stoofvlees en frietjes. Kun je geloven dat ons dat ongelooflijk goed heeft gesmaakt? Lekker zacht vlees met een overheerlijk sausje en daar krokante botergele frietjes bij. Mmmmm, lekker dat dat was! Plots stak de wind op en kwamen er dreigende wolken over. Luc voorspelde onweer. En ja hoor, kort ndien dienden we naar binnen te vluchten om te schuilen voor de storm. Vlug nog de parasol dichtgeplooid eer die een eigen leven zou gaan beginnen leiden. Binnen was het dan weer gezellig met zn allen in de eetkamer. Alsof al dat heerlijks nog niet genoeg zou zijn geweest, had Luc nog banantaart klaargemaakt. Man, waar haalt die kerel de tijd? Een stukje taart met een bolletje ijs. Weeral om onze vingers van af te likken. Ik denk dat die Diane die kerel ni rap gaat laten schieten, want het is er eentje uit de duizend! Gezeten aan de lange tafel met een glaasje lekkere wijn werd er nog lang nagepraat. Slechts toen de laatste druppel wijn op was gedronken kregen Luc en Diane de gasten zo ver naar hun kamers te gaan om te gaan slapen. Daar was het trouwens hoog tijd voor want het was spokenuur reeds voorbij! Wat een heerlijk gevoel na zo een vermoeiende dag in bed te kunnen kruipen. De ruim 20km die we in de benen hadden lieten zich die nacht goed voelen. Maar daardoor sliepen we als een blok beton. Deze ochtend verliep net even heerlijk als de vorige. Spijtig genoeg zou dit onze laatste dag zijn want morgen moeten we al terug vertrekken naar huis. Dat heb je met last-minutes hé, je hebt niet veel meer te kiezen en moet genoegen nemen met wat rest. Maar bon, it be so…. Vandaag zouden we dus de twee laatste caches van de reeks van vijf gaan doen. Gisteren waren Christel en PJ op het gasthof gebleven. Christel had genoten van het zonnetje en PJ had zich goed geamuseerd in het zwembad met zijn speel kameraadjes. Maar vanochtend vertrokken die allemaal naar een andere bestemming en was hij nog het enige aanwezige kind. Daar moesten we iets op vinden. Gelukkig hadden Wim en ik op onze tocht rond het meer van St-Bonnet gisteren gezien dat we voorbij een camping waren gewandeld waar er een stuk van de oever van het meer omgevormd was tot strand. Op de camping was er een grote speeltuin en een minigolfbaan. Op het meer kan men rondjes varen met pedalo’s en zelfs zwemmen. Daar zouden PJ en Christel zich zeker niet vervelen terwijl Wim en ik weer op strooptocht zouden gaan. We namen rustig de tijd om te ontbijten en besloten om dan te vertrekken om op de camping eerst iets te gaan eten en daarna pas te gaan cachen. Aangekomen aan de camping hadden we de keuze uit meerdere eetkraampjes waar we konden gaan eten. Onze keuze viel op pizza. Het aperitief kregen we aangeboden door de patron zelf. Lekkere sangria was dat. De pizza’s die we hadden gekozen bleken gigantisch groot te zijn. Met eentje hebben twee personen meer dan genoeg! Dus goed onze best gedaan om zo veel mogelijk op te krijgen, maar veel verder dan half kregen we ze niet op. Voor de prijs moesten we het echter niet laten, want duur was het helemaal niet. Na de maaltijd namen we afscheid van mekaar en gingen Wim en ik op pad naar WP1 van de vierde cachetocht in de reeks van vijf. Om precies 14u30 startten we op WP1 van Le Pêcheur (http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?wp=GCZ3N1). Moljaire had ons gewaarschuwd dat dit een lange tocht ging worden. Het bleek al gauw dat ze niet enkel lang, maar ook zeer avontuurlijk ging worden. Onderweg werd het ook al gauw duidelijk waarom ze le pêcheur heet. Op elk plekje op de oever van het meer waar het mogelijk is om een stoel te zetten bleek een visser te zitten. Dat is in die streek zeker een zeer populaire hobby. En materiaal dat die mannen hebben! Enfin, we vonden WP na WP en het zonnetje begon goed te steken. Alles ging zeer vlot tot we de tag op WP6 moesten vinden. Lang gezocht, maar niet te vinden. Ten einde raad nogmaals Moljaire gebeld. Die vertelde ons waar we moesten zoeken, maar zelfs zo was de tag niet te vinden. Door de hevige regenval de voorbije nacht was het waterpeil van het meer flink gestegen en zat de tag diep onder het wateroppervlak. Onmogelijk te vinden, laat staan te lezen. Moljaire vertelde ons dus de nodige gegevens en zal de tag later, een beetje hoger gaan vastmaken zodat hij ook bij hoog water kan worden gevonden. Ring ring, mn gsm belt! Wie zou dat kunnen zijn? Het blijkt onze gastheer Luc te zijn om te vragen of we zin hebben in mosselen vanavond. Een koppel dat gisteren toekwam had het goede idee voor te stellen mosselen klaar te maken. Luc en Diane vonden dat ook en besloten een tweede table d’hôte te organiseren. Zo een aanbod konden we natuurlijk niet afslaan. We gingen maar al te graag in op het aanbod. Dat betekende wel dat we weerom op tijd terug thuis moesten zijn voor het eten. Vlug verder naar het volgende WP dan maar. Halfweg konden we vaststellen dat het hier gaat om een stuwmeer want we moesten de dam over. Dat is een wrij lang stuk over een baan. Daar konden we niet profiteren van de schaduw van de bomen dus kwamen we nat van het zweet aan de andere kant van de dam om de hoek om tot onze grote verbazing én blijdschap vast te stellen dat er daar een cafeetje is met een prachtig terrasje. Geen seconde getwijfeld en weerom een lekkere frisse pression besteld. Aaargh, wat deed dat goed. Daar hebben we effe gezeten en genoten van het lekkere gerstenat alsook van het jeu de boules van enkele campinggasten. Na het lessen van onze dorst dan het tweede deel van onze tocht aangevat. Dat ging weer zeer vlot tot we de tocht dienden aan te vatten naar WP12. In de beschrijving staat te lezen dat je de keuze hebt uit WP12 of WP12-bis. Wim wou absoluut de olifanten en everzwijnen zien en dus kozen we voor de meest avontuurlijke weg naar WP12. Jongen jongens, wat hadden we onszelf aangedaan! Een echt overlevingsparcours werd het. Achteraf wist Moljaire ons te vertellen dat bij zijn weten, wij de eersten zijn die het levend tot het eind hebben gebracht. Menig cacher is nooit weergezien na deze tocht te hebben aangevat. In de volksmond gaat het gerucht dat als je ’s nachts over het meer kijkt, je hun zielen als kleine vlammetjes door de struiken ziet dwalen op zoek naar een uitweg en als je goed luistert zou je zelfs hun gejammer kunnen horen! In elk geval hebben we elke uitdaging overwonnen en met heldenmoed baanden we ons een weg door het dichte oerwoud van bomen en doornstruiken. Menigmaal moesten we mekaar bevrijden uit een kluwen van stekels en pinnen die ons wilden gevangen houden tot iemand onze rottende lijken zou ontdekken. De aanvallen van termieten, spinnen en ander ongedierte werden één voor één afgeslagen. Op een zeker moment konden we niet anders dan een stuk al zwemmend af te leggen. Daardoor ontsnapten we nauw aan de olifanten en everzwijnen die niet anders konden dan ons likkebaardend vanaf de oever van het grote meer gade te slaan. Onder het vuur van een laatste aanval van duizenden reuzengrote muggen wisten we met onze laatste restjes energie en bloed want we waren ondertussen zo goed als helemaal leeggezogen, de tag te vinden en te fotograferen vooraleer we noodgedwongen op de vlucht moesten slaan. De vijand was te talrijk en we konden niet anders dan afdruipen. Verderop waar we veilig waren konden we op onze positieven komen en de coördinaten van de stash berekenen. In vergelijking met wat we op weg van WP11 naar WP12 hadden meegemaakt was het vinden van de stash “a piece of cake”. Gelukkig was dit een “regular size” cache en kon ik eindelijk mijn allereerste TB, Maria Blattodea, kwijt. Ik wens haar een lange veilige reis. Je kan haar details vinden op http://www.geocaching.com/track/details.aspx?tracker=TB1927N Uit deze stash haalde ik op mijn beurt een TB, Greenhead (http://www.geocaching.com/track/details.aspx?tracker=533826). Hij ziet er ondertussen al heel wat minder fris uit dan op de foto op zijn webpage…. Maar ja, dat zal wel zijn omdat hij ondertussen reeds heel wat kilometers afgelegd heeft. We schrijven onze log om precies 18u30. Nu moeten we beslissen of we de vijfde en laatste van de reeks nog vlug binnenhalen of niet. We besluiten er voor te gaan! Terug naar de auto dus en op pad naar de startcoördinaten van l'Apothéose. We rijden enkele kilometers en komen op een kruispunt waar we, volgens de pijl op onze GPS rechtdoor moeten. Dat is echter een bosweg met een verbodsbord waarop staat dat alle verkeer er verboden is. Het is bovendien nog een dikke 600 meter verder. We gaan dit niet riskeren want we willen geen hommeles met de plaatselijke autoriteiten. Daarop besluiten we om terug te gaan, Christel en PJ op te pikken om eens op tijd te zijn voor het eten. Onderweg gebeld en bij aankomst stonden ze netjes op ons te wachten op de parking. Iedereen aan boord en terug naar het gasthof waar we netjes op tijd aankwamen om aan te schuiven aan het aperitief nadat we ons even opgefrist hadden. Weerom bleek er een nieuw koppel te zijn aangekomen. Peter en Sylvia uit Nederland. Van ergens tegen Friesland. Moeilijk te begrijpen dus en wij voor hen ook. Wel waren het zeer leuke mensen die zeer open en sympathiek waren. Eigenlijk hebben we geen andere mensen dan sympathieke mensen gezien tijdens ons verblijf bij Luc en Diane. Die hadden zich weerom ontpopt als volleerde gastheer en –vrouw en zorgden er voor dat niemand iets te kort kwam. Hier hoorden we ook het goede nieuws dat de mensen die morgen zouden toekomen op het nippertje hebben afgebeld. Onze kamer kan dus nog voor een nachtje langer gehuurd worden. YESSSSSS!!!!! Wat een leuke verassing. Dit betekent voor ons een extra dag verblijven in dit kleine paradijs! We maken er zeer gaarne gebruik van. Geen fractie van een seconde hebben we daar moeten over nadenken! Bij het aperitief was er allerlei lekkers voorzien. Ondertussen waren Diane en Nadia, de vriendin van Serge, een koppel uit België, druk bezig met de mosselen te kuisen. Iedereen was op het appél en de mosselen gekuist. De mossels op het vuur en enkele minuten later konden we aan tafel aanschuiven. Mmmm dat begon weer heerlijk te ruiken. We kregen het water in de mond. Gelukkig was de eerste pot reeds klaar en werd dat heerlijks netjes verdeeld. Jongens wat waren ze lekker die zeediertjes. Weerom lekkere wijn bij het eten. Wat moet een mens meer hebben? Alles werd netjes verorberd en na het eten bleef iedereen gezellig aan tafel zitten napraten. Naarmate het niveau van de wijn in de kan daalde, werd het niveau van de gesprekken zwaarder. Serge, Luc en ik waren aan het filosoferen over vrouwen en mannen en hun gedrag. Ik bespaar jullie de details….. Christel zat er van te genieten en liet ons wijselijk in ons geloof Ondertussen was Wim buiten een privé muziekoptreden aan het geven voor Diane. Hij had namelijk zijn akoestische gitaar meegenomen op reis. Gelukkig maar die ene want zijn hele handel kan onmogelijk in de koffer van mn wagen. Hij is namelijk lid van Hellzinga, een band die opricht werd onder vrienden. Nieuwsgierig? Neem dan maar eens een kijkje op http://profile.myspace.com/index.cfm?fusea...endid=145105804. Serge had het goeie idee gehad om een fles digestief mee te brengen en dus gingen we daar ook eens van proeven. Stilaan begonnen de andere gasten één voor één naar hun kamers te vertrekken. Serge, Luc en ik bleven plakken en hebben die fles uiteindelijk soldaat gemaakt. Pff, hoog tijd om ook naar bed te gaan. Het was uiteindelijk weer middernacht voorbij en de dag erna zou het weerom vroeg dag zijn. Serge had enige ‘evenwichtsstoornissen’, maar door de muur te volgen geraakte hij toch in zijn kamer . Die nacht weer heerlijk geslapen. Ook vandaag was het ontbijt even heerlijk als anders en genoten we er uitgebreid van. De wandelingen van de voorbije dagen begonnen hun tol te eisen. Wim had zeer zijn best gedaan vond ik en we besloten dat we vandaag enkel l'Apothéose (http://www.geocaching.com/seek/cache_details.aspx?wp=gcz5b8) zouden doen in de voormiddag en dan samen te gaan lunchen. Zo gezegd, zo gedaan en om 11u precies stonden Wim en ik aan WP1. De tag en sleutel waren snel gevonden want Moljaire had gisteren zijn tong voorbij gepraat en een belangrijke hint gegeven. Pas nadat hij het gezegd had besefte hij het, maar toen was het al te laat natuurlijk. Eigenlijk niet zo erg want op die plaats kon het eigenlijk nergens anders zitten dan daar. Vreemd was dat er op de tag slechts vijf cijfers te vinden waren terwijl er in de beschrijving duidelijk stond dat er zes zouden moeten op staan. Tja, toch maar de projectie gemaakt. Daarbij kwamen we een 680m verder uit in het bos. We liepen er naartoe vergezeld door een wolk dazen. Smerige diertjes die venijnig kunnen steken. Zwaaiend met onze armen en prikstokken bereikten we de bewust plek. Daar echt goed gezocht, maar niets te vinden. We zullen wel een fout hebben gemaakt zeker, dachten we. Wij dus terug naar WP1 om een nieuwe projectie te maken. Die kwam 100m verder uit dan de eerste. Terug naar daar dus. Weeral zoeken. Tegen elke boomstronk staan trappen in de hoop dat die zou omver vallen en de schat tevoorschijn zou komen. Maar hoe hard en hoe veel we ook trapten, het mocht niet baten. Er zal niets anders op dan terug naar WP1 te gaan en Moljaire ter hulp te roepen. Die was verbaasd dat er maar vijf cijfers op de tag stonden en vroeg me ze voor te lezen. Bleek dat hij inderdaad een cijfer was vergeten! Tof zeg, ondertussen hadden wij wel al meer dan drie kilometers op de teller staan voor noppes. Maar ja, dat hoort ook bij het spel hé. Moljaire gaf ons het ontbrekende cijfer en enkele minuten later mochten we de zeer mooie schatkist aanschouwen. Effe sleuteltje in het slot draaien en ja hoor, daar konden we al dat moois aanschouwen. Hier haalde ik zelfs twee TB’s uit. De eerste was Priceless (http://www.geocaching.com/track/details.aspx?tracker=14284). Die naam is goed gekozen denk ik want hetgeen aan de tag hangt lijkt in de verste verte niet aan wat er op de webpage staat. Blijkbaar is de munt vervangen door een waardeloos hangertje. Ik heb in mijn log op de webpage een foto bijgezet zodat de eigenaar kan zien wat er met zijn TB gebeurde. Spijtig dat dergelijke dingen gebeuren. De tweede was Coinage#2 (http://www.geocaching.com/track/details.aspx?tracker=12260). Ook hier is blijkbaar iets mee misgegaan want op het plastiek tagje had iemand geschreven dat het leeg werd gevonden. Die persoon heeft er dan een cointje van zijn eigen aangehangen. Ik hoop maar dat mijn TB meer geluk zal hebben dan deze beide. In deze schatkist lieten we een zakmes en een multitool achter. Dat laatste is zo een handvatje dat je kan openmaken en waarin een aantal bits zitten. Erg handig! Eerst en vooral even het verhaal lezen dat in het logboek staat. Dat is verassend zeg, wie had dat kunnen denken! Nu begrijpen we pas wat deze caches met mekaar gemeen hebben. Moljaire, je hebt je naam eer aangedaan man! Onze log noteerden we om precies 11u45. Mooi op tijd om Christel en PJ te gaan oppikken om samen te gaan lunchen. De lunch nuttigden we weer op La place du marché in Saint-Amand Montrond op een zonovergoten terrasje. Dit keer weliswaar niet van de Irish Pub, maar van de krantenwinkel-café-restaurant Le Celtic. Ook hier was het eten succulent. Vlotte bediening en vriendelijk personeel. Nog wat door de winkelstraatjes gewandeld en wat souvenirs en cadeautjes gekocht. Dan nog lekker pintje gaan drinken in La Rotonde op het nieuwe marktplein. Daar is ook het bureau touristique gelegen waar we effe binnen zijn gegaan. Daar viel mn oog op een folder van Le chateau de Ainay le Vieil. We besloten om dat te gaan bezoeken want dat is slechts een paar kilometers verwijderd van ons gasthof en heeft een zeer mooie geschiedenis. Die ga ik hier niet neerpennen, je kan het zelf allemaal nagaan op http://chateau.ainaylevieil.free.fr. Wat ik wel kan zeggen dat het meer dan de moeite waard was. De uitleg van de gids was zeer gedetailleerd en we leerden een hele boel bij over waarom bepaalde dingen in kastelen op een wel zeer precieze manier werden gebouwd. Dit kasteel is nog steeds bewoond door afstammelingen door de oorspronkelijke eigenaars! Je mag overal foto’s nemen behalve in het deel dat nog bewoond is. Zeker te bezoeken als je in de buurt bent. Niet alleen het kasteel zelf is de moeite, maar ook de prachtige tuinen er omheen. Neem gerust de tijd om die uitgebreid te bezoeken. Er zijn zeer speciale soorten planten en bloemen terg te vinden. Plaats dat alles in die tijd en kan je nagaan hoe rijk die mensen wel moeten geweest zijn om zo iets te kunnen realiseren! Na ons bezoek aan het kasteel was het weerom tijd om terug te keren naar het gasthof want Luc en Diane hadden weerom beslist een table d’hôtes te organiseren. Daar waar ze dat normaal 1 maal per week doen is dit de derde dag op rij! Hebben wij geluk of hebben wij geluk? Bij onze aankomst bleek iedereen reeds aan het aperitief te zitten. Weerom nieuwe gezichten en dus kennismaking. Weerom een koppeltje uit Nederland. Hartstikke leuk is dat toch! Ook waren Geert en Koen weer van de partij. Dat waren twee vrienden die La Colline de Dialuc als uitvalsbasis hadden gekozen voor een fikse fietstocht door de streek. De ochtend dat wij toekwamen stapten zij op hun fiets om aan hun tocht te beginnen. En deze avond hadden ze die achter de rug. Dit was de eerste maal voor ons dat we dergelijke formule gebruikten om op verlof te gaan en dit viel zo goed mee dat het zeker en vast niet de laatste maal zal zijn. Dit was op dit moment de meest aangename vakantie die ik al heb gehad. En het was nog niet eens gedaan! Voor deze maaltijd had Luc himself verse lasangna volgens eigen recept klaargemaakt. Mensen, wat was die lekker zeg. Zo een lekkere lasagna heb ik er nog nooit gegeten. En daarin kan Wim me volledig bijtreden! We hebben zowaar onze borden uitgelikt. Alles moest op en dus hebben we allemaal minstens twee borden gegeten. Uiteindelijk was iedereen zo vol gegeten dat Luc het laatste stukje zelf heeft moeten opeten. Voor de koffie en digestief nadien waren we weerom buiten gaan zitten. Lekker mooi weertje en zalige temperatuur. De hemel was weer zeer fotogeniek. Je moet je inhouden of je staat de hele avond met je kop omhoog tot je zeer krijgt in je nek :s Die dag was het de verjaardag van Geert en dat zouden we vieren natuurlijk. Hij kreeg telefoon van zijn vriendin en verwijderde zich even om ongestoord te kunnen “praten” Dat was natuurlijk het gedroomde moment voor Luc en Diane om ons in te wijden in het komplot dat ze stiekem hadden gesmeed om hem te verassen. Ze hadden voor iedereen toeters gekocht en lekkere taarten. Toen Geert terugkwam werd hij getrakteerd op een Happy Birthday To You op toeters en een taart met kaarsjes die hij mocht uitblazen. Dat alles met een lekkere kop koffie bij. Vandaag had ik tijdens onze uitstap naar Saint-Amand Montrond een fles rhum gekocht omdat ik tijdens eerdere gesprekken opgevangen had dat Luc dat wel lustte. We hebben daar dan ook een lekker glaasje van geproefd. De voorbije dagen waren echter zwaar geweest en dus besloten we om het vandaag iets rustiger aan te doen en op tijd onder de dekens te kruipen. Het was weerom een zeer gezellige en fijne avond met iedereen samen geweest. Bonk bonk, tsilp tsilp, de ochtend roept. Weerom geslapen als een roos. Nog 1 ontbijt hebben we te goed want nu zit het er echt op . We moeten terug naar huis….. Ontbijt, pakken, alles gebeurt in stilte. Desondanks de goede zorgen van Luc en Diane voelen we ons een beetje triest. Het zonnetje schijnt weer zo heerlijk. De wijdse landschappen lonken en trachten ons weerom te verleiden ze te gaan verkennen. We hebben echter geen keuze. Aan alle schone liedjes komt uiteindelijk een eind. Ook aan het deze. Er rest ons enkel afscheid te nemen van deze twee ongelooflijk lieve mensen. Nog effe samen op de foto, kus kus en tot ziens. De auto in en de colline naar beneden. Als we de D1 oprijden zien we boven op de heuvel Diane en Luc staan zwaaien alsof hun leven er van afhangt. We zwaaien allemaal terug en ik, aan het stuur toeter er op los zodat het hele dal weet dat we weg zijn. De bocht door en La Colline de Dialuc verwijnt achter de bomen. Nu beseffen we dat echt voorbij is. We zijn weer op de baan naar huis. Veel te vroeg! We hebben beslist om geen autosnelweg te gebruiken om nog zo lang mogelijk te kunnen genieten van die mooie natuur die dit land ons te bieden heeft. Zo rijden we van dorp tot dorp en van stad tot stad, steeds een beetje dichter naar huis. Hier en daar stoppen we even om iets te gaan drinken en de benen effe te strekken. ’S Middags eten we in Orléans een broodje. Blijkt dat het daar markt is en kunnen we nog even rondwandelen tussen de kleurrijke kraampjes. Dan gaat de tocht weer verder. Zullen we ditmaal Parijs voorbij geraken zonder te missen? Dat is ons eerder nog nooit gelukt. Nu zijn we echter uitgerust met een GPS aan boord van de wagen en zou het in theorie dus eenvoudig moeten zijn. We vertrouwen het zaakje niet en Christel zit dus met de kaart op de knieën en let zeer goed op de borden. Ik hou de snelheid laag zodat we niets van informatie missen. Maar alles blijkt prima te lukken! We zijn Parijs door geraakt zonder problemen. Vanaf nu zou het vlot moeten gaan. Niks is minder waar. Volgens ons heeft op dat moment onze GPS pas beseft dat we naar huis reden. En daar was da madammeke het niet met eens. Ze wou terug! Wij ook eigenlijk, maar wisten dat dat niet kon. Zij wou er echter niets van weten en wat we ook invoerden als adres, steeds zei ze dat we een U-bocht dienden te maken of de eerste links te nemen. Tientallen kilometers hebben we aan haar niks gehad en moesten we het doen met de kaart en de borden. Dat lukte ons tenslotte aardig en we schoten goed op. Het avondeten wilden we in België nuttigen, maar dat lukte ons niet meer. Het was reeds 18u voorbij en tot de grens zou nog meer dan anderhalf uur duren. Dat zou te laat worden. Plots zagen we een frietkraam langs de kant van de weg. Daar zijn we dan gestopt en hebben er een pakje friet gekocht. Kort daarna toch maar gekozen voor de autosnelweg omdat het toch duister begon te worden. Eens daarop reed het vlot tot thuis waar we om 23u aankwamen. Vlug nog alles uitladen en binnen zetten en dan naar ons bedje. Onze vakantie zat er op! Nu zit ik hier aan mn pc dit verslag uit te typen terwijl buiten de regen tegen het raam tikt (diepe zucht). Luc, Diane, dank je voor deze prachtige dagen. We komen, zoals beloofd zo gauw mogelijk terug. Wim is verkocht aan het geocachen, net zoals zijn broer Eric dat eerder al was. Deze winter komen wij drieën zeker en vast terug voor een weekje om de rest van de caches in de buurt binnen te halen! Ik kijk er nu al naar uit jullie weer te zien. Tot gauw! Links naar de logs van de gelopen caches hierna: GCWQEN La Colline de Dialuc GCYNHV l'Avare GCY83A Le Mystère de Bonnet GCYERD Liaison dangereuse GCZ3N1 Le Pêcheur GCZ5B8 l'Apothéose

En nu maar hopen dat niemand op het idee komt reclamefolders in de caches te gaan stoppen

En net dit nog tegen gekomen op het net

In elk geval ben ik gaan shoppen. - Een flesje DEET lotion gekocht om de blote huiddelen mee te beschermen. - Een spuitbus VermiKill om mn kleding te behandelen (200 ml). Dit is volgens de apotheker het enige product op basis van Permethrine (1%) dat nog verkrijgbaar is en toegelaten is in België. Op een website las ik dat er in België slechts twee producten op basis van Permethrine toegelaten zijn, VermiKill en Zerox P. Ik kon echter niet achterhalen wanneer dat artikel werd geschreven. - Een vaccin FSME-Immun 0,5 ml van Baxter tegen tekenmeningo-encefalitis (TBE) (geïnactiveerd). Dit vaccin is pas vanaf 16jaar toedienbaar. Voor kinderen van minder dan 16 jaar dient het TBE vaccin gebruikt te worden. Het vaccin zorgt voor minstens drie jaar bescherming. Nu zijn we er klaar voor !!!

Ik heb vorige week een velletje besteld van Garmin zelf voor mn MAP60CSx. Is nog niet geleverd maar zal me zo'n kleine 15€ kosten. Ik hoop dat dat voor die prijs wel effe zal blijven plakken